Μεσσίας, σωτήρας, κλέφτης, Θοδωρής...

Εξάπτει τα πάθη η ιστορία του Θοδωρή Ζαγοράκη και της δίωξής του μετά το πόρισμα του ΣΔΟΕ. Διάβασα πρόσφατα ένα κομμάτι του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon σχετικό με το θέμα. Ο Γιαννακίδης δεν είναι λαϊκιστής, ώστε να καβαλήσει το ρεύμα της αποκαθήλωσης του πρώην προέδρου,  αλλά, ως οπαδός του ΠΑΟΚ, παρασύρεται από τη δύνη ενός συναισθηματισμού που αναπόφευκτα οδηγεί σε σκληρές αποτιμήσεις: διάλεξα επίτηδες τον Κώστα γιατί το κείμενό του είναι το πιο καλογραμμένο – η θέση του είναι η θέση πολλών, κι όχι μόνο οπαδών της ομάδας.Ο Γιαννακίδης ζητά από το Ζαγοράκη να καθαρίσει το όνομα του γιατί τον έχει αποθεώσει όταν ανέλαβε την ομάδα και τον έχει πιστέψει. Ο τίτλος του κειμένου («το καλό που σου θέλω Θοδωρή…») δείχνει ότι ο συντάκτης του υποθέτει ένα είδος ενοχής του Ζαγόρ και για αυτό άλλωστε και τον παραινεί για εξηγήσεις.Γράφει χαρακτηριστικά μεταξύ πολλών άλλων: «Όμως μετά άρχισαν να βγαίνουν οι βρόμες για τον Βιολίδη, τις επιταγές και τις ψιλολαμογιές. Έλα μωρέ, μέσα στο ποδόσφαιρο είναι αυτά, έλεγα στον εαυτό μου και στις παρέες. Αλλά Θοδωρή, η μπόχα άρχισε να σκεπάζει και την τσίκνα έξω από το γήπεδο, μέχρι την Παπάφη κατέβαινε. Και να η μηνυτήρια αναφορά, οι ελεγκτές και η ποινική δίωξη.Ρε συ πας καλά; Ξεκινάς αρχηγός της εθνικής, ο άνθρωπος που σήκωσε την κούπα στην Πορτογαλία, έρχεσαι να σώσεις την ομάδα της καρδιάς σου, σε λατρεύει ένας λαός και τυλίγεσαι σε ένα δικόγραφο; Και να ήταν μόνο αυτό ρε; Αντί να βγεις να δώσεις στοιχεία που θα σε καθαρίζουν από τη λέρα, πας και δηλώνεις ότι έχεις εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη; Τι είσαι ρε Θοδωρή;Ο Άκης; Πρόεδρος του ΠΑΟΚ ήσουν ρε!(..). Θα περιμένω, φυσικά, τη δικαιοσύνη, αλλά πρώτα περιμένω εσένα. Να βγεις με τα χαρτιά στα χέρια, να με κοιτάξεις στα μάτια και να με πεις τι έγιναν τα λεφτά. Σε ικετεύω, πείσε μας ότι σε έχουν λασπώσει άδικα.(…). Το καλό που σου θέλω, σκύλε». Μάλιστα.Τι μου κάνει εντύπωση εν προκειμένω; Όχι πάντως η απαίτηση: μοιάζει μέσα στο παιγνίδι. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η  μια σχεδόν θεολογική προσέγγιση της προσωπικότητας του Ζαγοράκη, μια σχεδόν μεσσιανική αντιμετώπισή του: κάποτε ο Ζαγόρ ήταν ο σωτήρας της ομάδας της καρδιάς του, σήμερα είναι ο άνθρωπος που πρέπει να κοιτάξει το λαό στα μάτια και να τον πείσει, αλλιώς αλίμονο του.Αν την μεσσιανική αντίληψη την έχει ο cool Γιαννακίδης, σκεφτείτε τι γίνεται με τους υπόλοιπους! Όχι ότι αποτελεί έκπληξη: ήταν εξ αρχής δεδομένο ότι η εμπλοκή του Ζαγόρ με τον ΠΑΟΚ ή θα οδηγούσε στην (μάλλον απίθανη…) θεοποίηση του ή στο μίσος (που είναι ευκολότερο).Αυτό που προσπαθώ να πως είναι ότι σε όλες αυτές τις ιστορίες του ελληνικού μεσσιανισμού, αν δεν υπάρχει ανάσταση, δηλαδή θαύμα, δηλαδή πρωτάθλημα, οικονομική ευημερία, ανάπτυξη (για να θυμηθώ και μπούρδες της εγχώριας πολιτικής) θα υπάρξει σχεδόν πάντοτε σταύρωση ή έστω λιθοβολισμός των πρωταγωνιστών, με χιλιάδες μάλιστα υποψήφιους να παίξουν τον Αννα ή τον Καϊάφα: ούτε καν τον Πόντιο Πιλάτο!Τι βλέπω εγώ ξαναβλέποντας την ιστορία του Ζαγοράκη; Ένα παιδί που χρησιμοποι