Με όπλο μόνο τη γνώση και τη δουλειά

Ο Μπάγεβιτς το 1997 έχτισε ένα Ολυμπιακό σχεδόν από την αρχή και το 2004 επιστρέφοντας κατέκτησε ένα από τα πιο δύσκολα νταμπλ στην ιστορία του συλλόγου κι έκανε αξιοπρεπέστατη παρουσία στην Ευρώπη. Ο Σόλιντ έφτιαξε μια αξιοπρεπέστατη ομάδα που έχανε στο τελευταίο λεπτό ματς στο Μπερναμπέου και στο Ζερλάν απέναντι σε μεγαθήρια. Ο Τάκης ο Λεμονής, παιδί του Ολυμπιακού, ξόρκισε την ευρωπαϊκή κατάρα και παρουσίασε ένα Ολυμπιακό που κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης με δέκα παίκτες από το πρώτο δεκάλεπτο έπαιξε το πιο όμορφο κι αντρίκειο ευρωπαϊκό του ματς. Κι όμως κανείς από αυτούς δεν αγαπήθηκε όσο ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Η απόφαση φυγής που σήμερα ανακοινώθηκε έκανε πολλούς οπαδούς του Ολυμπιακού να νοιώσουν ένα μυστήριο σφίξιμο στο στήθος και ας ξέρουν ότι η ομάδα μπορεί του χρόνου να παίζει στην Ελλάδα μόνη της και να μην χρειάζεται προπονητή για να κερδίσει ένα ακόμα πρωτάθλημα.Τι ήταν ο Βαλβέρδε για τους οπαδούς του Ολυμπιακού; Για τους πιο πολλούς ήταν η απόδειξη ότι το μόνιμο αίτημά τους στον Κόκκαλη να έχει η ομάδα ένα καλό, καταρτισμένο και μοντέρνο προπονητή ήταν ένα δίκαιο αίτημα. Ο κόσμος θέλει να νοιώθει δικαιωμένος– ειδικά όταν αυτά που ζητάει είναι τα αυτονόητα. Ο Βαλβέρδε στα περάσματά του από την Ελλάδα ήταν η απόδειξη μιας απαραίτητης κανονικότητας: αυτή την κανονικότητα των πραγμάτων ο κόσμος την αγαπάει – κυρίως γιατί παράγει λογικά αποτελέσματα. Για τον κόσμο ένας καλός προπονητής μπορεί να φτιάξει μια καλή ομάδα. Χωρίς «προέδρους- αφέντες», χωρίς επικοινωνιακούς μηχανισμούς στήριξης, χωρίς τίποτα περίεργο και ανεξήγητο. Με όπλο μόνο τη γνώση και τη δουλειά.   Ο Βαλβέρδε έχασε και στις τρεις σεζόν που ήταν μαζί μας το πρώτο ματς που έδωσε με τον Ολυμπιακό: έχασε βαριά και δίκαια από την μαχητική Ανόρθωση την πρώτη χρονιά, έχασε από τον πεισματάρη Ηρακλή του Ουζουνίδη για το πρωτάθλημα τη δεύτερη, έχασε πέρυσι άδικα από τη Μαρσέιγ στο Καραϊσκάκη. Αυτές οι ήττες προκάλεσαν πάντοτε μουρμούρες: ο Βάσκος ξεκινούσε τη σεζόν πάντα τραβώντας πηδάλιο στην ανηφόρα, με πολλούς επικριτές έτοιμους να διαβάσουν λάθη του ή να τον κατασπαράξουν. Κι όμως σε αυτές τις ήττες ήταν που έβρισκε αρωγό τον κόσμο του Ολυμπιακού – τουλάχιστον τον περισσότερο. Ο κόσμος καταλάβαινε ότι το χτίσιμο απαιτεί σχέδιο και το σχέδιο χρόνο και συμπαραστέκονταν στη δυσκολία γιατί καταλάβαινε από πού ακριβώς αυτή πήγαζε. Ο κόσμος στην Ελλάδα δε φοβάται τις ήττες και αντέχει τις δυσκολίες αρκεί να τον πείσεις ότι ξέρεις και ότι κάτι δημιουργείς. Εχω γράψει πολλά κι εγώ και πολλοί άλλοι για τις αρετές και τις αδυναμίες του προπονητή. Σήμερα θα έλεγα ότι η πιο μεγάλη προσφορά του ήταν ότι (συνεπικουρούμενος είναι αλήθεια και από αρκετούς ρεπόρτερ του Ολυμπιακού κυρίως νέους) ο Βαλβέρδε δημιούργησε στον Ολυμπιακό μια νέα κουλτούρα, μια νέα αντίληψη για το τι είναι το ποδόσφαιρο, πως παίζεται και ποιες ακριβώς υποχρεώσεις πρέπει να έχει μια μεγάλη ομάδα. Ειδικά φέτος είδαμε την ομάδα του να επαναλαμβάνει σχεδόν παντού σε Ελλάδα και Ευρώπη παιγνίδια σχεδιασμένα, ωραία προετοιμασμένα,