Κάτι παλιό για το clasico...

Με την ευκαιρία του αποψινού clasico αναδημοσιεύω ένα παλιό κείμενο – γραμμένο το 2004 – για τη Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης. Είχε τίτλο "Η παγκοσμιοποιημένη μας παιδικότητα". Όταν το ματς φτάνει είναι πάντα επίκαιρο.  "Δε γίνεται κανένα ματς στην Ευρώπη το Σαββατοκύριακο από τη στιγμή που παίζουν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης μεταξύ τους. Η αναμέτρησή τους δεν είναι απλώς η μεγάλη κλασσική μάχη, η D day του ισπανικού πρωταθλήματος, είναι πολύ περισσότερο ένα παγκόσμιο ντέρμπι, το πρώτο ίσως παγκοσμιοποιημένο ντέρμπι της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Δεν το λέω προβοκατόρικα αλλά με την επίγνωση της κατάστασης: το ισπανικό πρωτάθλημα δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε το Μπαρτσελόνα - Ρεάλ Μαδρίτης. Και το ποδόσφαιρο θα ήταν λιγότερο δημοφιλές στην Ευρώπη αν έλειπε αυτό το ματς, όχι από την Ισπανία, αλλά από την ποδοσφαιρόφιλη ζωή μας.  Τα παιδάκια που λένε περισσότερες αλήθειες από τους μεγάλους ρωτάνε πάντα: στην Ισπανία τι ομάδα είσαι; Μπαρτελόνα ή Ρεάλ Μαδρίτης; Στο σοφό απλοϊκό κόσμο τους που υπάρχει λευκό και μαύρο, κακό και καλό: η δίλημματική προσέγγιση μαρτυρά βαθιά γνώση – ένα είδος αισθητικό μανιχαϊσμό. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από τη Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης (στην Ισπανία και ίσως και σε ολόκληρο τον κόσμο του ποδοσφαίρου) ακριβώς γιατί τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μεταξύ τους αναμέτρηση. Προσπαθήστε να κάνετε ένα κόλπο για να καταλάβετε τι θέλω να πω. Σε μια άσχετη στιγμή χαλαρώματος πείτε τη λέξη Μπαρτσελόνα ή τη λέξη Ρεάλ. Όποια κι αν πείτε δεν έχει σημασία γιατί το βέβαιο είναι ότι αυτόματα θα σκεφτείτε την άλλη.Η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ένα κλασσικό ζευγάρι. Η μία ορίζεται από την παρουσία της άλλης, δε ζει αυτόνομα αλλά αντιδρά, γεννιέται και πεθαίνει μαζί με την αντίπαλό της. Στο μυαλό όλων μας ότι δεν είναι Μπαρστελόνα είναι Ρεάλ  και το αντίστροφο. Η καθαρότητα της μανιχαϊστικής ματιάς της παιδικότητας μας, διασώζεται δια μέσου της προσοχής που δείχνουμε σε αυτούς τους δύο αιώνια διαφορετικούς μονομάχους. Η Μπαρτελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης, και φυσικά η μεταξύ τους αναμέτρηση, είναι η απόδειξη ότι κάποτε βλέπαμε τον κόσμο σωστά: τον βλέπαμε πριν η ματιά μας αλλοιωθεί από την ανάγκη να μεγαλώσουμε και να ενηλικιωθούμε. Αυτό νομίζω κάνει το συγκεκριμένο ματς  παράξενα κομβικό: πιο πολύ και από ένα ντέρμπι είναι ένα σημείο συνάντησης όλων εκείνων που από παιδιά πίστευαν ότι ο κόσμος είναι εύκολος για να τον καταλάβεις και ενδεχομένως να τον κατακτήσεις. Αρκεί να έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου αν είσαι με τη Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ Μαδρίτης.Θα κάνω μια αυτοψυχαναλητική προσπάθεια να θυμηθώ τι ήταν για μένα αυτές οι δύο καθώς μεγάλωνα και θα πρότεινα σε όλους πριν από την έναρξη του ματς να κάνουν το ίδιο. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η εξουσία που κερδίζει. Η αποτελεσματικότητα. Η επιτυχία. Η αίσθηση της ανάγκης να υπάρχει σε όλα τα πράγματα μια τελική επικράτηση. Η κατάκτηση της κορυφής. Ο θρίαμβος. Ο σχεδιασμός μιας κοινής προσπάθειας. Η εκστρατεία. Η ομορφιά του κλασσικού κάδρου. Ο ακαδημαϊσμός.Η Μπαρτσελόνα α