Κατάθεση ψυχής από τον Καζναφέρη

Αναλυτικά η συνέντευξη του Κώστα Καζναφέρη στον Super Aris:Κώστα, όλοι μας, τόσο εσείς οι παίκτες, όσο κι εμείς οι οπαδοί, περάσαμε ένα δραματικό καλοκαίρι.«Ήταν απόλυτα φυσιολογικό, για όλους, όσους αγαπάνε, πραγματικά, τον ΆΡΗ, το καλοκαίρι αυτό να περάσει μέσα στο άγχος και τη στεναχώρια, μ’ όλα όσα συνέβαιναν με τις προσφυγές και τη γενικότερη αβεβαιότητα που επικρατούσε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Τουλάχιστον, για μας, τους παίκτες, μπορώ να πω ότι περιμέναμε πως και πώς να μαζευτούμε και να ξεκινήσουμε, μπας κι αποφορτιστούμε κάπως απ’ το άγχος που μας περιέβαλε».Πάντως, η αλήθεια είναι, ότι, σ’ όλους εσάς, τους εναπομείναντες ποδοσφαιριστές μας, ανήκει ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ και μπράβο για την υπομονή που κάνατε και τη γενικότερη στάση που κρατήσατε απέναντι στον ΆΡΗ.«Ο ΆΡΗΣ είναι ένας τεράστιος Σύλλογος κι όλοι μας οφείλουμε να γνωρίζουμε και να εκτιμούμε, που μας αξίωσε ο Θεός, να βρισκόμαστε. Πολλοί είναι αυτοί που, ακόμη και σήμερα, πραγματικά, παρακαλάνε να βρίσκονται στη θέση μας και να παίξουν σ’ αυτή την ομάδα. Απ’ τη στιγμή που μας δίνεται η ευκαιρία να ‘μαστε μέλη της, δε μπορούμε παρά να το εκτιμούμε, μην αφήνοντας την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τουλάχιστον, εγώ, έτσι το βλέπω…»Δεχτήκατε πιέσεις, αυτό το διάστημα, ν’ αφήσετε την ομάδα, ή να κάνετε προσφυγή;«Πιέσεις όχι, προσωπικά, δε δέχτηκα, αλλά, υπήρξε ενδιαφέρον και προτάσεις απ’ άλλες ομάδες. Όπως προείπα, όμως, δε φεύγεις, τόσο εύκολα, από μια ομάδα σαν τον ΆΡΗ. Δεν φεύγεις… Η αλήθεια είναι αυτή… Αυτή η ομάδα, έχει μια δυναμική κι ένα κόσμο, που σε κάνει να «δεθείς» εύκολα μαζί της και να την «πονέσεις», σα να’ σουν χρόνια, οπαδός της. Είναι ελάχιστες οι ομάδες που καταφέρνουν να γεννούν τέτοια συναισθήματα».Λες, δηλαδή, χαλάλι, όλα αυτά που τραβάω…«Ακριβώς. Όποιος δεν το έχει ζήσει, ίσως να μη μπορεί ν’ αντιληφθεί απόλυτα, αυτό που θα σας πω, αλλά τα συναισθήματα που σε διακατέχουν, κάθε φορά που βγαίνεις απ’ τη καταπακτή για να μπεις στον αγωνιστικό χώρο του «Βικελίδης» είναι ξεχωριστά. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει… Ξεχνάς, με τη μια, ότι κι αν σε ταλαιπωρεί και σε βασανίζει κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ημερών ή και μηνών. Δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο…Ούτε, αν είσαι απλήρωτος 6-7 ή και περισσότερους μήνες, ούτε κι αν οι υποσχέσεις που σε έχουν δοθεί, θα ‘ναι και αυτή τη φορά ψεύτικες. Ξεχνάς τα πάντα κι απλά παρασύρεσαι, στη γοητεία της μοναδικής εμπειρίας της συμμετοχής σου σε μια τέτοια ατμόσφαιρα».Το θέμα, όμως, ξέρεις ποιο είναι; Ότι εκτός, όλων αυτών, που έχετε τραβήξει μέχρι σήμερα, κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος και να σας εγγυηθεί και για όλα όσα, πρόκειται, να τραβήξετε στο μέλλον.«Πλέον, όλοι εμείς που έχουμε απομείνει, είμαστε άριστοι γνώστες της κατάστασης που επικρατεί και νομίζω η απόφαση μας αυτή, να μείνουμε και να συνεχίσουμε, ήταν απόλυτα συνειδητή. Κάποιος έπρεπε να μείνει και να βοηθήσει την ομάδα σ’ αυτή τη πολύ δύσκολη φάση που περνά. Θεωρώ, ότι αν φεύγαμε κι εμείς, τα προβλήματα της ομάδας θα πολλαπλασιάζονταν και θα γίνονταν τόσο