Καληνύχτα, Κεμάλ...

Η μέρα είναι Κυριακή. Είναι μεσημέρι. Έξω έχει ήλιο και 20 βαθμούς. Και επειδή τυχαίνει να βρίσκεσαι κοντά στο γήπεδο κι έχεις την πετριά – επειδή το ματς δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά – αποφασίζεις να πας.Στη διαδρομή από το μετρό του Αιγάλεω έως το γήπεδο (περίπου 10 λεπτά περπάτημα) όλα καλά. Μυρίζεσαι στην ατμόσφαιρα ότι κάτι συμβαίνει, αλλά δεν φαντάζεσαι τι θα συναντήσεις. Κακά τα ψέματα, ξέρεις εκ των προτέρων ότι το ματς μπορεί να έχει εντάσεις, αλλά δεν πηγαίνει το μυαλό σου ότι στο γήπεδο θα έχει επέλθει... πυρηνικό ολοκαύτωμα.Πίστευα μετά τα φοβερά και τρομερά στον τελικό κυπέλλου ΑΕΚ - Ατρόμητος το 2011 ότι δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα. Πίστευα, επίσης, ότι σε ένα πρωτάθλημα Γ' Εθνικής δεν μπορεί να γίνει ζούγκλα το γήπεδο, διάολε! Και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα για άντρες και έτσι έχει ενδιαφέρον η ένταση, όταν εντάσσεται σε λογικά πλαίσια και στο δόγμα της μη βίας. Να πεις, βρε αδελφέ, το μπινελίκι σου στην εξέδρα. Να ρίξεις τη μούντζα σου στους απέναντι. Να φανατιστείς και να κλείσει η φωνή σου.Το αναγνωρίζω, λοιπόν. Έκανα λάθος. Σε όλα. Κυρίως στο ότι το – ελληνικό – ποδόσφαιρο είναι άθλημα για λουλούδες και όχι για άντρες. Γιατί λουλούδες είναι όλοι αυτοί οι πολλοί πια (και όχι 10, 20 ή 30) που γουστάρουν την καταστροφή, τη βία και το μπάχαλο. Και τους αποδίδω αυτόν το χαρακτηρισμό, γιατί φαντάζομαι ότι βγάζουν έτσι τα απωθημένα τους από το σπίτι τους και το ξύλο που τρώνε από τη γυναίκα τους ή έτρωγαν από τους γονείς τους, όταν ήταν μικροί.Γιατί αν δεν είναι αυτά φροϋδικά σύνδρομα και βιώματα και είναι απλώς σε διατεταγμένη υπηρεσία, είναι άκρως επικίνδυνοι. Είναι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Τρομοκράτες. Και η Πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα, μέχρι να χύσει κροκοδείλια δάκρυα και να στέλνει στεφάνια στην κηδεία του πρώτου νεκρού...Δείτε τώρα την εικόνα, σε ένα ματς Γ' Εθνικής – επαναλαμβάνω – και σε ένα γήπεδο μιας γειτονιάς της Αθήνας: έξω από αυτό, οικογένειες με παιδιά και φίλοι με διακριτικά των δύο ομάδων, πλανόδιοι με σημαίες και κασκόλ. Όλοι, χωρίς τη συνοδεία της Αστυνομίας.Μέσα στο γήπεδο, οι μεν και οι δε εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο και πλακώνονται στο ξύλο, καταστρέφοντας ό,τι βρίσκουν μπροστά τους και αδιαφορώντας για όσους τους έβριζαν χυδαία, αποδοκιμάζοντάς τους οργισμένα.Έφτασα στα δημοσιογραφικά χωρίς κάποιος να μου ζητήσει ταυτότητα ή εισιτήριο ή να με ελέγξει. Όπως το ίδιο γινόταν και στις εξέδρες, όπου ο έλεγχος εισιτηρίων και ασφαλείας ήταν ανύπαρκτος. Καθένας μπαινόβγαινε όσες φορές ήθελε και όποτε ήθελε. Και το έργο αυτό το είχα ξαναδεί: στον τελικό του Κυπέλλου με τον Ατρόμητο. Τυχαίο; Δεν νομίζω...Στο β' ημίχρονο παίχθηκαν μόλις 20 λεπτά. Οι οπαδοί (;) και των δύο ομάδων αλώνιζαν στον αγωνιστικό χώρο ελεύθερα και "φουσκωτοί" με κουκούλες τραμπούκιζαν τους τερματοφύλακες πίσω από τις εστίες. Μέχρι και... ΕΚΑΜίτες επιστρατεύτηκαν για να προστατεύσουν τους παίκτες. Εικόνα ασύλληπτη. Και αξέχαστη. Όπως και η έξοδος - φυγή από το γήπεδο. Νωρίτερα και από άλλο δρόμο. Για να μην μας πετύχουν στα στενά μαχαιροβγάλτες που έκαιγαν το γήπεδο...Το χειρότερο, βέβαια, ήταν η αλητεία (και) στον αγωνιστικό χώρο. Σε αυτόν τον ανεκδιήγητο τύπο που κάνει τον προπονητή του Αιγάλεω θα έπρεπε να απαγορευτεί η είσοδος στα γήπεδα. Να κάνει το χουλιγκάνο και να προτρέπει με χειρονομίες τους οπαδούς του Αιγάλεω να κάνουν επεισόδια, δεν είναι τόσο σημαντικό όσο ότι ο ίδιος χειροδίκησε επανειλημμένα κατά παικτών της ΑΕΚ και ο διαιτητής έκανε την πάπια. Και μετέδωσε το πνεύμα αυτό στους ποδοσφαιριστές του, οι οποίοι ακόμη και όταν παιζόταν παιχνίδι, φρόντιζαν να κλοτσάνε στο ψαχνό.Το τελευταίο, βέβαια, είναι στοιχείο του παιχνιδιού και είναι συγγνωστό. Είναι από αυτά που επιτρέπονται και δίνουν μια άγρια ομορφιά στο άθλημα. Τα υπόλοιπα, όμως, είναι προς μελέτη. Κοινωνιολογική, ψυχολογική, αστυνομική και δικαστική.Κατανοώ, επίσης, ότι οι αστυνομικοί των 700 ευρώ δεν διακινδυνεύουν – και σωστά – να αφήσουν ορφανά τα παιδιά τους και χήρες τις γυναίκες τους και να μπλέξουν με αυτά τα "νούμερα". Η ψυχολογική πίεση, άλλωστε, την οποία περνούν είναι ήδη μεγάλη. Αλλά δεν γνωρίζουν ή δεν μπορούν να δουν, από τις κάμερες και το φωτογραφικό φακό, ποιοι είναι αυτοί οι "μπαχαλάκηδες";Από τους οποίους – εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι – δεν εξαιρώ τους "δικούς μου". Δεν ξέχασα και δεν θα ξεχάσω αυτό το κάθαρμα που κλότσησε στα πλευρά αθλήτρια του Ολυμπιακού στους περσινούς τελικούς του γυναικείου βόλεϊ.Η ελπίδα μου, όμως, ότι κάτι θα αλλάξει εξαντλείται σε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι οι δηλώσεις - κλισέ παραγόντων και αρμοδίων, όπως ο υφυπουργός Αθλητισμού και οι ανόητες διαρροές του τύπου "ενημερώθηκε ο πρωθυπουργός". Ε, και; Μήπως άλλαξε πλευρό;Το δεύτερο είναι τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων την επόμενη ημέρα. Σκέφτομαι ότι γίνομαι... καραδεξιός που λέω "μια Θάτσερ μάς χρειάζεται". Οπότε, προτιμώ να φέρνω στο νου μου το – ρομαντικό – στίχο του Γκάτσου:"Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ"