Η προτεραιότητα είναι το ποδόσφαιρο, όχι οι ισολογισμοί...

Θα πετύχει η προσπάθεια του Γιάννη Αλαφούζου να δημιουργήσει μια εταιρία λαϊκής βάσης που να εξελιχτεί σε βασικό χρηματοδότη του Παναθηναϊκού; Είναι εύκολο να πεις και ναι και όχι και να το αιτιολογήσεις. Η απάντηση «ναι» θα βασίζεται στην ανάγκη της σωτηρίας και της προόδου του ΠΑΟ – σε τελική ανάλυση ποιος μπορεί να χρηματοδοτήσει τον ΠΑΟ αν δεν το κάνουν οι ίδιοι οι οπαδοί του; Το «όχι» από την άλλη μοιάζει με ρεαλιστική εκτίμηση: στον κόσμο δεν περισσεύουν χρήματα για να δώσει (και) στον Παναθηναϊκό.Τα περισσότερα ανάλογα εγχειρήματα απέτυχαν εξαιτίας της έλλειψης παραδόσεων: στην Ελλάδα ο κόσμος δεν είναι διατεθειμένος να συμμετέχει σε τέτοιες πρωτοβουλίες. Η Ισπανία στην οποία αυτά γίνονται χρόνια τώρα έχει μεγάλη παράδοση αυτοδιοίκησης: ο κόσμος πληρώνει για τις ομάδες όπως και για τους Δήμους – το θεωρεί υποχρέωσή του οικογενειακή. Στη Γερμανία εκεί όπου έχουν γίνει ανοίγματα στον κόσμο (στη Μπάγερν Μονάχου π.χ), το εγχείρημα το έχουν βοηθήσει να στεριώσει οι επιτυχίες: οι άνθρωποι βάζουν τα χρήματα τους για να τα διαχειρισθεί ένα συμβούλιο ικανών ανθρώπων – αποτελούμενο από «σημαίες» του συλλόγου των οποίων η παρουσία μιλάει στον κόσμο- και τα χρήματα αυτά φέρνουν απτά αποτελέσματα.Ακόμα και οι ρεαλιστές Γερμανοί δύσκολα θα χρηματοδοτούσαν την Μπάγερν αν αυτή είχε κερδίσει δυο πρωταθλήματα σε δεκαπέντε χρόνια! Και στην Ισπανία τα μέλη των ομάδων αυξομειώνονται ανάλογα με τις επιτυχίες: η Μπαρτσελόνα έχει σήμερα 170 χιλιάδες (και δεν δέχεται άλλα), όταν προ μιας δεκαετίας είχε μόλις 80 χιλιάδες. Το εγχείρημα είναι διαρκές και η ομάδα γνωρίζει πως κάθε επιτυχία της θα την κάνει πιο δημοφιλή, δηλαδή τα μέλη θα πυκνώσουν τις τάξεις της. Εδώ ο Ολυμπιακός έφτασε κάποτε να έχει 25 χιλιάδες μέλη και αντί αυτά να γίνουν η μαγιά μιας καινούργιας προσπάθειας κρίθηκαν λίγα και το πράγμα έμεινε στην άκρη. Ομοίως στον ΠΑΟΚ το άνοιγμα της ΠΑΕ στον κόσμο σταμάτησε όταν μαζεύτηκαν επι Ζαγοράκη μόλις 2 εκατ ευρώ από τους εκκολαπτόμενους μικρομετόχους – κι όμως το ποσό μόνο μικρό δεν ήταν. Η μόνη ομάδα που βασίζεται κάπως στην αυτοχρηματοδότηση είναι ο Αρης με τη Λέσχη του: κι εκεί όμως τα συσσωρευμένα χρέη απειλούν το φρόνιμα του κόσμου.Το λάθος που γίνεται στην Ελλάδα όταν υπάρχουν αυτές οι προσπάθειες είναι ότι δένονται με την σωτηρία των ΠΑΕ αντί να ξεκινήσουν σε στιγμές επιτυχιών. Η σωτηρία ως διαδικασία δεν μπορεί να επανέρχεται διαρκώς στην επικαιρότητα: μια φορά κάποιον τον σώζεις – άντε δυο. Αν πρέπει διαρκώς να τον σώζεις κάποια στιγμή οι εκκλήσεις χάνουν το νόημα τους και το πράγμα εκφυλίζεται: αυτό έχει συμβεί στην ΑΕΚ π.χ όπου η πρωτοβουλία των Supporters ελάχιστα συγκίνησε. Όταν η πρόσφατη ιστορία δεν είναι παρά μια σειρά από κεφάλαια στα οποία έρχονται η αναμένονται σωτήρες, ένα εγχείρημα αυτοχρηματοδότησης είναι καταδικασμένο.Αν η ανάγκη προσδιορίζονταν με κάτι συγκεκριμένο (π.χ με την κατασκευή του γηπέδου) ίσως η συμμετοχή να ήταν μεγαλύτερη: στις Ηνωμένες Πολιτείες το γήπεδο της ποδοσφαιρικής ομάδας του Πίτσμπουργκ νομίζω, χτίστηκε με χρ