Η καρδιά μου είναι με τον Τερίμ...

Δεν σας έγραψα τίποτα για τα μεγάλα ματς του Τσάμπιονς λιγκ της Τρίτης γιατί σε αυτά εμπλέκονταν ομάδες, όπως η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερν, η Γιούβε και παίκτες όπως ο Πίρλο, ο Μέσι, ο Ρομπέν – θέματα δηλαδή με τα οποία έχω υπερασχοληθεί. Aυτή την εβδομάδα η δική μου προσοχή εστιάζεται στη Γαλατά και τον Φατίχ Τερίμ που σε αυτή τη φάση δοκιμάζονται στη Μαδρίτη. Οι Τούρκοι είναι για την ώρα το αλατοπίπερο της διοργάνωσης.  Το 2008 είχα πάει απεσταλμένος στα τελικά του Euro στην Ελβετία – ο πολύς δημοσιογραφικός κόσμος ήταν με την Εθνική στην Αυστρία κι εγώ ήμουν ένας περιπλανώμενος μοναχικός σκύλος με μόνη παρέα εκεί τα παιδιά της ΕΡΤ που έκαναν τις μεταδόσεις των ματς για την δημόσια τηλεόραση. Ενας λόγος που πέρασα καταπληκτικά ήταν η γνωριμία με το ποδόσφαιρο του Τερίμ – για τον οποίο είχα άλλωστε ακούσει πολλά και καλά, από τον καιρό που δούλευε στην Ιταλία. Θυμάμαι ότι η πρώτη μου γνωριμία με αυτόν ήταν στη Γενεύη, μια Κυριακή το βράδυ, όταν η Τουρκία ανέτρεψε μια ήττα από τους Τσέχους με γκολ στο 90΄ και για πρώτη φορά υπήρξε η υποψία πως εκτός από την Παναγιά του Αναστασιάδη έχουμε και τον Αλαχ που ασχολείται πολύ με το ποδοσφαίρου και γουστάρει όποιον αγαπάει το ρίσκο. Πριν από το ματς με τους Τσέχους, ο Τερίμ είχε καταπλήξει όταν απέναντι στους γηπεδούχους Ελβετούς χρησιμοποίησε για ένα ημίχρονο ένα παντελώς απρόβλεπτο 4-2-4, σύστημα που είχε ως αποτέλεσμα να βρεθούν τέσσερις επιθετικοί των Τούρκων για 45 λεπτά ένας προς ένα με τέσσερις αμυντικούς των Ελβετών! Με τους Τσέχους όμως, ο μεγάλος αναρχικός Τερίμ έκανε ακόμα πιο θεαματικά πράγματα: θυμάμαι είχε βγάλει από το ματς ενώ έχασε το μοναδικό σέντερ φορ, τον βαρύ Σεμί Σεντούρκ, για να παίξει με πέντε περιφερειακούς παίκτες, (τον Τουντζαι, τον Νιχατ, τον Καζιμ Καζιμ, τον Σάμπρι Σαρίογλου και τον Αρντά Τουράν – τότε αποκάλυψη της διοργάνωσης)! Οι Τούρκοι που είχαν ηττηθεί για ένα ημίχρονο κατά κράτος από τους έμπειρους Τσέχους όσο προσπαθούσαν να σεβαστούν το αρχικό σχήμα τους, (ένα ευμετάβλητο 4-3-3), αφού αρχικά πλήρωσαν το υπερβολικό ρίσκο του προπονητή τους δεχόμενοι το 2-0 από τον Πλεζίλ, στη συνέχεια βγήκαν σαν τάγμα εφόδου του Μωάμεθ στην επίθεση πανικοβάλλοντας την τσέχικη άμυνα που τους έβλεπε να ξεφυτρώνουν από παντού με τη μπάλα στα πόδια. Ο Τεριμ ανασύροντας εκείνο το βράδυ το παλιό ΜW, που θυμήθηκε πολύ πριν το Γκουαρντιόλα, παρουσίασε μια ομάδα της δεκαετίας του 50 που έτρεχε με ταχύτητες του 2010. Είχα γοητευτεί..      Ψάχνοντας τα μυστικά εκείνης της καταπληκτικής ομάδας που είχα παρακολουθήσει στην πορεία της προς τον ημιτελικό, είχα ανακαλύψει ότι πέρα από τις τακτικές αλχημείες ο Τερίμ είχε και την σύνεση να καταφύγει σε ειδικούς που τον είχαν βοηθήσει να προετοιμάσει το τουρνουά καλύτερα από οποιονδήποτε τότε προπονητή. Μετά την ήττα από την Ελλάδα, στην Πόλη, στα προκριματικά του Euro του 2008, ο  Τερίμ είχε τη βεβαιότητα ότι η ομάδα του δε μπορεί να αγωνιστεί όπως αυτός θέλει σε δύο συνεχόμενα ματς. Σε όλη τη διάρκεια των προκριματικών οι Τούρκοι περνούσαν από αγώνες στους οποίους δημιουργούσαν πολλές φάσεις και ευκαιρίες, σε αγώνες που πελάγωναν ακόμα και αν βρίσκονταν μπροστά στο σκορ. Για τον Τερίμ αυτή η αδυναμία ήταν και ο λόγος του αποκλεισμού της ομάδας του από το Μουντιάλ της Γερμανίας δυο χρόνια πριν. Αυτή η αδυναμία, πασιφανής στα τρία προηγούμενα χρόνια, οφείλονταν κυρίως σε έλλειψη φυσικής κατάστασης. Θυμάμαι τότε είχα γράψει μια ωραία ιστορία. Κολλημένος όπως είναι με το επιθετικό ποδόσφαιρο ο Τερίμ άρχισε να τρώγεται με τα ρούχα του. Τον Ιανουάριο του 2008 ζήτησε να γίνουν μεσούσης της περιόδου αιματολογικές εξετάσεις στους διεθνείς του: τα αποτελέσματα έδειχναν ότι τον Ιούνιο θα ήταν όλοι σκασμένοι! Μπροστά στο διαφαινόμενο φιάσκο ο Τερίμ έψαξε και βρήκε αντίστοιχες αιματολογικές εξετάσεις μεγάλων ευρωπαϊκών εθνικών ομάδων που είχαν πάρει μέρος στα τελικά του μουντιάλ της Γερμανίας και από τη σύγκρισή των δεδομένων ανακάλυψε ότι αυτοί που σε εκείνο το τουρνουά έτρεξαν πιο πολύ και ήταν πιο φρέσκοι ήταν οι Γερμανοί του Γιούργκεν Κλίνσμαν.Τέλος Ιανουαρίου ο Τερίμ παραμέρισε τον τεράστιο εγωισμό του πήρε το πρώτο αεροπλάνο από την Κωνσταντινούπολη και πήγε να βρει το νεαρό συνάδερφό του. Οι Τούρκοι δημοσιογράφοι, που στη Βασιλεία μας έλεγαν την ιστορία, σε αυτό το σημείο γελούσαν. Γνωρίζοντας με ποιον έχουν να κάνουν, το γεγονός ότι αυτός που αποκαλούν «αυτοκράτορα» έτρεξε σε ένα εκκολαπτόμενο προπονητή, όπως ο Κλίνσι, για να ζητήσει βοήθεια τους φαίνονταν εξαιρετικά αστείο. Το καλό στην ιστορία είναι ότι ο ίδιος ο Κλίνσμαν τον Τερίμ τον σέβεται και τον πήρε πολύ στα σοβαρά. Ο Γερμανός του αποκάλυψε ότι στο μουντιάλ την προετοιμασία της φυσικής κατάστασης των ποδοσφαιριστών της ομάδας του είχε αναλάβει ένας αμερικάνος εργοφυσιολόγος, ιδρυτής της εταιρίας Αthletes Performance, που λέγονταν Μαρκ Βέρστεγκεν. Οι Γερμανοί έμειναν τόσο εντυπωσιασμένοι από την πρωτοποριακή δουλειά του που τον κράτησαν στην Εθνική ομάδα. Ο Τερίμ δεν το έβαλε κάτω. Βρήκε τον ίδιο τον Βέρστενγκεν κι όταν αυτός του δήλωσε πως δεν μπορεί να φύγει από την Γερμανία του έδωσε μια συμβουλή να πάρει για συνεργάτη του τον πρώην βοηθό του Σκοτ Πίρι. «Ο,τι ξέρω εγώ, το ξέρει κι αυτός» του είπε. Ο Τερίμ βρήκε τον Πίρι και το Φεβρουάριο του 2008 αυτός υπέγραψε ένα συμβόλαιο με την ομοσπονδία – συμβόλαιο που του αποδίδει 28 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Το καταπληκτικό όμως στην ιστορία είναι ότι ακολούθησε: ο Πίρι κρίνοντας ότι η δουλειά που του ζητήθηκε είναι εξαιρετικά δύσκολη για αυτόν ζήτησε να πάρει μαζί του και ένα συνεργάτη, την Αμερικάνα διατροφολόγο Μέγκαν Μάνγκανο! Το γεγονός ότι ο Τερίμ έχει στο τιμ των συνεργατών του μια κυρία θεωρήθηκε από τους Τούρκους αληθινή επανάσταση. Κανείς ποτέ δεν πίστευε ότι ο Φατίχ, που έχει τη γυναίκα του πίσω από τον πάγκο για να μην την αφήνει μόνη σπίτι, θα δέχονταν συνεργάτη μια κοπέλα – κι όμως ο Τερίμ το έκανε. Κυρίως γιατί πίστευε ότι αν οι παίκτες του αποκτήσουν τη φυσικά κατάσταση που αυτός ήθελε θα έκαναν ό,τι έκαναν στο τουρνουά. Στη διάρκεια του τουρνουά η Μάνγκανο δεν εμφανίστηκε ποτέ στον πάγκο της Τουρκίας – η χώρα θα πάθανε σοκ στην εμφάνισή της. Ο Πίρι όμως είχε λόγο για όλα κι ο Τερίμ τον σέβονταν τόσο πολύ ώστε για χάρη του τσακώθηκε και με τον Εμρέ Μπελίζογλκου που είναι κάτι σαν γιός του αφού έχει παντρευτεί την κόρη του. Φαίνεται ότι ο Τούρκος άσος στα 35 του ζήτησε από τον Αμερικάνο ειδική μεταχείριση: ο Πίρι είπε ότι κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει και αυτός στράβωσε και κατέληξε στον πάγκο. Οι Τούρκοι είχαν τελικά χάσει από τους Γερμανούς, αλλά όλη η Ευρώπη είχε πάθει πλάκα με το ποδόσφαιρο που έπαιξαν στη διοργάνωση. Θυμάμαι ότι τότε είχα τόσο πολύ ενθουσιαστεί από τα ματς των Τούρκων που είχα γράψει στη Sportday ότι «ο «αυτοκράτορας» οδήγησε σε αυτό το τουρνουά μια ομάδα πέρα από το φόβο της – αυτό το ταξίδι της υπέρβασης είναι ότι πιο θεαματικό θυμάμαι τα τελευταία χρόνια. Στο όνομα των ελάχιστων ανθρώπων αυτής της χώρας που αγαπούν το ποδόσφαιρο πιο πολύ από τις νίκες τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου». Το κομμάτι είχε γίνει αιτία για να μοιυ κάνει καλοκαιριάτικα το τραπέζι ο Τούρκος πρέσβης – τιμή μεγάλη, που με βοήθησε να ξεπεράσω διάφορα μπινελίκια που εισέπραξα για χατίρι του αυτοκράτορα από διάφορους ελληναράδες!        Είναι μεγάλη μορφή ο Τερίμ κι απόψε θα είμαι μαζί του κόντρα στη μεγάλη Ρεάλ. Μοιάζει καταδικασμένος αλλά το ίδιο έμοιαζε και στην Ελβετία. Στο τέλος εκείνου του ματς με τους Τσέχους, όταν και η ομάδα ανέτρεψε το σε βάρος της 0-2 σε ένα τέταρτο είχε πει στους δημοσιογράφους στο τέλος του ματς: «Μη με ρωτάτε τι θα κάνουμε στο τουρνουά. Στο ματς αυτό πεθάναμε, αναστηθήκαμε, ξαναπεθάναμε και ξαναναστηθήκαμε. Θέλω να καταλάβετε ότι δεν πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ». Με την ίδια πίστη θα πάει και στο Μπερναμπέου – είμαι σίγουρος…