Επτά χρόνια φαγούρα

Εξι χρόνια και οκτώ μήνες, παρά κάτι μια επταετία. Τόσο χρειάστηκε να περάσει για να καταφέρει επιτέλους η ελληνική πολιτεία να αρθρώσει λόγο σχετικά με το περιβόητο «ατύχημα» του Κεντέρη και του Θάνου. Τα όσα είπε ο εισαγγελέας περί τροχαίου μαϊμού δεν εκπλήσσουν φυσικά κανέναν. Γεννούν μελαγχολία για το απελπιστικά μακρύ ταξίδι της αλήθειας σε αυτήν την χώρα και αποτελούν τη σημειολογία της κρίσης ηθικής. Η δίκη για το τροχαίο του Κώστα Κεντέρη και της Κατερίνας Θάνου την παραμονή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας τον Αύγουστο του 2004 είναι μια πονεμένη υπόθεση. Όχι μόνο επειδή πήρε τόσο καιρό για να αρχίσει, ύστερα από αναβολές και διάφορες προφάσεις, αλλά επειδή πληθωριστικά θα μείνει στην ιστορία ως η δίκη των δύο αθλητών και του προπονητή τους, μολονότι θα έπρεπε να είναι μια δίκη συνωμοτών.Ο πέλεκυς του εισαγγελέα πέφτει βαρύς κατά των δύο αθλητών και του Χρήστου Τζέκου. Και ορθά. Επιτέλους κάποιος εκπρόσωπος της ελληνικής πολιτείας όχι μόνο επισημαίνει ότι οι ισχυρισμοί περί τροχαίου ήταν εντελώς αβάσιμοι και ψευδείς, αλλά και αποδομεί με τον πιο απλό τρόπο την πολυδιαφημισμένη επιχειρηματολογία τους, φιλοτεχνώντας παράλληλα ένα προφίλ θρασύτατων κι όμως τελικά αφελών ανθρώπων. Όλες αυτές οι αστείες δικαιολογίες, για τη μοτοσικλέτα του Τζέκου, για τις χαμηλές ταχύτητες ενώ «βιάζονταν», για τον άγνωστο που εμφανίστηκε από το πουθενά και τους πήγε στο νοσοκομείο, για τα βαριά τους τραύματα, για την (επιλεκτική) αμνησία τους, κατέπεσαν με μια λιτή αγόρευση του εισαγγελέα Γιώργου Πέτρου.Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι μόνο οι ενέργειες των δύο φυσικών αυτουργών της υπόθεσης ούτε μόνο του ηθικού αυτουργού, δαιμόνιου προπονητή τους. Και δεν είναι σωστό να περάσει μόνο ως τέτοιο.Η υπόθεση «Κεντέρη – Θάνου» είναι η εικονοκλαστική αφήγηση του πώς ένα ολόκληρο σύστημα επιστρατεύτηκε για να συγκαλύψει μια υπόθεση ντόπινγκ. Διότι τους «φυγάδες» Κεντέρη και Θάνου υπέθαλψαν γιατροί ενός δημόσιου νοσοκομείου, οι οποίοι, σύμφωνα με όσα τους καταλογίζει ο εισαγγελέας Πέτρου, καταπάτησαν δεοντολογία, ηθικούς φραγμούς και όρκο του Ιπποκράτη. «Οι γιατροί είχαν απέναντί τους δύο θρύλους της Ελλάδας γι’ αυτό και ενέργησαν έτσι» ελάφρυνε τη θέση τους ο εισαγγελέας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ενέργειές τους δεν είναι ηθικά και νομικά επιλήψιμες. Να είναι ενέργειες που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το δημόσιο συμφέρον όπως αυτό ορίζεται από το υπέρτατο αγαθό, την υγεία. Τα ίδια ισχύουν και για άλλους πρωταγωνιστές εκείνων των ωρών και ημερών που γλίτωσαν από την κλήση στο δικαστήριο. Θυμάμαι ας πούμε, τον Νικήτα Κακλαμάνη, υπουργό Υγείας τότε στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή, να επισκέπτεται τους αθλητές και τους γιατρούς τους στο ΚΑΤ και να κάνει δηλώσεις περίλυπος για την κατάστασή τους. Θυμάμαι και τον υφυπουργό Αθλητισμού να σιγοντάρει κι αυτός πάλι από το ΚΑΤ. Το αποτέλεσμα ήταν να εμφανίζεται το ελληνικό κράτος σαν να έχει υιοθετήσει το ψέμα των Κεντέρη και Θάνου.Γιατροί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, κυβερνητικοί παράγοντες, σαν να έλαβαν μια αόρατη διαταγή άρχ