Αρχίζει επιτέλους ο χειμώνας...

Στις 31 Μαρτίου ο τρίτος κύκλος ξεκινά στην Αμερική και 48 ώρες αργότερα η Nova αρχίζει την προβολή των επεισοδίων και στην Ελλάδα: εμείς οι εθισμένοι στην παραζάλη του Game of Thrones είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε το παράθυρο της αυτοεξορίας μας. Κανείς δε βλέπει ένα επεισόδιο μόνο για μια φορά – η εβδομάδα αρχίζει να περνά σχετικά γρήγορα, όπως πάντα συμβαίνει με τις επαναλαμβανόμενες απολαύσεις που καταργούν το χρόνο αναμονής. Ο τρίτος κύκλος θα είναι, μαθαίνω, ο εντυπωσιακότερος: ο χειμώνας αρχίζει. Πριν ένα χρόνο είχα γράψει ότι η σειρά της HBO λατρεύτηκε από ένα κοινό που μεγάλωσε με (ή κουβαλάει ως απωθημένο) τα παραμύθια της γιαγιάς. Στην πραγματικότητα αυτό είναι μόνο ο πρώτος λόγος για να κολλήσεις – το δολωματάκι που τσιμπάς. Νομίζεις ότι το γεγονός ότι στη σειρά υπάρχουν βασιλιάδες και Δράκοι, πριγκίπισσες και σπιούνοι, μάχες και έρωτες την καθιστά ένα μεγάλο αθώο παραμύθι που θα σε ξαναπάει πίσω στα χρόνια της παιδικότητας – αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Στο δεύτερο κύκλο η μεταφυσική γίνεται σχεδόν κανόνας, τα όρια του καλού από το κακό είναι δυσδιάκριτα, το παραμύθι σκληραίνει και σίγουρα δεν είναι από αυτά με τα οποία πήγαινες για ύπνο. Αν αγαπάω τη σειρά είναι γιατί ο συγγραφέας των βιβλίων, στα οποία στηρίζεται και ο οποίος έχει επιμεληθεί και προσωπικά κάποια σημαντικά επεισόδια (ο Τζορτζ Ρ. Ρ Μάρτιν έχει γράψει αυτή τη φορά το 7ο επεισόδιο του 3ου κύκλου…), δεν κουβαλάει το μικρόβιο των συμβολισμών, αλλά έχει πουλήσει την ψυχή του στην περιπέτεια και όλα τα εξωφρενικά που πρέπει να την συνοδεύουν. Βλέπουμε τις περιπέτειες των πρωταγωνιστών – τις εσωτερικές τους θύελλες πρώτα από όλα. Οι χαρακτήρες δεν είναι παρά στο ελάχιστο τετράγωνοι και απλοί: υπάρχουν παθιασμένοι αιμομίκτες, ιδιοφυίες σε λάθος στρατόπεδο, δολοπλόκοι για τους οποίους είναι αδύνατο να μην νοιώσεις λίγη συμπάθεια, καιροσκόποι, ανήθικοι σφετεριστές, υπέροχοι αντιπαθητικοί και ήρωες κουτορνίθια. Το ωραίο είναι ότι όλοι σχεδόν μεταβάλλονται: έπειτα από κάθε κύκλο κανείς δεν είναι ίδιος, όπως τίποτα δεν είναι ίδιο στη σειρά. Ο πρώτος κύκλος, η βάση της ιστορίας, ανήκε στους άνδρες. Η αρχή της ιστορίας είναι η δολοφονία του βασιλιά. Την ίντριγκα εγγυάται η ανακάλυψή της, η μάχη για τη διαδοχή του, ο ανταγωνισμός των υπόλοιπων σφετεριστών του θρόνου. Η σειρά είναι γεμάτη αδρεναλίνη, όλα τρέχουν γρήγορα και σε αυτά τα βασίλεια των σκληρών αρσενικών οι γυναίκες έχουν ένα μάλλον συνοδευτικό ρόλο, ακόμα και αν οι χαρακτήρες και οι ιδιότητές τους είναι ενδιαφέρουσες. Υπάρχουν μάνες, αλλά και πουτάνες, πριγκίπισσες ονειροπαρμένες, αλλά και πριγκιποπούλες που ξέρουν από σπαθιά και όπλα. Υπάρχουν νύφες που έχουν αποδεχτεί το ρόλο τους και άλλες που ένα νέο ρόλο ονειρεύονται. Υπάρχουν αυτές που παντρεύονται για την εξουσία, άλλες που παντρεύουν την εξουσία με τον έρωτα κι άλλες που μαθαίνουν ότι η αγάπη είναι καμιά φορά συνώνυμο της παράδοσης. Στο δεύτερο κύκλο, όταν πλέον το πρόβλημα της εξουσίας παύει να είναι θεωρητικό αλλά τίθεται επί τάπητος τα θηλυκά παίρνουν ρόλο κυρίαρχο. Αν οι άντρες ανταγωνίζονται, οι γυναίκες κυριαρχούν – όλες σχεδόν που υπάρχουν ή πρωτοεμφανίζονται κινούν την ιστορία δια της εξουσίας τους. Οι άνδρες δεν είναι πλέον εξίσου δυναμικοί ή κυνικοί ή σίγουροι: κάποιοι γίνονται πιόνια, κάποιοι μαραζώνουν, κάποιοι απλώς δεν μπορούν να αντισταθούν – το παιγνίδι της γοητείας άλλωστε είναι ένα κατεξοχήν εξουσιαστικό παιγνίδι κι αυτό σε όλα τα βασίλεια του κόσμου οι γυναίκες το παίζουν καλύτερα γιατί ξέρουν και τις τεχνικές και τους κανόνες. Όχι τυχαία, όσο οι γυναικείοι ρόλοι μεγαλώνουν, τόσο μεγαλώνει και το μεταφυσικό: οι γυναίκες δεν περιορίζονται στα μέσα τους – είναι έτοιμες για τις χειρότερες συμμαχίες. Οι άντρες της σειράς – όλοι σχεδόν – είναι έτοιμοι να σκοτωθούν και ικανοί να σκοτώσουν, αλλά οι γυναίκες είναι αυτές που καταστρέφουν χωρίς οίκτο, χωρίς αναστολές. Αν ο πρώτος κύκλος ανήκε στον πάτερ φαμίλια Ενταρντ Σταρκ και στους γιούς του, ο δεύτερος ανήκει στη διψασμένη για εκδίκηση μητέρα τους. Αν στον πρώτο κύκλο έκλεψε τις καρδιές ο Τίριον Λάνιστερ στο δεύτερο ηγετική φυσιογνωμία ήταν η Ντενίρις Τανγκέριαν, η μάνα των δράκων. Αν στον πρώτο κύκλο μισήθηκαν ο τσόγλανος Τζόφρεϊ και ο αμείλικτος Τζέιμι Λάνιστερ, στο δεύτερο φυσιογνωμίες όπως η Μελισάντρα, ιέρεια του Θεού της φλόγας και της φωτιάς τους έκανε και τους δυο να μοιάζουν πανικόβλητα παιδάκια. Ακόμα κι ο Θίο Γκρέιζερ, προδότης και αναίσθητος, όπως οι πιο πολλοί ευεργετημένοι, μπροστά στην αδερφή του μοιάζει ένα πιόνι αναλώσιμο: αυτή είναι η δυνατή.                      Στον τρίτο κύκλο ο χειμώνας φτάνει. Δεν υπάρχει έλεος για κανένα – ακόμα και οι συμπαθητικοί της ιστορίας, όσοι τέλος πάντων υπάρχουν, μοιάζουν να βρίσκονται σε λάθος στρατόπεδο. Αν η σειρά ξεκίνησε σαν ένα είδος μεσαιωνικής Δυναστείας, οδηγώντας τον θεατή στο λάθος συμπέρασμα ότι αυτό που θα παρακολουθήσει είναι ίντριγκες οικογενειακές και γαλαζοαίματες διαστροφές, στο δεύτερο κύκλο κυριάρχησε η ανάγκη για εκδίκηση. Τώρα μπαίνουμε στο καλύτερο: με κόστος την επιβίωση θα αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν οι λογαριασμοί. Ο χρόνος είναι ακόμα πολύ μακριά καθώς το παιγνίδι μόλις άρχισε. Ο,τι είδαμε μέχρι τώρα ήταν τα φιλικά μιας καλοκαιρινής προετοιμασίας. Ερχεται, μέσα στην άνοιξη, ένας καταπληκτικός χειμώνας….