To mind game του μεγάλου Mou

Τον πιο ωραίο τίτλο για το θρίαμβο της Ρεάλ Μαδρίτης στο Classico τον είχε η Gazzetta Dello Sport που έγραψε πρωτοσέλιδα ότι αυτό που είδαμε το Σάββατο το βράδυ ήταν το Camp Mou. Η ιταλική εφημερίδα τόνισε έτσι την άλωση του Camp Nou από τον Μουρίνιο, αλλά και την τρομερή ικανότητα του Πορτογάλου προπονητή να φέρνει πάντα τα πράγματα στα δικά του μέτρα, έτσι ώστε, το τέλος κάθε ιστορίας στην οποία συμμετέχει να τον βρίσκει πρωταγωνιστή.Δε με εξέπληξε η νίκη της Ρεάλ και την είχα προβλέψει: αν δείτε το βιντεάκι της εκπομπής που ανεβάσαμε στο Sport.gr το Σάββατο (21/4), στο οποίο μιλάμε για το ισπανικό ντέρμπι, εκφράζω τη βεβαιότητα μου για την υπεροχή της «Βασίλισσας» κατηγορηματικά.Μπορεί να αγαπάω τη Μπαρτσελόνα αλλά ακόμα δεν είμαι τυφλός: ο Μου σκηνοθετεί και στη Μαδρίτη ένα ακόμα προσωπικό αριστούργημα. Του πήρε χρόνο, όμως απέναντί του είχε ως μοναδικό και σχεδόν ανίκητο αντίπαλο την καλύτερη ομάδα των 20 τελευταίων χρόνων - ας μην το ξεχνάμε.Γιατί είναι καλός προπονητής ο Πορτογάλος;Οι ομάδες του – όλες οι ομάδες του – δεν διεκδικούν επαίνους τακτικής πρωτοτυπίας: καμία από όλες όσες έφτιαξε δεν θα μπει στην ιστορία του ποδοσφαίρου γιατί έφερε κάτι καινούργιο. Οι μεγάλες νίκες του είναι συνήθως νίκες στις οποίες η ομάδα του χτύπησε την κατάλληλη στιγμή και η βασική αρετή της ήταν ότι άντεξε στην πίεση. Θυμάμαι την Τσέλσι του να κερδίζει την Μπάρτσα του Ροναλντίνιο 4-2, την Πόρτο του να αποκλείσει την πανίσχυρη Μαν Γιου στο Ολντ Τράφορντ μετά από μια θύελλα, την Ιντερ του φυσικά να προκρίνεται στο Καμπ Νου παίζοντας εξήντα λεπτά με παίκτη λιγότερο. Από την άλλη στο παλμαρέ του καταγράφονται δεκάδες θρίαμβοι επί ομάδων κατά κανόνα κατώτερων: οι ομάδες του Μουρίνιο στραπατσάρουν τους χειρότερους και αντέχουν απέναντι στους ισοδύναμους – πράγμα που δεν είναι λίγο, όμως από την άλλη δεν αποτελεί και κατόρθωμα. Όμως προσοχή γιατί αυτή η προσέγγιση – μολονότι πραγματική – λέει τη μισή αλήθεια: δεν είναι ποτέ δίκαιο να κρίνουμε την ικανότητα ενός προπονητή αποκλειστικά από τα αποτελέσματα των ομάδων του ή τον θεαματικό τους χαρακτήρα. Εξίσου σπουδαία είναι και άλλα.Όταν άρχισα να ασχολούμαι με την ιστορία του Ζοζέ που κέρδιζε πολύ – το μακρινό 2003 όταν κατέκτησε το κύπελλο UEFA με την Πόρτο – ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι ο Πορτογάλος θα κολλήσει μια ασθένεια που συχνά πυκνά προσβάλει όλους τους «αρχιτέκτονες –προπονητές» και σχεδόν πάντα όλους όσους κάνουν αυτή τη δουλειά χωρίς προηγουμένως να έχουν κάνει κάποια μεγάλη ποδοσφαιρική καριέρα: πίστευα πως η άριστη θεωρητική του κατάρτιση, σε συνδυασμό με τις πολλές γρήγορες επιτυχίες του, θα τον οδηγήσουν στο να πιστέψει πως η δική του παρουσία είναι σημαντικότερη από αυτή των ποδοσφαιριστών του. Αυτό τον υιό της έπαρσης τον έχουν κολλήσει σπουδαίοι πρωτοπόροι, όπως ο Κόβατς και ο Φαν Χαάλ, προικισμένοι γεννημένοι νικητές όπως ο Κρόιφ, «καθηγητές» και μεγάλοι θεωρητικοί όπως ο Σάκι κι ο Λίπι: όλων αυτών η καριέρα «στράβωσε», όταν μετά από μια επιτυχία, πίστεψαν ότι το σχήμα, ο τρόπος και η θεωρία είναι σ