H μέρα που κρατάει πάνω από 25 χρόνια

Τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την έχω ταυτίσει με το Τσάμπιονς λιγκ: από τότε που το Κύπελλο Πρωταθλητριών μεταλλάχτηκε στη σημερινή λαμπερή διοργάνωση καμία άλλη ομάδα δεν το έχει τιμήσει περισσότερο με την παρουσία της. Πιστεύω επίσης ότι η αυτοκρατορία του Σερ Αλεξ έχει γράψει την ιστορία της Πρέμιερ λιγκ τα τελευταία χρόνια είτε κυριαρχώντας είτε ως μεγάλος αντίπαλος ομάδων που προσπάθησαν να επιβάλουν τη δική τους ηγεμονία, όπως η Αρσεναλ του Βενγκέρ ή η Τσέλσι. Οποιος θέλησε κάτι να κάνει έπρεπε να τα βάλει με τη Γιουνάιτεντ και ποτέ κάτι τέτοιο δεν ήταν εύκολο. Παρά τον τεράστιο σεβασμό μου ωστόσο στην μεγαλύτερη αγγλική ομάδα απόψε ζηλεύω τους οπαδούς της Σίτι και σήμερα θα θελα να είμαι ένας από δαύτους.Υπάρχουν πολλά περίεργα συναισθήματα που σου χαρίζει το ποδόσφαιρο. Υπάρχει η απελευθερωτική χαρά μετά από ένα θρίαμβο, το λυτρωτικό κλάμα όταν τα πράγματα έχουν πάει απόλυτα καλά ή απόλυτα άσχημα, η ευτυχία που δημιουργεί η απόλαυση μιας πληρότητας. Ένα από τα πιο σπάνια και τα πιο σπουδαία είναι όμως η αναμονή – συναίσθημα που είναι αδύνατο να το νοιώσουν σε όλη τη βαθιά του ένταση όσοι υποστηρίζουν ομάδες που κάνουν μόνιμα και εύκολα πρωταθλητισμό. Αυτή η γλυκιά αναμονή του αποψινού ντέρμπι του Μάντσεστερ (που σίγουρα θα γίνει άγχος απίστευτο την ώρα του ματς) είναι ένα μεγαλειώδες συναίσθημα που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να σου προσφέρει. Στην προκειμένη περίπτωση ζεις με την αίσθηση ότι ο χρόνος ξαφνικά μεγάλωσε και συγχρόνως μίκρυνε: οι στιγμές προς το ματς είναι υπερβολικά φορτωμένες ενώ οι ώρες περνούν βασανιστικά.Δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα στην Ευρώπη που να μην έζησε τα δικά της πέτρινα χρόνια. Για τους οπαδούς των πιο μεγάλων ομάδων αυτές οι συνεχόμενες αποτυχίες μετατρέπουν σε καραμελίτσες ευτυχίες μικρούς θριάμβους της μίας βραδιάς. Οι οπαδοί μαθαίνουν να χαίρονται μια νίκη σε ντέρμπι, ένα κύπελλο, μια ευρωπαϊκή πρόκριση ή ακόμα και το στραπάτσο του αντιπάλου. Ομως όλοι γνωρίζουν πως επειδή η ομάδα τους είναι μεγάλη ο τροχός θα γυρίσει και η επιτυχία θα ρθει: αυτοί το μοναδικό συναίσθημα της αναμονής αμφιβάλω αν ποτέ το έζησαν. Η επιστροφή της ομάδας στην πρώτη θέση είναι μια εκτονωτική διαδικασία – η βεβαιότητα (τους) ότι η τάξη αποκαταστάθηκε. Το ενδιαφέρον είναι να ζήσεις την επιστροφή στη μεγάλη επιτυχία μιας ομάδας που πρωταθλήματα δεν κερδίζει παρά συγκλονιστικά σπάνια – όπως π.χ η Σίτυ. Ακόμα κι αν μετά τον πρώτο θρίαμβο, η ομάδα μεγαλώσει και κερδίσει τρόπαια πολλά και σημαντικά αυτή η (αποψινή) τεράστια αναμονή μένει στο κεφάλι ως ένα είδος γλυκιάς αρρώστιας από την οποία δεν θες να γιατρευτείς. Σαν να είσαι για πρώτη φορά ερωτευμένος με κάποια που νόμιζες ότι υπήρχε μόνο στα όνειρα σου. Τι κάνουν οι οπαδοί της Σίτυ τώρα; Σκέφτονται όλες τις πρώτες τους φορές. Την πρώτη φορά που άκουσαν για την ομάδα. Την πρώτη φορά που πήγαν στο γήπεδο. Την πρώτη φορά που την είδαν να κερδίζει και την πρώτη φορά που την είδαν να χάνει. Το πρώτο ταξίδι και τον πρώτο καυγά. Την πρώτη φορά που δάκρυσαν και την πρώτη φορά που η πίστη τους κλο