Ξαναχτυπάει ο Βαγγέλης Περρής με καινούργιο περιοδικό αλλά και bar!

συγκράτητος, πληθωρικός και κυρίαρχη φιγούρα στο μινιτιακό τοπίο εδώ και δεκαετίες. Παίζοντας
ένα παιδικό αλλά στημένο σε γερές βάσεις κρυφτούλι με τη λατρεία του για τα κόμιξ και την ίδια την κομιξάδικη λογική της τηλεόρασης, που τόσο σαν παρουσιαστής όσο και σαν σχολιαστής ή δημιουργός πίσω από τις κάμερες, την αντιμετωπίζει όπως γενικότερα και την πργματικότητα, σαν καρτούν. Μόνο που (για να μην μπερδεύεσαι) τα καρτούν για τον Βαγγέλη είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση.

Είναι ερωτευμένος με ότι κάνει αν και τίποτα από όλα αυτά δεν ξεπερνάει τον έρωτα του για τρία πράγματα. Την οικογένειά του, τον Ολυμπιακό και τη Σύρο από την οποία κατάγεται κι αν τον δεις όταν βρίσκεται εκεί, είναι άλλος άνθρωπος. Ναι, είναι φανερό πως δεν είμαι αντικειμενικός γιατί τον ξέρω πολλά χρόνια κι έχουμε περάσει τρικυμίες αλλά και βραδιές ανακουφιστικής χαρμολύπης μαζί. Και με αυτόν και με τη γυναίκα του τη Χαρά. Και σαν συνεργάτες και σαν φίλοι και ας μου επιτραπεί, σαν οικογένεια.
Στην πιάτσα μπορείς να ακούσεις πολλά για τον Βαγγέλη. Από τα καλύτερα μέχρι τα χειρότερα. Κι αυτό είναι καλό. Γιατί σημαίνει ότι είτε σε ενοχλεί είτε τον αγαπάς, υπάρχει. Και το χειρότερο είναι να μην υπάρχεις και να είσαι αδιάφορος. Ειδικά σε αυτήν την πιάτσα. Η πλάκα με τον Βαγγέλη είναι πως δεν τον νοιάζει αν κάποια στιγμή γίνει αδιάφορος, αφ' ενός γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, αφ' ετέρου γιατί πάντα σπίτι του θα έχει ζωγραφισμένο στον τοίχο του σαλονιού του, με τα ίδια του τα χέρια, τον Κόρτο Μαλτέζε, τον αγαπημένο του ήρωα για να τον ταξιδεύει.
Όπως και στο Barola, το bar με έξυπνο, γρήγορο αλλά εκλεκτικό φαγητό που ο ίδιος έχει ανοίξει στο λιμάνι της Σύρου. Με μια ταξιδιάρικη κομιξάδικη τοιχογραφία παλι ζωγραφισμένη από αυτόν, να δεσπόζει στον κεντρικό τοίχο του μαγαζιού. Εκεί τον συνάντησα τελευταία φορά. Το μεσημέρι στα τραπέζια πάνω στο λιμάνι, με finger food και τσίπουρο να κοιτάμε τις αντανακλάσεις του ανοιξιάτικου ήλιου πάνω στη θάλασσα και να γελάμε σαν παιδιά φέρνοντας στο μυαλό μας αναμνήσεις από τα εντυπωσιακά Bravo της Κορομηλά που ο Βαγγέλης έστεινε στο δημαρχείο της Σύρου. Και το βράδυ μέσα στο μπαρ να χορεύουμε σαν παιδιά, με καπελάκια καρναβαλιού, στο Barola που δεν έχει καμία ενοχή απέναντι στη χαρά αφού την προσφέρει απλόχερα.

Εκεί έγινε και η πρώτη μας κουβέντα για το νέο του εγχείρημα. Ένα free press περιοδικό που κυκλοφορεί ήδη με τίτλο "Συριανό Panorama". Όχι μόνο στη Σύρο αλλά και στα καράβια που διασχίζουν τις Κυκλάδες και σε άλλα νησιά. Ένα κομψά τολμηρό και εκλεκτικό έντυπο που αποδεικνύει το πως μπορείς να εστιάσεις με αγάπη στον τόπο που αγαπάς, με κοσμοπολίτικη διάθεση. Με άποψη, κριτική, παρουσίαση, συνετεύξεις, καλλιτεχνική σύνθεση και φωτογραφική ματιά και καλογραμμένα άρθρα.
Ναι, ίσως βλογάω λίγο τα γένια μου (που δεν έχω, ο Περρής έχει) γιατί συμμετέχω σε αυτό. Με ένα άρθρο από τις μεθυσμένες μου αναμνήσεις στα παρασκήνια του Bravo της Σύρου και με δύο συνεντεύξεις για τις οποίες είμαι ιδιαίτερα περήφανος αν και άθρησκος. Μία με τον καθολικό Επίσκοπο του νησιού κι άλλη μια με τον ορθοδοξο Μητροπολίτη. Αυτά όμως είναι οι δικοί μου ναρκισσισμοί.

Γιατί το περιοδικό ξεχειλίζει από συναίσθημα και άποψη και καταγραφή μιας άλλης, μαγικής Ελλάδας. Όχι σαν τουριστική καρτ ποστάλ, (ο Βαγγέλης δεν γουστάρει τις καρτ ποστάλ). Αλλά σαν μια εξερεύνηση από μια ομάδα ταλαντούχων (δεν ανήκω σε αυτούς) ανθρώπων, που έτρεχαν να ανακαλύψουν τις αρχοντικές κυράδες του νησιού. Να μιλήσουν με καθημερινούς ανθρώπους. Να περπατήσουν στις γειτονιές, να μπούνε σε μαγαζιά, να νοιώσουν το νησί να τους κατακτά. Να φωτογραφίσουν ακόμα και τα πόμολα των αρχοντικών. Να αναδείξουν τη μοναδικότητα, την ιδιαιετερότητα, ενός νησιού του Αιγαίου που χαρακτηρίζεται, τόσο αρχιτεκτονικά όσο και σαν ατμόσφαιρα, από μια υπέροχα ερωτική αντίφαση. Ανάμεσα στις Κυκλάδες και την ενετική συμμετοχή στη διαμόρφωση του.
Όλοι λίγο ή πολύ, έχουμε μια ιδέα για το Βαγγέλη Περρή. Λάθος ή σωστή. Το "Συριανό Panorama" του είναι πέρα από τον ίδιο και τη δημόσια περσόνα του. Είναι ο Βαγγέλης στην αρχή της ζωής του κοιτάζοντας την από το σημείο στο οποίο βρίσκεται τώρα. Είναι ένα από τα καλύτερα free press που έχω δει στην Ελλάδα. Όχι επειδή συνεργάζομαι. Επειδή είναι αγνή κατάθεση μιας παιδικής αγάπης με ενήλικη ματιά και δημοσιογραφική, αιχμηρή άποψη. Και αυτό είναι μόλις το πρώτο τέυχος του.

toratora.grhttp://www.tvnea.com