Συνέντευξη του Γιάννη Κότσιρα

Τι λέει για την επιτυχία,τις χυλόπιτες και το reality της Αννας Βίσση?
Τηλέφωνα, χαρές, ακυρωμένα ραντεβού. Συναντιόμαστε τελικά σε ένα καφέ – έξω κάνει κρύο, «φυσάει» απεργίες, κρίση, συναντήσεις πολιτικών αρχηγών. Με περιμένει και στρίβει τσιγάρο. Είναι προβληματισμένος, πικρός, αισιόδοξος «Και γιατί όχι ; Ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι και όλα επαναπροσδιορίζονται. Πόσες γενιές είχαν την ευκαιρία να ζήσουν κάτι τέτοιο; Επιτέλους αποκτήσαμε πάλι όραμα!». Χαμογελάει και ξέρω πως ναι, το εννοεί – στην πολιτική, στον έρωτα, στη ζωή ο Γιάννης κοιτάει πίσω από τον καπνό, βλέπει την ουσία. Έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα, από το πρώτο του – ή μάλλον το δεύτερο, δισκογραφικά - τσιγάρο. Εμείς αλλάξαμε.

Παραδέχεται πως πριν από 15 χρόνια,  την εποχή του καλλιτεχνικού του peak, ασφυκτιούσε, ένιωθε
απέχθεια για τον εαυτό του , φοβόταν το πλήθος. «Αυτό το πέρασα για αρκετά χρόνια. Μάλιστα, αυτός είναι ένας λόγος που εκεί γύρω στο ’97, ή το ’98, όταν είχα κάνει το πρώτο μου «μπαμ», ήθελα να φύγω απ’αυτή τη δουλειά, δεν ήθελα να συνεχίσω να τραγουδάω. Είχα συνδέσει όλα τα άσχημα που συνέβαιναν στην προσωπική μου ζωή και στην καθημερινότητά μου, το ότι έχασα τους φίλους μου, το ότι δεν μπορούσα να βγώ ανενόχλητος να πιώ έναν καφέ, με τη δουλειά μου. Έλεγα πως αυτή φταίει για όλα – από την άλλη, όμως, ήμουν εξαρτημένος από τη δουλειά μου σε πολλά επίπεδα».

«Ματαιόδοξος σαν άντρας, ή μάλλον τον αντρικό εγωισμό να θέλω να αρέσω ή να ρίχνω γκόμενες δεν τον είχα ποτέ στη ζωή μου. Χυλόπιτες ; Ου, έχω φάει πολλές. Τι δηλαδή, υπάρχει άντρας που να μην έχει φάει χυλόπιτα ; Γιατί εγώ να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα ; Ούτε επαγγελματικά ματαιόδοξος υπήρξα– πέρασα όμως και κάποιες τέτοιες φάσεις. Δεν μπορείς να μην το περάσεις αν δεν κάνεις αυτή τη δουλειά, κι όταν ζεις μια τέτοια επιτυχία. Είναι λογικό. Αλλά ξέρεις κάτι ; Οι  Κοτσιρίτσες μεγαλώσανε πιά, όμως ακόμα έρχονται να με δουν – και τώρα φέρνουν και τα παιδιά τους. Αυτό, με κάνει πολύ περήφανο».

Για την Αννα Βίσση και για το «Όσο έχω φωνή»:
«Η Bίσση είναι μια τεράστια σταρ και μια εξαιρετική τραγουδίστρια — μπορεί να έχω κάποιες διαφωνίες με το ρεπερτόριό της, όμως η Αννα έχτισε το προφίλ της με τη λογική των ποπ σταρ της Αμερικής, της Αγγλίας κ.λπ. Είναι πολύ λογικό να κάνει rockumentary τη ζωή της, θεωρώ όμως πως ίσως είναι λάθος εποχή για να κάνει κάτι τέτοιο».(Down Town)