Άποψη: Έρμη και έρμαιη πατρίδα

άρθρο της Σίας Κοσιώνη στο Aixmi.gr
Η 15η Ιουνίου του 2011 έχει πάρει ήδη τη θέση της στην ιστορία και η Ελλάδα έχει πάρει ήδη τη θέση της στο βατήρα για τη μεγάλη βουτιά στην άβυσσο.

Κατά τη γνώμη μου χθες παίχτηκε ενώπιον του εξοργισμένου και κουρασμένου ελληνικού λαού ένα κακόγουστο, χαμηλής αισθητικής επεισόδιο πολιτικής σαπουνόπερας. Θα μου πείτε, ο Έλληνας πολίτης είναι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους πολιτικά θεάματα. Ναι, οι περιστάσεις όμως είναι τέτοιες, που θα περίμενε κανείς, έστω και την τελευταία στιγμή, στοιχειώδη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Για να έρθω στο διά ταύτα, ομολογώ πως αδυνατώ να κατανοήσω τους λόγους που έκαναν τελικά το Γιώργο Παπανδρέου να πει όχι σε μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, τη στιγμή που όλα έδειχναν ότι την είχε αποδεχθεί, με τους όρους που του είχε θέσει ο Αντώνης Σαμαράς. Και αδυνατώ, διότι δεν μπορώ να καταλάβω τα επιχειρήματα που προέβαλε στο διάγγελμά του. Λόγος πρώτος, ότι η ΝΔ διαχειρίστηκε -λέει- την όλη προσπάθεια με επικοινωνιακούς όρους.

Ερώτηση: Ακόμη και αν έγινε έτσι, ο υπεύθυνος πρωθυπουργός που εδώ και εβδομάδες –με κορύφωση τη χθεσινή μέρα- βλέπει ως διέξοδο αποκλειστικά την εθνική συνεννόηση, τορπιλίζει τη μοναδική λύση επειδή δεν τη διαχειρίστηκε καλά επικοινωνιακά ο πολιτικός του εταίρος;

Λόγος δεύτερος, ότι πριν συζητηθεί η ουσία, τέθηκαν δημοσίως όροι που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί.

Μα αν oι όροι του κυρίου Σαμαρά δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτοί, για ποιο λόγο άραγε ενημέρωνε το απόγευμα ο Γιώργος Πεταλωτής τους δημοσιογράφους ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε την πρωτοβουλία για το σχηματισμό κυβέρνησης ευρείας αποδοχής;

Φοβάμαι, πράγμα που διαπίστωσα ήδη σε δημόσιες και μη συζητήσεις μου με «πράσινα» στελέχη, ότι θα τους είναι εξαιρετικά δύσκολο μέχρι το τέλος του πολιτικού τους βίου να επιχειρηματολογούν για το συγκεκριμένο θέμα.

Τι μεσολάβησε, λοιπόν, αυτές τις σκοτεινές ώρες, από το απόγευμα έως το βράδυ, και άλλαξε γνώμη ο κύριος Παπανδρέου; Δέχτηκε εισηγήσεις από πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του ότι αυτό που πάει να κάνει ισοδυναμεί με την πολιτική του αυτοκτονία και τις υιοθέτησε; Πιέστηκε αφόρητα από το κλίμα σφοδρής δυσαρέσκειας που προκάλεσε σε μερίδα κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών το γεγονός ότι βρέθηκαν μπροστά στον απόλυτο αιφνιδιασμό; Συνέβη κάτι άλλο που δε γνωρίζουμε, δεν μπορούμε καν να υποθέσουμε και ίσως δε μάθουμε και ποτέ;

Διότι αν δεν μεσολάβησε κάτι εξόχως σημαντικό που να έκανε τον πρωθυπουργό να κόψει το τιμόνι και να αλλάξει ρότα, εύκολα μπορεί κανείς να μιλήσει για μεγαλειώδη πολιτική μπλόφα, που στην παρούσα συγκυρία, όμως, ισοδυναμεί με το πιο επικίνδυνο ακροβατικό στο χείλος του πιο απόκρημνου γκρεμού. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο που αδυνατώ να κατανοήσω. Αν ο Γιώργος Παπανδρέου πιστεύει πραγματικά (και μαζί θέλει να κάνει και όλους εμάς τους υπόλοιπους να το πιστέψουμε) ότι με έναν ευρύ ανασχηματισμό μπορεί να συνεχίσει αταλάντευτος τα κυβερνητικά το