Θανάσης Παπακωνσταντίνου @ Θέατρο Πέτρας

Φαντάζομαι ότι για έναν «αμύητο» το να παρακολουθήσει μια συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου θα είναι λίγο σαν να φτάνει σε ένα πάρτι αργά, όταν όλοι είναι κιόλας από ώρα μεθυσμένοι.Κάπως έτσι πρέπει να νιώθει κάποιος που βλέπει ένα αφιονισμένο πλήθος να εκστασιάζεται στο άκουσμα περίεργων στίχων ταιριασμένων με μουσικούς πειραματισμούς που για έναν παράξενο λόγο σου φαίνονται τόσο μα τόσο οικείοι. Τα λόγια, προσωπικές αφηγήσεις με σπάνιες, ξεχασμένες ή και άγνωστες λέξεις και η μουσική του, ένα μοναδικό μείγμα παράδοσης, σύγχρονων ακουσμάτων και συνεχούς αναζήτησης νέων ήχων. Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορεί αυτό να ενταχθεί σε κάποια κατηγορία. Αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει και λόγος…Με πολλά σημαντικά (και βεβαίως λατρεμένα) τραγούδια στη φαρέτρα του, δικαίως οι συναυλίες του δεν έχουν τελειωμό (αυτή τη φορά πλησίασε το 4ωρο!!!), αφού και ο ίδιος ενθουσιάζεται «Σαν παιδί», αλλά και το κοινό ζητάει με πάθος τα κομμάτια που έχει αγαπήσει. Μέσα από την «Ανδρομέδα», την «Αγρύπνια», «Της αγάπης γερακάρης», τα «Λάφυρα», το «Βραχνό Προφήτη», τον «Διάφανο», το «Σαμάνο» και τον τελευταίο του «Ελάχιστο εαυτό» ο κόσμος έμαθε να αγαπάει το παράξενο αποτέλεσμα αυτού του εσωστρεφούς δημιουργού, τόσο οικείο και τόσο άπιαστο και ονειρικό ταυτόχρονα.Με τη Ματούλα Ζαμάνη (ιστορία από μόνη της!) τη μια να συγκινεί και την άλλη να ξεσηκώνει και τον άφθαστο στο είδος του Φώτη Σιώτα έφτιαξαν μια συγκλονιστική βραδιά. Εξαιρετικοί όλοι οι μουσικοί της μπάντας, ο Θανάσης χαρούμενος, εμείς ενθουσιασμένοι, το Θέατρο της Πέτρας επιβλητικό, το φεγγάρι σε… έκλειψη, ε, νομίζω ότι η μέθεξη που ζήτησε ο δημιουργός στην αρχή της βραδιάς πέτυχε! Και μέσω αυτής πέτυχε και μια ουσιαστική μορφή αντίστασης γιατί ναι, η μουσική μας ενώνει για άλλη μια φορά και μάλιστα μια τόσο παράξενη μέρα, Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011.(Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός)