Άγγελος Χασάπογλου για την κριτική του Κ. Βίδου: «…ίνα μην κριθείς»Άγγελος Χασάπογλου

Ο σεναριογράφος της πετυχημένης σειράς Με τα παντελόνια κάτω, Άγγελος Χασάπογλου , άπαντα σκληρά στην κριτική του Κ. Βίδου για το Κάτω Παρτάλι στο TVNEA..

Ένας σεναριογράφος που έχει την ικανότητα, το ταλέντο και την τύχη να γράφει σήριαλ που προβάλλεται στην prime time μεγάλου καναλιού κάνει αντικειμενικά μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αλλά συνάμα δύσκολη δουλειά.
Έχει να αντιμετωπίσει αυστηρά deadlines στα οποία αν δεν φανεί συνεπής, θέτει σε κίνδυνο όλη τη δουλειά.

Ένας σεναριογράφος πρέπει να γράφει 40 σελίδες κατά μέσο όρο την εβδομάδα και κάθε επεισόδιο που ολοκληρώνει δέχεται την κριτική αρκετών διαφορετικών ανθρώπων προτού καν το επεισόδιο βγει στον αέρα. Από τον Διευθυντή παραγωγής που ελέγχει αν το επεισόδιο είναι μέσα στο προϋπολογισμένο budget, από τον υπεύθυνο του καναλιού μέχρι και το Σκηνοθέτη. Όλοι έχουν άποψη, άλλες φορές περισσότερο άλλες λιγότερο. Κάποιες φορές δικαιολογημένα κάποιες άλλες αδικαιολόγητα.

Κάθε επεισόδιο για να γραφτεί περνάει συνήθως τα εξής στάδια: Σύλληψη της ιδέας του επεισοδίου, διαμόρφωση μιας σκαλέτας (ενός σκελετού του επεισοδίου) 5-9 σελίδων, πρώτη γραφή του επεισοδίου, διορθώσεις, δεύτερη γραφή. Μετά από όλα αυτά τα στάδια το εγκεκριμένο επεισόδιο φεύγει για να κοστολογηθεί, να προγραμματιστεί και να γυριστεί.

Για να φτάσει στο γύρισμα, ένα επεισόδιο δεν είναι φυσικά ποτέ αρκετό. Ειδικά στις μέρες μας. Η παραγωγή πρέπει να έχει μια καλή κάβα εγκεκριμένων επεισοδίων (συνήθως 4-6) για να μπορεί να γίνει σωστά το γκρουπάρισμα.

Ο σεναριογράφος παράλληλα έχει και μια ζωή να ζήσει. Πολλοί σεναριογράφοι έχουν και οικογένειες. Ω, ναι. Και ο χρόνος τους με την οικογένειά τους, τους φίλους τους είναι υπερπολύτιμος αλλά δυστυχώς θυσιάζεται για χάρη των αυστηρών όπως προανέφερα deadlines.

Ο ύπνος για έναν σεναριογράφο είναι μια αφηρημένη έννοια. Ξέρω περιπτώσεις (!) σεναριογράφων που κοιμούνται 3-5 ώρες τη μέρα και αυτές σπαστά.
Είναι μια κατά βάσιν μοναχική δουλειά. Γράφεις, διορθώνεις, ξαναγράφεις. Ακούς, σκέφτεσαι, γράφεις. Μόνος σου. Εσύ και η οθόνη του υπολογιστή σου. Και ο σεναριογράφος είναι ο πρώτος απ’ όλους που δέχεται κριτική. Απ’ όλους. Ακόμα και από τους ηθοποιούς που μπορεί να πάρουν ένα κείμενο στα χέρια τους και να πουν «τι μαλακία είναι αυτή»! Κριτική πριν, κατά τη διάρκεια και μετά…

Η έμπνευση για έναν σεναριογράφο είναι δεδομένη. Δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου να μην έχεις έμπνευση. Σου θυμίζω ότι πρέπει να γράφεις 40 σελίδες (με τα πήγαινε – έλα) κάθε 7 μέρες. Βάλε κάποιον να σου υπαγορεύσει 40 σελίδες και γράψε. Δες πόσο θα σου πάρει και πόσο θα κουραστείς. Και τώρα σκέψου ότι αυτές τις 40 σελίδες πρέπει να τις σκεφτείς εσύ. Μόνος σου!
Και κάποια στιγμή όλα αυτά που έχεις σκεφτεί τα βλέπεις στο γυαλί. Μπορεί να είσαι ικανοποιημένος, μπορεί όχι. Μπορεί κάποιος ηθοποιός που έχει επενδύσει στο ρόλο του να μη σου έχει βγει όπως θα ήθελες. Δεν έχει σημασία. Εσύ πρέπει να συνεχίσεις να γράφεις.

Και μετά έρχονται τα νούμερα. Αν είναι καλά, απαλλάσσεσαι προσωρινά από ένα μικρό άγχος, μια επιπλέον πίεση. Παίρνεις κουράγιο. Σκέφτεσαι ότι αυτό που μόχθησες να φτιάξεις τουλάχιστον αρέσει. Ο κόσμος το βλέπει.
Όπως το βλέπει και ο κάθε κριτικός ο οποίος νιώθει υποχρεωμένος να εκφράσει την άποψη του. Άποψη που διαμόρφωσε αραγμένος στον καναπέ του, με ποπ – κορν και ουισκάκι χαζεύοντας το επεισόδιο σου. Τις 40 σελίδες που εσύ έγραψες μέσα σε 7 μέρες. Που εσύ δεν κοιμήθηκες. Που εσύ στερήθηκες οικογένεια και φίλους. Που έπινες καφέ στις 4 τα ξημερώματα… Το επεισόδιο που δεν ξέρεις αν θα το πληρωθείς!

Την κρίσιμη σκηνή που εσύ παίδευες τόσες ώρες να γράψεις, ο κάθε γεννημένος για να κρίνει και όχι να δημιουργεί, μπορεί να μην την είδε καν. Μπορεί να είχε πάει για κατούρημα εκείνη την ώρα. Μπορεί να μίλαγε στο τηλέφωνο. Αλλά έχει άποψη. Και πληρώνεται για να την πει.
Διάβασα την κριτική του Κ. Βίδου για το Κάτω Παρτάλι. Γράφει: «…ο σουρεαλισμός όμως περιορίζεται τελικά στο κλουβί που φοράει στο κεφάλι η Βίκυ Σταυροπούλου και μέσα στο οποίο βασανίζεται ένα ωδικό πτηνό».

Ο σουρεαλισμός περιορίζεται μόνο στο κλουβί;;; Χμμμ… Για τον κύριο Βίδο, είναι πολύ φυσιολογική η εικόνα μιας γυναίκας που βγαίνει από ένα πηγάδι για να ρίξει μια κλεφτή ματιά στους νεοφερμένους. Δεν είναι καθόλου σουρεάλ να περνάει μια αρκούδα πίσω από τους πρωταγωνιστές. Είναι νορμάλ να βρίσκεσαι στη Μύκονο και να λες πως κάτι ακούστηκε από το Καστελόριζο! Είναι τόσο φυσιολογικό να σου έρχεται μήνυμα με έναν Ουκρανό που σου δίνει τη δυνατότητα διαγραφής του μηνύματος μόλις το ακούσεις!

Πόσο φτωχή και επιφανειακή κριτική. Έμεινε στο κλουβί, με το ωδικό πτηνό που βασανίζεται… Αλήθεια, από πού κατάλαβε ο "κριτικός" ότι το πτηνό βασανίζεται;

Ατυχές δεν είναι μόνο αυτό το σχόλιο περί μη σουρεαλισμού. Όλη η κριτική του κύριου Βίδου είναι άστοχη. Μπορώ να στην αναλύσω πρόταση προς πρόταση αλλά δεν θα το κάνω. Εγώ εξάλλου είμαι από αυτούς που γεννήθηκαν δυστυχώς για να κρίνονται. Όχι για να κρίνουν. Αλλά και να ήθελα βασικά να ασκήσω κανονική κριτική στον κριτικό δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου. Ήδη έχασα πολύτιμη ώρα από τις δικές μου 40 σελίδες…

Άγγελος Χασάπογλου

Μη χάσεις σήμερα στις 7μμ την αποκαλυπτική στήλη Τηλεκοντρόλ που επιστρέφει