Η οργισμένη επιστολή ενός συνταξιούχου αξιωματικού

Με αφορμή τις τελευταίες κινητοποιήσεις των ένστολων για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις σας παορυσιάζουμε την επιστολή ενός απόστρατου αξιωματικού. Διαβάστε την.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Άκουσα ποικίλα σχόλια από ορισμένους και συνάντησα αμήχανες, ουδέτερες έως ζηλόφθονες αντιδράσεις στα πρόσωπα πάρα πολλών συνανθρώπων μου για «νέους 45-άρηδες» συνταξιούχους στρατιωτικούς που δεν εργάζονται και «κάθονται» ενώ είναι εργασιακά ενεργητικοί και προκλητικά μικροί για συνταξιοδότηση. Επειδή ουδείς -κατά τα φαινόμενα- εννοεί την πεμπτουσία και κρίνει επιφανειακά. Επειδή με ξεζούμισαν και μετά με πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα… Επειδή με έμαθαν και έμαθα να «πολεμάω» και να αντιμετωπίζω με θάρρος τα πάντα…

Δηλώνω ευθαρσώς:

Ø Όταν άφησα το Λύκειο στην ηλικία των 17 και εν έτει 1986, εισακτέος επιτυχώς στη ΣΜΥ, όταν η Ελλάδα ζούσε στην ευμάρειά της (!), η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών και φίλων μου, σάστισαν, χλεύασαν επικριτικά και αναρωτιόντουσαν με ένα μίγμα περιέργειας και καχυποψίας αν έπραττα ορθώς: «Που πάει αυτός τώρα στη ΣΜΥ». Παρόλ’ αυτά, το Σύνταγμα, η Υπηρεσία και η προκήρυξη, με δέχτηκαν στην ηλικία των 17…

Ø Όταν με έστυβαν επί 2 παρά κάτι χρόνια με σκληρή εκπαίδευση στρατιωτικής σχολής -και όχι κέντρου νεοσυλλέκτων-, «πειθαρχώντας» με για να στελεχώσω τον ΕΣ, όλοι οι συνομήλικοί μου ζούσαν την ανεμελιά της εφηβείας, έχοντας ήδη πάει και «πενθήμερη»…

Ø Αποφοιτώντας από τη ΣΜΥ, έμμισθος και ανεξάρτητος, παίρνοντας την πρώτη μετάθεση στη Χίο, οι συμμαθητές και φίλοι μου είτε εισέρχονταν στο Πανεπιστήμιο, είτε κατατάσσονταν στρατιώτες, είτε ήταν ακόμη άνεργοι…

Ø Όταν δημιούργησα οικογένεια σε ηλικία 21 ετών (!) και έγινα πατέρας στα 23 και δεύτερη φορά στα 28 μου, οι συμμαθητές και φίλοι μου είτε τελείωναν το Πανεπιστήμιο -ολοκληρώνοντας έτσι την ανέμελη φοιτητική ζωή-, είτε υπηρετούσαν θητεία ως κληρωτοί, είτε έψαχναν για εργασία, είτε άρχιζαν ισχνά-ισχνά την επαγγελματική τους ζωή… Ενώ εγώ είχα ήδη 12 χρόνια συντάξιμης υπηρεσίας (που τώρα κατακρίνεται!) και είχα ήδη μετατεθεί 4 φορές σε Χίο, Μεσολόγγι, Σάμο, Λιτόχωρο…

Ø Πλην των γονέων μου και της πεθεράς μου, κανείς από τους φίλους και συμμαθητές, ελάχιστοι από τους συγγενείς (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, κι αυτού τραυματισμένου!) δε ρώτησαν επί 25 χρόνια, όταν υπηρετούσα στην παραμεθόριο (συνολικά επί 10-ετίας) πως περνούσα με την οικογένειά μου, αν χρειαζόμασταν βοήθεια, αν μας αρκούσε ο μισθός… Τα λίγα τηλεφωνήματα «ενδιαφέροντος» έλαβαν χώρα όταν υπηρετούσα σε «όμορφες» Φρουρές (Λιτόχωρο, Λάρισα, Βουδαπέστη)… Στις άδειές μου δε (πολλές φορές «υποχρεωτικά» στον τόπο καταγωγής να δω συγγενείς, αλλιώς είχαμε παρεξηγήσεις), το κόστος μετακινήσεων μείωνε σοβαρά το μισθό, ενώ, αμέτρητες φορές δημιουργούνταν τριβές και παρεξηγήσεις γιατί δεν πήγαινα να επισκεφτώ «όλους»! Αυτοί οι «όλοι» όμως, ποτέ δεν έκαναν την υπέρβαση να ξεβολευτούν και να με επισκεφθούν στον τόπο που υπηρετούσα, με -πάντα- νομιμοφανείς και ε