Τζάμπα μαγκιές...

του Βασίλη Πάικου

Θα είχε πλάκα, αν δεν ήταν εξοργιστικό. Και κακόγουστο ασφαλώς. Αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου να διαφοροποιηθεί από τη ΝΔ του Σαμαρά. Και καλά να διαφοροποιηθεί από τη ΝΔ. Αμ που επιχειρεί να διαφοροποιηθεί και από την ασκούμενη πολιτική, πως σου φαίνεται; Λες και δεν είναι δική του πολιτική, κατάδική του. Λες και δεν πρόκειται

για συνδιαμορφωτή αυτής της πολιτικής. Α ναι, πρέπει να έχουν ελάχιστα καλή γνώμη για τους πολίτες και για τη νοημοσύνη τους ο Βαγγέλης Βενιζέλος και οι συνεργάτες του...

Παίρνουν σβάρνα που λέτε καθημερινά, τα -εναπομείναντα- στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα ραδιόφωνα και τα κανάλια και, κατά την ηπιότερη εκδοχή των πραγμάτων, ζητούν αναθεώρηση μέτρων. Στην πιο ακραία τα καταγγέλλουν κιόλας. Ενώ συνήθως πρόκειται για μέτρα που τα έχουν ήδη ψηφίσει με τα χεράκια τους. Ή που τα έχουν προσυμφωνήσει, και πρόκειται να τα ψηφίσουν οσονούπω. Ενώ, όχι σπάνια, έρχονται σε σύγκρουση με δεξιούς Υπουργούς, λεκτική σύγκρουση μονάχα πάντως, που μπορεί να φτάσει ως και την έκδοση εκατέρωθεν ανακοινώσεων. Όπως καλή ώρα τώρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την αξιολόγηση. Ε, μετά απ' όλ' αυτά, πραγματοποιείται μια συνάντηση κορυφής στο Μαξίμου, απ' αυτές που τα κανάλια τις παρουσιάζουν ως «κρίσιμες», «καθοριστικές» και δεν ξέρω πως αλλιώς, τις παίζουν πρώτες-πρώτες στο δελτίο, και από κει και πέρα όλα μέλι-γάλα.

Ενώ κάπου-κάπου, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θυμούνται κάτι παλιές ξεχασμένες ιστορίες και κάνουν παιχνίδι. Όπως τώρα, που αφήνουν να διαρρεύσει ότι μετά από δική τους πίεση, θα ξαναβγεί στην επιφάνεια το αντιρατσιστικό. Τώρα, σε κάποιο από τα θερινά τμήματα της Βουλής. Το αντιρατσιστικό, το θαμμένο βαθειά στα υπόγεια της Βουλής, από εποχής Μπαλτάκου ακόμη. Για την εξαφάνιση του οποίου δε ουδέποτε, έκτοτε, το ΠΑΣΟΚ είπε μισή κουβέντα. Και τζάμπα μαγκιές να χαρακτηρίσεις τη συγκεκριμένη τακτική, μέσα είσαι...
Κατανοητά βεβαίως όλ' αυτά. Απολύτως κατανοητά.

Από τη μια ο Βενιζέλος έχει, ολοφάνερα, επιλέξει την στρατηγικού χαρακτήρα συμπόρευσή του με τον Σαμαρά. Κι από την άλλη όλοι εκεί μέσα καταλαβαίνουν, ότι παραέχουν εκτεθεί με τον τόσο σφιχτό, δυο χρόνια τώρα, εναγκαλισμό τους με τη δεξιά. Και ότι σε λίγο δεν θα έχουν να προβάλουν κανένα λόγο για τον οποίο ο πολίτης θα έπρεπε να τους επιλέξει. Και θα προτιμήσει το «πρωτότυπο». Προοπτική εφιαλτική ασφαλώς, καθώς μάλιστα το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, όλο και κοντοζυγώνει. Οπότε, αναζητείται «διακριτό στίγμα», με τον όποιο τρόπο. Και τον πιο κακοφτιαγμένο, και τον πιο ευτελή. Αλλά είπαμε, εδώ τίθενται ζητήματα στοιχειώδους αυτοσυντήρησης.

Και, ως εκ τούτου, «Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται» που έλεγε και ο μεγάλος Αλεξανδρινός, πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια...