Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για το «Ποτάμι»

του Βασίλη Πάικου

Βλέπουμε που λέτε κάποιους πολιτευόμενους (με την όσο ευρεία έννοια του όρου), που περιφέρονται από κόμματος εις κόμμα, αρκεί να πρόκειται για κάτι καινούργιο. Ή, έστω, για «απομίμηση» καινούργιου. Και να κινείται κάπου στον λεγόμενο μεσαίο χώρο. Και οι οποίοι πολιτευόμενοι δεν διδάχτηκαν τίποτα, φαίνεται, από τις άγονες περιπλανήσεις τους. Ώστε να το καλοσκεφτούν δυο και τρεις φορές, ως την επόμενη αναζήτησή τους. Είδαμε πολλούς απ' αυτούς, παλιότερα, πρώτο τραπέζι στους Οικολόγους-Πράσινους, είδαμε μετά κάποιους στη ΔΗΜΑΡ,

είδαμε στη συνέχεια τους περισσότερους στους «58», τώρα σπεύδουν να πιάσουν στασίδι στο «Ποτάμι», με την ευκαιρία του ιδρυτικού του Συνεδρίου. Καινούργιο κοσκινάκι, βλέπεις.

Είδαμε όμως και άλλες εξαντρίκ καταστάσεις. Όπως τη μετανάστευση προς το «Ποτάμι» στελεχών της «Δράσης». Του πιο καθαρόαιμα νεοφιλελεύθερου από τα σχήματα που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Με μόνη αφορμή το γεγονός πως το δικό τους κόμμα δεν ευδοκίμησε στις τελευταίες εκλογές. Εκεί λοιπόν, στο «Ποτάμι», και οι δεξιοί σύμμαχοι του Τζήμερου, μαζί κι αντάμα με κεντροαριστερούς, με σοσιαλδημοκράτες, ακόμη και με αριστερούς, εκ καταγωγής αριστερούς τουλάχιστον. Λες και δεν πρόκειται για κόμμα με, τέλος πάντων, κάποιες αρχές, αλλά για τον καλό το μύλο, που όλα τ' αλέθει.

Σε κάθε περίπτωση, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα βγει και από το ιδρυτικό Συνέδριο του νεοπαγούς κόμματος. Αν θα βγει κάτι πιο συγκεκριμένο και πιο απτό δηλαδή. Απ' ό,τι έχουμε δει, ή απ' ό,τι δεν έχουμε δει ως τώρα. Γιατί μπορεί στις ευρωεκλογές να εξασφάλισε την στήριξη του 6,6% των ελλήνων πολιτών, όμως ακόμη κι αυτό το διόλου αμελητέο ποσοστό, τελεί ακόμη εν πολιτικώ κενώ. Τίποτα απ' όσα συνέβησαν από τότε δεν φαίνεται να συγκίνησε την ηγεσία του «Ποταμιού». Όχι τουλάχιστον τόσο ώστε να προκαλέσει κάποια εκδήλωση εκ μέρους της. Για λογαριασμό των πολιτών που την εμπιστεύτηκαν, στο κάτω-κάτω. Δεν ακούσαμε τίποτα για τον ανασχηματισμό-καρικατούρα. Δεν ακούσαμε τίποτα για το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής. Δεν ακούσαμε τίποτα για όλ' αυτά τα εκτρωματικά που περνούν σήμερα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος από τα θερινά τμήματα. Τίποτα για την πολυτεμαχιζόμενη ΔΕΗ. Τίποτα για το νέο χωροταξικό που παραχωρεί τα πάντα στους πάντες, αδιακρίτως. Τίποτα για τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις. Τίποτα για τις καθαρίστριες. Τίποτα για την εξόφθαλμα μεθοδευμένη «αργοπορία» του φακέλου των υποβρυχίων. Τίποτα για τις προκλητικές δικαστικές αποφάσεις τις σχετικές με τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια. Τίποτα για τα χημικά της Συρίας που διασκορπίζονται στις θάλασσές μας. Τίποτα για τα ευρωπαϊκά δρώμενα με τη νέα φάση «αντιπαράθεσης» ανάμεσα στη Γερμανία και σε χώρες του νότου, με επίκεντρο την εκ νέου -την και μετεκλογική- επιμονή της Μέρκελ και του Σόιμπλε στη σκληρή λιτότητα σε βάρος της αναπτυξιακής πολιτικής. Γενικώς, δεν ακούσαμε από το «Ποτάμι» τίποτα, για τίποτα...

Είναι φανερό ότι κάποιοι εκεί μέσα, ο αρχηγός του εν προκειμένω, μιας και μιλάμε για τον ορισμό του αρχηγικού κόμματος, εκτιμούν πως αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό του πλεονέκτημα. Ότι, μη δεσμευόμενο για τίποτα, χωράει τους πάντες. Ότι ο καθένας μπορεί να αναζητήσει εκεί μέσα τον εαυτό του. Με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή μπορεί και να τον βρει. Έτσι πορεύτηκε ως τις εκλογές. Έτσι λειτούργησε εκλογικά. Έτσι και μετεκλογικά. Και, ως τώρα τουλάχιστον, δεν του βγήκε σε κακό.

Από δω και πέρα όμως αλλάζουν τα πράματα. Τώρα με το Συνέδριο, και βέβαια μετά απ' αυτό, το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη θα πρέπει να δείξει χαρακτήρα. Να γίνει κόμμα πρώτα-πρώτα με δομές, με θεσμούς, με όργανα, με πυραμίδα, με στελέχωση. Όσες «μοντερνιές» κι αν επιχειρήσει να εισαγάγει στη λειτουργία του, δεν μπορεί να μη θυμίζει σε τίποτα κομματικό φορέα, όπως τους ξέρουμε, κι όπως εξάλλου υπάρχουν και λειτουργούν παντού στον κόσμο. Κι επί πλέον, και κυρίως, θα πρέπει ν' αποκτήσει θέσεις, απόψεις, προτάσεις. Όσο γενικές και όσο ευρύχωρες. Και στη βάση αυτών των θέσεων ν' αρχίσει να παρεμβαίνει στα πολιτικά και στα κοινωνικά δρώμενα. Σ' όλ' αυτά που ορίζουν και καθορίζουν τη ζωή μας. Δεν γίνεται πλέον, για παράδειγμα, να συμπεραίνουν απλώς οι κάθε λογής κεντροαριστεροί, πως το «Ποτάμι» αποτελεί φυσικό τους σύμμαχο και συμπορευτή. Δίχως κάτι τέτοιο να προκύπτει από πουθενά. Ούτε αρκεί να δηλώνει ο αρχηγός του πως του χρειάζεται τουλάχιστον το 12%(!) της λαϊκής εμπιστοσύνης, ώστε να δεχτεί να μετάσχει σε συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα. Θα πρέπει να εξηγήσει, όσο πιο καθαρά, και όσο πιο πειστικά, πως σκοπεύει να διαχειριστεί αυτό το 12%. Προς ποια κατεύθυνση και με τι στόχους.

Αρκετά έπαιξε λοιπόν, αρκετά ψάρεψε σε θολά νερά το καινούργιο κόμμα. Τώρα χρωστάει να δείξει και ν' αποδείξει. Μ' άλλα λόγια, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για το «Ποτάμι». Τα πραγματικά δύσκολα...