Τώρα αλλάζουν τα ζητούμενα...

Του Διονύση Δελλή

Το έκανε λοιπόν το μικρό ποδοσφαιρικό της θαύμα, η Ελλάδα. Και υπενθύμισε σε όλους τη δύναμη αυτού του μαγικού σπορ, που έβγαλε στους δρόμους ξημερώματα Τετάρτης έναν σωρό από ανθρώπους που έτσι ξαφνικά λες και ξέχασαν τα μεγάλα τους προβλήματα. Λες και ένα χέρι μας πήρε και μας γύρισε πίσω στο καλοκαίρι του 2004. Επιστροφή στο μέλλον.

Με αφορμή τον Σάμαρη, τον Σαμαρά, τον Καραγκούνη, τον Χολέμπας, τον Μανιάτη, τον Σωκράτη και τον Τόρο. Τους πολυμήχανους «έλληνες» του Φερνάντο Σάντος που πλέον την Κυριακή, απέναντι στην Κόστα Ρίκα ψάχνουν ένα εισιτήριο για τις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου. Αν γίνεται; Προφανώς και όλα γίνονται εδώ που φτάσαμε. Αρκεί να γίνει μια προσεκτική ανάλυση των νέων δεδομένων που προέκυψαν μαζί με αυτή την πρόκριση στα νοκ άουτ.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα απλό παιχνίδι. Και δεν τελειώνει στο ταλέντο και την ικανότητα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα τουρνουά όπως το Παγκόσμιο κύπελλο. Ειδικά αυτό της Βραζιλίας μιας χώρας που οι αποστάσεις είναι τεράστιες και τα ταξίδια από την μια πόλη στην άλλη, είναι σαν να αλλάζεις χώρες στην Ευρώπη. Της Βραζιλίας των μεγάλων κλιματολογικών αλλαγών, της τεράστιων ποσοστών «υγρασίας» κλπ.

Η Ελλάδα και η Κόστα Ρίκα έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία. Αγωνιστικά αλλά και... πνευματικά:

1) Έρχονται από σχεδόν απίστευτες προκρίσεις (η μία στις καθυστερήσεις του τελευταίου ματς, η άλλη από έναν όμιλο που άπαντες την είχαν ξεγραμμένη) με αποτέλεσμα οι ομάδες να αντιμετωπίζονται τούτες τις ώρες κάτι σαν εθνικοί ήρωες.

2)Έχουν την ίδια αγωνιστική φιλοσοφία (προτιμούν να προσφέρουν την κατοχή μπάλας στον αντίπαλο θέλοντας να «χτυπήσουν» με το τρανζίσιον), αλλά και το ίδιο... πολεμικό στιλ παιχνιδιού ποντάροντας τα πολλά λεφτά τους στην άμυνα.

3)Έχουν την ίδια «απειρία» σε αυτό το επίπεδο του τουρνουά.

4)Αντιμετωπίζουν σε μεγαλύτερο βαθμό από τους άλλους την κόπωση λόγο μικρού «ροτέισον».

5) Έχουν ήδη επιτελέσει τον βασικό «στόχο» και με το παραπάνω, και πάνε για ένα ταξίδι που ξέρουν ότι ίσως να μην επαναληφθεί ποτέ.

6) Νοιώθουν σχεδόν ανακούφιση ξέροντας ότι απέναντι δεν υπάρχει ένα μεγαθήριο, αλλά μια ομάδα που μπορεί να γίνει όντως να γίνει η μια ακόμη που... πάτησε το τρένο.

Ποια είναι η διαφορετική ανάγνωση των παραπάνω; Ότι το εισιτήριο για τους «8» θα το πάρει εκείνος που θα μπορέσει να βρει τις κατάλληλες «απαντήσεις»:

1) Εκείνος που θα αφήσει πίσω πιο γρήγορα την πρόκριση που ήρθε και θα «συγκεντρωθεί» στην πρόκριση που έρχεται. Με ότι αυτό συνεπάγεται.

2) Εκείνος που θα δείξει μεγαλύτερη «φρεσκάδα» σωματικά και πνευματικά, σε ένα ματς που μπορεί κάλλιστα να χρειαστεί και η παράταση αλλά και τα πέναλτι για να λυθεί η... διαφορά. Η λογική άλλωστε λέει ότι θα δούμε ένα πολύ κλειστό παιχνίδι, την Κυριακή.

3) Εκείνος που θα διαπιστώσει πιο γρήγορα ότι αγωνιστικά προκύπτει η ίδια φιλοσοφία και θα λύσει αυτή την ιδιαίτερη «εξίσωση» αναζητώντας τους μικρούς χώρους του γηπέδου που μπορεί να φέρουν τις ουσιώδεις διαφορές.

4) Εκείνος που θα έχει μεριμνήσει ώστε να υπάρχει και... εναλλακτικό πλάνο. Διότι οι τακτικές στήνονται πάνω σε «υποθέσεις». Ένα παράδειγμα: Η Κόστα Ρίκα στο μοναδικό ματς που βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ, μπόρεσε τελικά να κάνει την νίκη του τουρνουά (3-1 την Ουρουγουάη). Η Ελλάδα στο ματς που δέχθηκε πρώτη γκολ τελικά δέχτηκε μια μεγαλοπρεπέστατη τριάδα (Κολομβία).

Είναι καλό νέο ότι απέναντι έχουμε την Κόστα Ρίκα. Αρκεί να μπορέσουμε στα αλήθεια να το κάνουμε «δικό» μας αυτό το στοιχείο. Αρκεί να μπορέσουμε να είμαστε εμείς, εκείνοι που θα καταλάβουμε πόσο αλλάζουν τώρα τα δεδομένα!