Το σοκ των Ισπανών και το... ελληνικό μέλλον

Το παγκόσμιο μπάσκετ είναι από τα ξημερώματα με το... στόμα ανοιχτό. Τεράστιο το σοκ αλλά και το δέος από την πρόκριση της Γαλλίας στους ημιτελικούς. Ή πιο σωστά από τον αποκλεισμό της διοργανώτριας Ισπανίας. Της ομαδάρας που ξεκίνησε με 6-0 και μέσο όρο στην επίθεση 88 πόντους. Της παρέας των αδερφών Γκασόλ που αξίωνε να κοιτάξει στα μάτια τις ΗΠΑ και να διεκδικήσει το «χρυσό». Ούτε στην 4άδα η Ισπανία λοιπόν.

Ποια Ελλάδα που έμεινε εκτός 8άδας από τους Σέρβους (που σημειωτέον πέρασαν και εκείνοι στους «4»). Αυτό της Ισπανίας είναι απερίγραπτο.

Θα την βρουν την άκρη βέβαια εκείνοι. Τεράστια λίγκα, σπουδαίο ταλέντο, μεγάλα κεφάλαια, γεμάτα γήπεδα. Η Ισπανία μπορεί να έχει εδώ και δύο καλοκαίρια σερί μεγάλες αποτυχίες, ποιος όμως αμφιβάλει για την επόμενη μέρα της; Κανείς. Με εμάς είναι το θέμα τι γίνεται. Με την Εθνική μας ομάδα μπάσκετ που συμπλήρωσε πια μια ολόκληρη πενταετία, χωρίς να... σηκώσει κεφάλι.

Με δεδομένο ότι αποκλειστήκαμε από την Κυριακή, ήδη γράφτηκαν πολλά για το συγκρότημα του Φώτη Κατσικάρη. Για το τι έγινε, πως έγινε, τι έφταιξε, ακόμη και για το τι ακριβώς ακολουθεί. Η ΕΟΚ και οι παίκτες στηρίζουν τον προπονητή, και τέλος πάντων το κλίμα δείχνει ελεγχόμενο. Κρατάμε τα καλά και βάζουμε στόχο το επόμενο Ευρωμπάσκετ. Καμία αντίρρηση. Έτσι πρέπει να γίνει.

Μόνο που πραγματικά θα πρέπει κάποια στιγμή ο άνθρωποι της Ομοσπονδίας να συλλάβουν το βαθύτερο αίτιο που έχει φέρει την Εθνική μας ομάδα σε «χαμηλή πτήση» τα τελευταία χρόνια. Κάτι που ξεπερνά τους προπονητές, τους παίκτες, τα ίδια τα αποτελέσματα. Το γεγονός ότι πια το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει κανένα απολύτως σχέδιο για την επόμενη ημέρα του. Για τον τρόπο παραγωγής αθλητών επιπέδου «εθνικής ομάδας». Ταλέντο προφανώς υπάρχει. Τρόπος ανάδειξης του, δεν υπάρχει.

Και αυτό θα συμβαίνει όσο δεν υπάρχει πρωτάθλημα ανταγωνιστικό. Που να βρει τις προδιαγραφές για την επόμενη ημέρα. Το «χάος» είναι πίσω από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό που παραμένουν πολύ ισχυροί σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Μια απόπειρα που κάνει ο ΠΑΟΚ χάρη κυρίως στον καλό προπονητή του Σούλη Μαρκόπουλο, δίνει την αίσθηση ύπαρξης και μιας τρίτης ομάδας. Τίποτε άλλο όμως. Πόσο θα άντεχε λοιπόν αυτή η κατάσταση; Το μπάσκετ χωρίς δυνατό Άρη, Πανιώνιο, Περιστέρι, Ηρακλή, ΑΕΚ, Απόλλων Πάτρας, Ηράκλειο κλπ. Το ελληνικό μπάσκετ χωρίς πρωτάθλημα δηλαδή. Το είπε χθες βράδυ σε τηλεοπτική εκπομπή ο Αργύρης Πεδουλάκης, και είχε απόλυτο δίκιο ο κόουτς της Ούνιξ Καζάν. Αν δεν προκύψει ξανά μια δυνατή λίγκα, δεν θα υπάρξουν και επόμενοι πρωταγωνιστές.

Ο Παπαλουκάς (Δάφνη, Πανιώνιος), ο Σπανούλης (Λάρισα, Μαρούσι), ο Διαμαντίδης (Ηρακλής), ο Ζήσης (ΑΕΚ), ο Περπέρογλου (Πανιώνιος), ο Τσαρτσαρής (Νηαρ Ηστ, Περιστέρι), ο Σχορτσιανίτης (Ηρακλής), ο Βασιλόπουλος (ΠΑΟΚ), ο Ντικούδης (Ολίμπια Λάρισας) ο Λάζαρος Παπαδόπουλος (Ηρακλής) και άλλοι πολλοί από τους κορυφαίους παίκτες που βρέθηκαν στις υπηρεσίες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος τα προηγούμενα χρόνια, ξεκίνησαν και «έφτιαξαν» τις παραστάσεις τους από αυτή τη «μεσαία τάξη». Εκεί ζυμώθηκαν, εκεί έκαναν λάθη, εκεί δούλεψαν με ικανούς προπονητές.

Όταν λοιπόν έκαναν το μεγάλο βήμα προς τα επάνω είχαν ήδη σημαντικές παραστάσεις. Τώρα αυτό δεν υφίσταται. Και δεν προβλέπεται να συμβεί. Παιδιά 18 χρονών φεύγουν απευθείας στο εξωτερικό. Το ίδιο και οι έλληνες προπονητές.

Μόνο ο Ολυμπιακός έκανε τα τελευταία χρόνια μια πολύ σοβαρή προσπάθεια να αναδείξει νέους έλληνες παίκτες (και προπονητή όμως με την εμπιστοσύνη στον Μπαρτζώκα), κόντρα στη φύση μιας ομάδας που κάνει ξεκάθαρα πρωταθλητισμό σε επίπεδο Ευρώπης. Για αυτό προέκυψαν ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης (που έπαιξε πάντως πριν στο Περιστέρι), έτσι έγινε πρωταγωνιστής ο Πρίντεζης και νωρίτερα ο Μπουρούσης. Η μισή Εθνική Ελλάδας δηλαδή.

Και μόνο ο Ολυμπιακός (Σλούκας, Πρίντεζης, Μάντζαρης) είχε σαν ελληνική ομάδα παίκτες στην Εθνική. Κανείς άλλος. Μετρημένα τα κουκιά. Τρία παιδιά στο ΝΒΑ (Καλάθης, Παπανικολάου, Αντεντοκούνμπο), δύο στο Καζάν (Καϊμακόγλου, Ζήσης), δύο στην Ισπανία (Μπουρούσης, Βασιλειάδης) ένας στην Τουρκία (Βουγιούκας), και ένας που ψάχνει (Γλυνιαδάκης) μακριά από τα μέρη μας.

Παύει να υφίσταται «εθνική σχολή» του ελληνικού μπάσκετ. Και ειδικά από τη στιγμή που η ΕΟΚ δεν έχει και κανένα πλάνο λειτουργίας μέσα από την ομοσπονδία της για τις μικρότερες εθνικές. Με δεδομένο λοιπόν ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Ζήσης, ο Καϊμακόγλου, ο Βασιλειάδης, ο Περπέρογλου πέρασαν ήδη τα τριάντα, ότι ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης έχουν τελειώσει από την Εθνική ομάδα, δεν δικαιολογείται η αίσθηση ότι υπάρχουν οι σωστές βάσεις για το «κάτι νέο» που προσδοκάμε. Και όσο ο καιρός περνά αυτό θα φαίνεται όλο και περισσότερο.