Θύλακες ελπίδας

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Υπάρχει το ερώτημα: πώς άντεξε αυτή η χώρα τόσα δεινά κι αναποδιές που της έτυχαν τα τελευταία χρόνια; Ερώτημα που έχει να κάνει με την ίδια την κοινωνία και τους πολίτες της, αλλά και με τη μεταφυσική εκείνη διάσταση όπου όλα πηγαίνουν στραβά και από το κακό στο χειρότερο μα η καταστροφή δεν έρχεται. Τα προηγούμενα χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας «αγανάκτησε», οργίστηκε, έβρισε, χειροδίκησε, απείλησε με κρεμάλες και Γουδιά και στο τέλος επώασε κανονικά και στην ώρα του ένα μεγάλο καλάθι με πολύχρωμα αυγά του φιδιού.

Την ίδια

περίοδο, ένα άλλο μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, σαστισμένο και αμήχανο, ανίκανο να αντιδράσει, παρακολουθούσε τις εξελίξεις, αγωνιώντας για την έκβαση γεγονότων που θα καθόριζαν τη ζωή τους στο παρόν και το μέλλον.

Και το ένα και το άλλο τμήμα, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν έθεσε υπό συζήτηση καμία συγκεκριμένη πρόταση αλλαγής της νοοτροπίας. Οι μεν ήταν εξαιρετικά απασχολημένη με τη συγγραφή των δοκιμίων αντιμνημονιακής θεολογίας, οι δε απλά έπαψαν να έχουν τη διάθεση για διάβασμα.

Πώς άντεξε αυτή η χώρα; Γιατί δε διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη, για να δώσει έτσι λίγη χαρά σ' εκείνους που επένδυσαν στην καταστροφή, το χάος και την επιστροφή στο παρελθόν; Ποιοι ήταν εκείνοι που κράτησαν όρθια τη χρεοκοπημένη χώρα; Ποιοι είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα αποτελούν τους σύγχρονους φωτοδότες και φάρους για τους υπόλοιπους;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι απλή: είναι όλοι εκείνοι που απλά, κάτω από αντίξοες και δύσκολες συνθήκες έκαναν τη δουλειά τους. Είναι ο δάσκαλος που επέμενε να ζήλο να διδάσκει τα παιδιά, ο γιατρός που με ελάχιστα μέσα δίνει τον αγώνα για την υγεία και την ποιότητα ζωής των ασθενών τους, ο αστυνομικός που κάνει πεζή περιπολία δημιουργώντας αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη, ο νέος εργαζόμενος που με το χαμόγελο στα χείλη εξυπηρετεί τον πελάτη, ο δημόσιος υπάλληλος που εξυπηρετεί εκατοντάδες συμπολίτες μας καθημερινά δίχως να βαρυγκωμεί. Μαζί τους ήταν κι όλοι εκείνοι που ρίσκαραν σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον να τολμήσουν να ξεκινήσουν νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες, αλλά και οι νέοι επιστήμονες που με περισσό ζήλο αφιερώθηκαν στις σπουδές και τις έρευνες τους.

Κι όλοι αυτοί ήταν εκείνοι οι θύλακες ελπίδας που βοήθησαν, χωρίς καν να το υποπτεύονται, πολλούς να αντέξουν το σαρωτικό ανεμοστρόβιλο της ιστορίας στο μεταίχμιο δύο εποχών.

Από την εποχή της δάνειας αμεριμνησίας στην αναδυόμενη εποχή της λιτής ευτυχίας, αυτοί οι θύλακες ελπίδας είναι που κράτησαν τη χώρα όρθια. Την κράτησαν με τη σεμνή τους στάση και το χαμόγελο, με την αυτοθυσία και το παράδειγμα τους, γνωρίζοντας πως σχεδόν κανείς δεν θα τους το αναγνωρίσει. Την εποχή που πολλοί κραύγαζαν ζητώντας ένα νέο εμφύλιο, επενδύοντας στο χάος ή γιατί ήθελαν να λύσουν, επιτέλους, τα άλυτα ζητήματα του ταραγμένου τους υποσυνείδητου, οι άνθρωποι που κατοικούσαν στα μικρά νησιά - θύλακες ελπίδας του αρχιπελάγους της κρίσης, βοήθησαν όχι μόνο να μη γονατίσει ο τόπος, αλλά έθεσαν και το δικό τους μικρό λιθαράκι για το αύριο.

Σ' αυτούς τους απλούς, άγνωστους ανθρώπους, σ' αυτούς τους θύλακες ελπίδας χρωστάμε πάρα πολλά, αποτελούν το τμήμα εκείνο του ανεξόφλητου χρέους προς τους συγκαιρινούς που μοιράστηκαν το πολύτιμο αγαθό της ελπίδας με το διπλανό τους.