Στον δρόμο για το... ποδόσφαιρο

του Διονύση Δελλή

Ο γεννημένος το ‘93 Γιάννης Γιαννιώτας από τον Άρη, στο Ντίσελντορφ. Στην τοπική Φορτούνα, που υποβιβάστηκε φέτος στην δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας, αλλά δεν έχει πρόβλημα να «επενδύσει» 500.000 ευρώ για έναν από τους πλέον ταλαντούχους έλληνες επιθετικούς.

Ο 92άρης Μάριος Οικονόμου των μόλις 13 επίσημων αγώνων Σούπερ Λιγκ Στον ιταλικό Νότο. Κάλιαρι για άλλα τόσα. Πανηγύρι στη Θεσσαλονίκη για το οικονομικό «οξυγόνο», πανηγύρι και στα Γιάννενα για την πρώτη απευθείας μεταγραφή έλληνα στο εξωτερικό, στην ιστορία του συλλόγου. Πιθανότατα σε λίγες ημέρες φεύγει και ο 94άρης Στέφανος Καπίνο. Κάποιοι λένε Ίντερ, κάποιοι άλλοι Ρόμα. Όπως και να έχει; Και ο πορτιέρο του ΠΑΟ ετοιμάζει τις βαλίτσες του. Προσεχώς δεν θα μένει πια εδώ...

Και για να μην συνεχίσουμε να αραδιάζουμε ονόματα: Ένα μόνο στοιχείο. Μόνο η Κάλιαρι που έκλεισε τον Οικονόμου θέλει τον Ανδρέα Τάτο του Ολυμπιακού. Θέλει και τον Μιχάλη Μπακάκη, ένα παιδί, που ακόμη καλά-καλά δεν τον είδε το ελληνικό ποδόσφαιρο καθώς ο Παναιτωλικός αγωνίζεται στην δεύτερη κατηγορία. Αφαίμαξη κανονική από τους Ιταλούς. Αφαίμαξη γενικώς, από την πάμφθηνη πλέον ελληνική ποδοσφαιρική αγορά, που ασορτί με μια ολόκληρη χώρα ζει την δική της ιδιαίτερη ελεύθερη πτώση. Ένα ακριβό πολυκατάστημα, που μέσα σε δύο-τρία χρόνια έγινε... πάγκος σε λαϊκή αγορά, μια και μισή το μεσημέρι...

Στην συνείδηση των πολλών; Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι προνόμιο. Μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνεις το χόμπι σου μια δουλειά από αυτές που γεμίζουν με μηδενικά λογαριασμούς τραπέζης. Και εκείνοι που έχουν την τύχη να μπορούν να κλωτσήσουν σωστά μια μπάλα; Κάτοχοι αριθμού λαχείου που... κλήρωσε και «απειλεί» να τους αλλάξει τη ζωή. Είναι έτσι; Για κάποιους λίγους. Στατιστικά ακόμη και σε μια χώρα σαν την Ελλάδα -που έχει πάντα ήλιο- περισσότερες πιθανότητες έχεις να σε χτυπήσει... κεραυνός, παρά να κρύβεις μέσα σου τον επόμενο Λίο Μέσι. Ή έστω κάτι... σε γήινο αλλά τέλος πάντων προνομιούχο ποδοσφαιρικά.

Ο νέος Έλληνας ποδοσφαιριστής φεύγει. Φεύγει γιατί οι ομάδες περιμένουν από τα... λίγα που προσφέρουν σε μετεγγραφές οι ξένοι, να σώσει ότι περισώζεται. Φεύγει όμως για να σωθεί και ο ίδιος. Προφανώς αν αγωνίζεσαι στον Ολυμπιακό έχεις όλα τα προβλήματα σου λυμένα. Κάπως έτσι είναι εδώ και λίγους μήνες τα πράγματα και στον ΠΑΟΚ και για να μην το κουράζουμε άντε καμία δεκαριά ομάδες (σε άλλες... οικονομικές ταχύτητες) ακόμη σε ολόκληρη τη χώρα να εγγυώνται τα αυτονόητα. Όλοι οι άλλοι όμως; Τα κανόνια του... Ναβαρόνε, στο «γρασίδι». Υπήρχε πρόπερσι πολύ σπουδαίος έλληνας ποδοσφαιριστής που για να πάει για προπόνηση στο «κέντρο» της ομάδας, περνούσε απαραίτητα πριν από το γήπεδο που ο σύλλογος χρησιμοποιούσε για τα ματς. Εκεί επαγγελματίες συμπαίκτες του, έφταναν με το λεωφορείο. Και τον περίμεναν. Όχι, είχαν δικά τους αυτοκίνητα. Λεφτά για βενζίνη δεν είχαν. Και το προπονητικό ήταν 20 ευρώ δρόμος!

Άλλος αρκετά σημαντικός Έλληνας ποδοσφαιριστής με παρουσία σε μεγάλους συλλόγους πρόπερσι είχε την «έμπνευση» να μετεγγραφεί σε ομάδα που είχε έδρα σε Νησί. Έπειτα από δύο-τρεις μήνες αναγκάστηκε να μετακομίσει σε σπίτι πρώην συμπαίκτη του, που την ίδια εποχή έπαιζε σε άλλη ομάδα της ίδιας πόλης. Για το... παρεάκι; Όχι, γιατί του έκαναν έξωση. Το νοίκι η ομάδα δεν το πλήρωσε ποτέ, στον ιδιοκτήτη. Όποιος μπορεί να φύγει λοιπόν γιατί ακριβώς να το ξανασκεφτεί;

Και μην πιάσουμε την ΑΕΚ. Διότι εκεί οι ρεπόρτερ που παρακολουθούσαν την καθημερινότητα της ομάδας που προ εβδομάδων υποβιβάστηκε «γράφουν» βιβλίο. Παίκτες που ειλικρινά δεν είχαν λεφτά, ούτε για να φάνε. Που πήγαιναν στα ξενοδοχεία, στις αποστολές και σήκωναν μέχρι και τα τραπεζομάντηλα από τους μπουφέδες για το πρωϊνό. Που οπαδοί της ομάδας, ιδιοκτήτες εστιατορίων στην Νέα Φιλαδέλφεια τους έκαναν το τραπέζι! Ασύλληπτες υποθέσεις.

Την αγωνιστική περίοδο 2012-2013 αγωνίστηκαν περισσότεροι από 80 έλληνες σε ομάδες του εξωτερικού. Κάποιοι σε top επίπεδο και top ομάδες. Για καριέρα. Ο Κυριάκος Παπαδόπουλος (Σάλκε), ο Παπασταθόπουλος (της Ντόρτμουντ εδώ και λίγες μέρες), ο Τοροσίδης (Ρόμα), ο Νίνης (Πάρμα), ο Σαμαράς (Σέλτικ), ακόμη και ο Καραγκούνης (Φούλαμ) στα 35 του. Πόσοι όμως ξέρουν ότι έλληνες παίκτες παίζουν στην Ουγγαρία (Βασίλης Αποστολόπουλος), στην Βουλγαρία (Ηλίας Κυριακίδης), στο Αζερμπαϊτζάν (Δημήτρης Σιαλμάς) ακόμη και στο Λουξεμβούργο (Θωμάς Παπαδόπουλος), και στη Μάλτα (Χρήστος Καραμανώλης). Γιατί έφτασε η... χάρη του Έλληνα ως εκεί. Για το δικαίωμα να δουλεύεις και να πληρώνεσαι. Για τις καλύτερες συνθήκες, όχι μόνο τις επαγγελματικές, τις συνθήκες ζωής.

Από τον Αύγουστο όταν και θα ξεκινήσει η νέα ποδοσφαιρική χρονία είναι πολύ πιθανό οι έλληνες ποδοσφαιριστές του εξωτερικού να σπάσουν την 100άρα! Να γίνει ο αριθμός τριψήφιος. Και αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή. Τι άραγε όμως έχει πια επιστροφή στην Ελλάδα, για να έχει και το ποδόσφαιρο της;

ΥΓ. Πριν από λίγες μέρες έφυγε και ο κορυφαίος έλληνας προπονητής της περασμένης σεζόν. Ο 40άχρονος, Γιάννης Χριστόπουλος (ΠΑΣ Γιάννενα) έγινε ο πρώτος κόουτς στην ιστορία που άνοιξε τα σύνορα, έπειτα από την συμφωνία του με την ουκρανική Τάβρια. Ξέρετε πόσοι θέλουν να έχουν το προνόμιο να γίνουν «ο δεύτερος» της σχετικής λίστας;