Στον αστερισμό του ακροδεξιού παρακράτους

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Η Ελλάδα είχε πάντα μεγάλες παραδόσεις παρακράτους. Η νεότερη ιστορία του τόπου έχει πολλές ψηφίδες παρακρατικής δράσης που ξεκινούν από τις απλές συγκεντρώσεις των αντιφρονούντων και φτάνουν μέχρι τις πολιτικές δολοφονίες, σχηματίζοντας έτσι μια ζοφερή νωπογραφία, την οποία προς στιγμή λησμονήσαμε μέσα στη δάνεια ευμάρεια μας, για να τη ξανασυναντήσουμε με σάρκα και οστά όταν χύθηκε το αίμα αθώων.

Η κοινωνική δομή και το πολιτικό σύστημα της χώρας, βασισμένα εν πολλοίς σε προνεοτερικά

θεμέλια, όπου ισχύει ο νόμος του αίματος και της φατρίας, είναι το ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη παρακρατικών θυλάκων, υπό την προστασία πάντα ενός τμήματος του κρατικού μηχανισμού που θεωρεί πως βρίσκεται υπεράνω των νόμων και του Συντάγματος της χώρας.

Έτσι και τώρα, η ελληνική κοινωνία, για άλλη μια φορά, έκπληκτη παρακολουθεί τη διείσδυση σε ευαίσθητους κρατικούς μηχανισμούς της Χ.Α. Καθημερινά ακούμε και μαθαίνουμε πως αστυνομικοί ειδοποιούσαν τις τοπικές της οργανώσεις ότι επίκειται έλεγχος, πως οι ίδιοι αστυνομικοί έκαναν τη στραβά μάτια ή αρνούνταν να συνδράμουν τα θύματα ρατσιστικών επιθέσεων, πως ο εντεταλμένος για τις τηλεφωνικές υποκλοπές των μυστικών υπηρεσιών του κράτους ήταν εξάδελφος βουλευτή της Χ.Α κλπ -κλπ. Αν η υπόθεση δεν ήταν τόσο σοβαρή και απειλητική για το δημοκρατικό πολίτευμα, θα μπορούσε να ήταν το ιδανικό υλικό για μια ταινία παρωδία καταστάσεων.

Οι ευθύνες της παρούσας αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι βαρύτατες. Ανέχτηκαν, τουλάχιστον, αν όχι υπέθαλψαν το ναζιστικό ζόφο με πράξεις ή παραλείψεις. Η ιστορία τους το χρεώνει αυτό και κάθε προσπάθεια αποφυγής καταλογισμού των ευθυνών θα πέσει στο κενό. Γιατί ποιος μπορεί να λησμονήσει τις δημόσιες δηλώσεις επιφανών στελεχών της Ν.Δ. οι οποίες φλέρταραν με το εκλογικό ακροατήριο της Χ.Α; Ποιος μπορεί να λησμονήσει ότι παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες για αβελτηρία της ΕΛΑΣ στην ποινική δίωξη των συμμοριτών που τρομοκρατούσαν τις γειτονιές και το κέντρο της Αθήνας, η ηγεσία της κώφευε; Ας δεχτούμε ότι δεν είχαν πολιτικό κίνητρο ή άλλα πιο ταπεινά ελατήρια. Δικαίως τότε ο κάθε πολίτης μπορεί να εικάσει πως απέτυχαν να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε από ανικανότητα.

Ευθύνες υπάρχουν και αλλού, μόνο που δεν είναι της ώρας να καταλογιστούν. Προέχει αυτή τη στιγμή η καταπολέμηση με όλα τα μέσα του μεταστατικού καρκινώματος του νεοναζισμού, που εξαιτίας της μειωμένης αντίδρασης του κοινωνικού ανοσοποιητικού συστήματος, βγήκε ευκαιρία να βγει από το σκοτάδι και να θελήσει να επιβάλει το νόμο του ζόφου, σε μία χώρα όπου οι εκατόμβες των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας ακόμη προκαλούν τον αποτροπιασμό.

Η κυβέρνηση δείχνει, - μένει όμως να αποδειχθεί, - πως θέλει να λειτουργήσει, επιτέλους, αποτελεσματικά και με όπλο τη νομιμότητα να βάλει τέλος στη δράση των μαχαιροβγαλτών και των τραμπούκων. Αν το πράξει, θα κεφαλαιοποιήσει πολιτικά κέρδη σε μεσο-μακροπρόθεσμη βάση, αν δεν το πράξει, θα βρεθεί στο επίκεντρο ενός τεκτονικού χαρακτήρα πολιτικού κλυδωνισμού, από τον οποίο μόνο αλώβητη δεν θα μπορέσει να βγει.