Πολιτική συναίνεση, εγρήγορση και αβεβαιότητες

Την έλλειψη αποφασιστικότητας της κυβέρνησης τη διετία 2010- 2011 αλλά και την «ιστορική ευθύνη» να υλοποιηθεί το νέο πρόγραμμα με πολιτική και κοινωνική συναίνεση, καταγράφει ο Διοικητής της ΤτΕ Γ Προβόπουλος. Στην έκθεση για τη Νομισματική Πολιτική που κατέθεσε σήμερα στη Βουλή εκτιμά ύφεση 4,5% φέτος, 0,5% το 2013 και ανεργία πάνω από 19%. Προβλέπει επιστροφή στην ανάπτυξη από το 2014 και παραθέτει μία σειρά από παρεμβάσεις που πρέπει

να γίνουν ώστε αυτή να διασφαλιστεί, θεωρώντας ότι θα αποτελέσει το κλειδί της επιτυχίας του προγράμματος.

Στην έκθεση επισημαίνεται ότι η απόφαση για το νέο δάνειο δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο για την οικονομία που διευκολύνει την ανάπτυξη. Με τις παρεμβάσεις που προβλέπονται επιδιώκεται να αρχίσει στη διάρκεια του 2013 η ανάκαμψη της οικονομίας και να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για διατηρήσιμη ανάπτυξη στη συνέχεια.

Επισημαίνει όμως ότι «ο υψηλός βαθμός βεβαιότητας για την προοπτική διατηρήσιμης ανάπτυξης αποτελεί ίσως τον κρισιμότερο παράγοντα προκειμένου να θεωρείται διατηρήσιμο και το δημόσιο χρέος». Γίνεται λόγος για την « ιστορική ευθύνη της χώρας να αξιοποιήσει την ευκαιρία που της παρέχεται».

Επισημαίνεται ότι «εξακολουθεί να κυριαρχεί δυσπιστία όσον αφορά την ικανότητα και τη βούληση των κυβερνήσεων και της κοινωνίας να προχωρήσουν αποφασιστικά στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται. Η δυσπιστία είναι δικαιολογημένη.

Πολλές φορές στο παρελθόν μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες έχουν προσκρούσει στην ψευδαίσθηση ότι το σύστημα που παρήγε ευημερία με ελλείμματα και χρέη θα μπορούσε να διατηρηθεί επ' άπειρον. Σήμερα δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις. Οι όντως σημαντικές και επώδυνες απώλειες που υφίστανται οι πολίτες δεν είναι δυνατόν να ανακτηθούν με επιστροφή στο παρελθόν. Στις σημερινές συνθήκες, αυτό θα συνεπαγόταν πλήρη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και καταβαράθρωση των εισοδημάτων».

Για το παρελθόν εκτιμάται η ΤτΕ ότι παρά την πρόοδο από το 2010, δεν έχει αποκατασταθεί ακόμη η εμπιστοσύνη. Και τούτο διότι οι επιδόσεις σε δημοσιονομική προσαρμογή και διαθρωτικά ζητήματα «»δεν ήταν αμελητέες, ήταν όμως κατώτερες των προσδοκιών». Επισημαίνεται ότι «έλειπε η μεταρρυθμιστική αποφασιστικότητα, η ξεκάθαρη, έμπρακτη βούληση ότι αυτή τη φορά θα προχωρήσουμε εκεί που διστάσαμε στο παρελθόν. Δεν συνειδητοποιήθηκε επαρκώς η αδήριτη αναγκαιότητα νέων επιλογών που έπρεπε να γίνουν ακόμη και αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο».

Ο Διοικητής εξηγεί ότι «οι αλλαγές αντιμετωπίστηκαν ως επιταγές των δανειστών και όχι ως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που δεν είναι δυνατόν να αναβληθούν χωρίς καταστροφικές επιπτώσεις. Η στάση αυτή υπονόμευσε την αποτελεσματικότητα πολιτικών που είχαν τεθεί σε εφαρμογή και συντήρησε την αβεβαιότητα ως προς την ικανότητα της οικονομίας να επιτύχει τους φιλόδοξους στόχους που έπρεπε ούτως ή άλλως να επιδιώξει. Αυτό μεγέθυνε τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής στη ζήτηση, όξυνε την ύφεση και επέτεινε το πρόβλημα