Πολιτική διαπραγμάτευση, τώρα…

Του Βασίλη Πάικου

Είναι άραγε σωστό να διαπραγματεύεται ο Αντώνης Σαμαράς προσωπικά με του μικρο-μεσαίους υπαλλήλους της κ. Λαγκάρντ, του κ. Μπαρόζο και του κ. Ντράγκι; Είναι σωστό και σκόπιμο και σοβαρό να έχει απ' ευθείας πάρε-δώσε ο Πρωθυπουργός της Χώρας με μεσο-χαμηλόβαθμους τεχνοκράτες, απλούς εκπροσώπους των πιστωτών μας;
Και, εν πάση περιπτώσει, ποιο μήνυμα εκπέμπεται στο λαό όταν η προσωπική διαπραγμάτευση του Πρωθυπουργού με τους τροϊκανούς αποδεικνύεται αναποτελεσματική; Όταν καταλήγει σε ναυάγιο;

Κι όταν, μετά απ αυτό, οι τροϊκανοί τα μαζεύουν και φεύγουν από τη Χώρα; Στο κάτω-κάτω, κατά πάγια, διεθνή μάλιστα πρακτική, τα πάντα θα πρέπει να είναι πολύ καλά προετοιμασμένα και «κλεισμένα», πριν φτάσουν σε τόσο υψηλό επίπεδο. Διαφορετικά, απλώς δεν φτάνουν.

Ε, τώρα δε μένει παρά να δούμε τον Ότο Ρεχάγκελ ν' ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του Μαξίμου, ως πρεσβευτής καλής θελήσεως της Μέρκελ, προκειμένου -σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου- να συμβάλει στη βελτίωση του κλίματος ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γερμανία...

Η Ιρλανδία, που μπήκε μετά από μας σε μνημόνιο, βγήκε κιόλας στις αγορές. Δεν είχε βεβαίως τα ίδια μ' εμάς προβλήματα. Όμως την απάντηση τη σωστή, την πληρωμένη θάλεγε κανείς, την έδωσε το Διεθνές Χρηματοοικονομικό Ινστιτούτο (IIF). «Το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας ήταν τρεις φορές σκληρότερο από κείνο της Ιρλανδίας», σημειώνει στην έκθεσή του. Που πάει να πει πως οι ιρλανδοί δεν βυθίστηκαν σε ύφεση σαν τη δική μας. Κι επομένως ξεπέρασαν το -πολύ μικρότερο και πολύ απαλότερο- σοκ, πολύ ευκολότερα και πολύ γρηγορότερα.

Να τι θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να επικαλεσθεί η πολιτική ηγεσία της Χώρας απέναντι στους δανειστές μας. Επισυνάπτοντας μάλιστα την πολύ πρόσφατη δήλωση του Μάρτιν Σουλτς, εκείνη που έλεγε πως «σώσαμε τις τράπεζες αλλά καταστρέψαμε μια γενιά». Καθώς και την εσχατολογική διαπίστωση του Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, πως «οι δαίμονες της Ευρώπης δεν έχουν φύγει, απλώς κοιμούνται». Και πως «δεν θα αποφύγουμε την κοινωνική έκρηξη στον χώρο της ευρωζώνης». Συμπληρωματικά θα μπορούσε να επισυνάψει και το τελευταίο ευρωβαρόμετρο.

Σύμφωνα με τα ευρήματα του οποίου, ο ευρωσκεπτικισμός καλπάζει κυριολεκτικά. Ως συνέπεια των πολιτικών που επιλέγονται και ακολουθούνται, φυσικά. Στο πλαίσιο μιας -σε υψηλό επίπεδο- «πολιτικής διαπραγμάτευσης» όλ' αυτά. Την οποία όμως, απ' ό,τι όλα δείχνουν, η Κυβέρνηση αποφεύγει σαν τις αμαρτίες της. Κι αν δεν είναι πολλές και βαριές οι αμαρτίες της. Περιορίζεται έτσι σε μπακαλίστικα παζάρια με τον Τόμσεν, με τον Μορς και με τον Μαζούχ. Για τη διαθεσιμότητα, για την κινητικότητα και για τους «επίορκους», για το χαράτσι και για τη ΔΕΗ, για τους δανειολήπτες και για τα κόκκινα δάνεια, και δεν ξέρω για τι άλλο. Ή, για ν' ακριβολογούμε, εκλιπαρεί την επιείκειά τους.

Υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, τραυματική για την αξιοπρέπεια της Χώρας, η τελευταία επίσκεψη της Τρόικας. Κι α επρόκειτο για τη «μικρή» δόση των 2,8 δις. Τόσο ώστε ο Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας υποχρεώθηκε να καταφύγει σε «αμυντική ρελάνς», εισηγούμενος ο ίδιος την συνέχιση και για το 2013 της μέσω της ΔΕΗ είσπραξης του χαρατσιού. Την ίδια την πείσμονα αξίωση των δανειστών δηλαδή. Και, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, σε όλ' αυτά, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά στο οικονομικό τους αποτέλεσμα, έχουμε βάλει την υπογραφή μας. Τα έχει υπογράψει δηλαδή η παρούσα τρικομματική Κυβέρνηση δια του μνημονίου-3. Γεγονός για το οποίο έχει ασφαλώς τις ευθύνες της. Προέτασσε, βλέπετε, εκείνη την εποχή, αυτό που ονόμαζε «ανάκτηση της αξιοπιστίας της Χώρας», έναντι παντός άλλου. Όπως υπέγραψε και τη «ρήτρα αντικατάστασης» για την περίπτωση που δεν θα πιάνουμε τους στόχους. Ρήτρα η οποία έχει ήδη στην πράξη ενεργοποιηθεί, και την πληρώνουμε ακριβά.

Όμως όλ' αυτά έγιναν υπό ασφυκτική πίεση. Με το λουρί στο σβέρκο. Και, επί τέλους, κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται περίτρανα η θεαματική αναποτελεσματικότητα των προβλεπομένων. Καθώς και οι αφόρητες κοινωνικές τους παρενέργειες.

Τι άλλο περιμένει λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς, μαζί και οι κυβερνητικοί του εταίροι, ώστε να αξιώσουν «πολιτική διαπραγμάτευση» των υποχρεώσεων της Χώρας, απ' ευθείας με τους επικεφαλής των δανειστών μας; Ας το πούνε αν θέλουν «επαναδιαπραγμάτευση», για να τάχουν καλά και με τη συνείδησή τους. Και γρήγορα μάλιστα. Γιατί αλλιώς τα «νέα μέτρα» είναι μπροστά μας. Κι ας λένε...