Ποια Ελιά; Να ζούμε να τη θυμόμαστε ...

του Βασίλη Πάικου

Ήταν το βράδυ της Κυριακής των ευρωεκλογών, όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος προανήγγειλε ιδρυτικό συνέδριο της κεντροαριστεράς για το Φθινόπωρο. Όχι του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος του οποίου στο κάτω-κάτω είναι ακόμη αρχηγός, αλλά της κεντροαριστεράς ολόκληρης. Δίχως να ρωτήσει κανέναν φυσικά, εντελώς από μόνος του. Τον παρέσυρε, φαίνεται ο ενθουσιασμός για το πράγματι αναπάντεχο 8,02%, και είπε να καπελώσει τους πάντες. Γι' άλλη μια

φορά. Όπως ακριβώς συμβαίνει από την αρχή, με το που ξεκίνησε η συζήτηση για την ανασύνταξη του χώρου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το ΠΑΣΟΚ αποτελεί, «θέσει», τον κεντρικό άξονα της επιχείρησης ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς. Όπως, από την άλλη, λίγοι είναι εκείνοι που αμφιβάλουν ότι ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, είναι ο κακός της δαίμονας. Ότι στέρησε, και εξακολουθεί να στερεί από το εγχείρημα, τις όποιες ελπίδες επιτυχίας διαθέτει. Με την προσκόλλησή του στη δεξιά του Αντώνη Σαμαρά πρώτα-πρώτα. Την καταφανώς στρατηγικού χαρακτήρα προσκόλλησή του στη δεξιά. Ε και, πώς να το κάνουμε, κεντροαριστερά ακουμπισμένη, επί σταθερής βάσεως, σε δεξιές πλάτες δεν μπορεί να υπάρξει. Αναγκασμένη δε να χρεώνεται καθημερινά τα μύρια όσα δύσοσμα στην τρέχουσα διαχείριση. Από την πολιτική αισθητική της Σοφίας Βούλτεψη ως τις επιστρατεύσεις των απεργών, τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και τις αλλεπάλληλες παραβιάσεις του Συντάγματος. Υιοθετώντας, μ' άλλα λόγια, ο Βενιζέλος εκών- άκων (αν και όχι και τόσο «άκων» απ' ό,τι φαίνεται), την άκρως αυταρχική ακροδεξιά ατζέντα διακυβέρνησης του Σαμαρά, δυναμιτίζει από χέρι κάθε προσπάθεια ανασύνταξης της κεντροαριστεράς, στα θεμέλιά της.

Είναι φανερό πως οι όλοι χειρισμοί του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, αφυδάτωσαν την προσπάθεια από τη δυναμική της. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις ελπίδες που επενδύθηκαν στην κίνηση των «58». Και να αναλογιστεί πως αυτές εξαερώθηκαν με την εμμονή του Βενιζέλου να το παίζει κι εκεί αφεντικό. Άσε που με την μοιραία απόφασή του να δεχτεί τον σταυρό προτίμησης στην ευρωκάλπη, εξώθησε προς έξοδο τους επίδοξους συμπορευτές του. Κι έμεινε να κάνει εκλογές, ως ΕΛΙΑ, με τον Λοβέρδο και με τον Μόσιαλο. Α ναι, και με τον Μπίστη...

Τώρα, μετά τις ευρωεκλογές και παρά το, ας πούμε, ενθαρρυντικό 8,02%, τίποτα δεν δείχνει να προχωρά, κατά τρόπο στοιχειωδώς σοβαρό και ελπιδοφόρο. Οι «58» βρίσκονται κάπου χαμένοι στη μετάφραση (του μηνύματος;). Το μοναδικό κείμενο που, στην καινούργια φάση, φέρει την υπογραφή τους, είναι σαν να διαλαλεί την αμηχανία τους. Ενώ είναι κοινό μυστικό πως αρκετοί απ' αυτούς επέστρεψαν απογοητευμένοι στην πολιτική ιδιώτευση, με κάποιους άλλους να παρακολουθούν με ενδιαφέρον τον Σταύρο στις αναζητήσεις του. Ο Σταύρος λοιπόν που λέγαμε, τον οποίο δεν ξέρω γιατί κάποιοι λογάριασαν στους εν δυνάμει πυλώνες του κεντροαριστερού εγχειρήματος, τους γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη. Είναι χαρακτηριστική εν προκειμένω, και αποκαλυπτική προθέσεων, στόχων αλλά και πολιτικού ήθους, η εντυπωσιακά αλαζονική απάντησή του στην πρόσκληση για διάλογο του Φώτη Κουβέλη. Και εν τω μεταξύ τα μισά, από τα εναπομείναντα, στελέχη του ΠΑΣΟΚ, είτε αρνούνται στην εντέλεια την ένταξη στο εγχείρημα, είτε προκρίνουν την στρατηγική συμπόρευση της όποιας, τέλος πάντων, κεντροαριστεράς με την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε αμφισβητούν ευθύτατα τη ηγεσία Βενιζέλου.

Και ο Βενιζέλος; Ε λοιπόν ο Βενιζέλος δείχνει να θεωρεί πως απλώς ψιχαλίζει. Ούτε ν' ακούσει βέβαια για στρατηγική συμπόρευση με την αριστερά, ενώ χαρακτηρίζει «γελοία και ανήθικη»(!) κάθε σκέψη αμφισβήτησης της ηγετικής του υπόστασης. Και εξαγγέλλει, και έτσι πιο επίσημα πια, και πάλι από μόνος του, το ιδρυτικό συνέδριο τη «Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης». Όχι του ΠΑΣΟΚ, ούτε της «ΕΛΙΑΣ». Της «Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης». Με τον Λοβέρδο πάλι, ίσως και με τον Μόσιαλο. Α ναι, μπορεί και με τον Μπίστη...