«Πέφτει η νύχτα στην Αθήνα»

Όπως στο Broadwayέχουν τις παραστάσεις εκτός Broadway,έτσικαι εμείς στην Ελλάδα έχουμε το δικόμας offBroadwayτο λεγόμενο Δευτερότριτο. Το οποίο έχειξεκινήσει τα τελευταία χρόνια και κάθεΔευτέρα και Τρίτη μικροί , νέοι αλλά καιπιο έμπειροι θίασοι ανεβάζουν παραστάσειςπου φεύγουν από το «παραδοσιακό» καιτο συμβατικό του θεάτρου. Η παράστασηαυτής της εβδομάδας είναι ένα τέτοιοέργο , το «Πέφτει η νύχτα στην Αθήνα» .

Είναι εμπνευσμένοαπό το πολύ αγαπημένο παιχνίδι, που πολλοί από μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχουμε παίξει έστω

και μια φορά σε κάποιοσπίτι, πλοίο η καφετέρια, το « Πέφτειη νύχτα στο Παλέρμο».

Το έργο είναιμια έμπνευση της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη, η οποία είναι και σκηνοθέτης του έργου.Η ιδέα προέκυψε καθώς της άρεσε τοπαιχνίδι "Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο"και την ενθουσίαζε η ιδέα πως θα μπορούσεαυτό να παρουσιαστεί θεατρικά . Τοκείμενο προέκυψε από την ομαδική δουλειάόλου του θιάσου, που απαρτίζεται απόνέα, ταλαντούχα παιδιά, γεμάτα όρεξηγια δημιουργία . Είναι η πρώτη φορά πουανεβαίνει στην σκηνή και ας ελπίσουμεόχι και η τελευταία.

Αλλά τι γίνεταιτελικά όταν πέφτει η νύχτα στην Αθήνα;

Βρισκόμαστεστην δεκαετία του '60 και το κοινό πρόκειταινα παρακολουθήσει την πρώτη τηλεοπτικήπαραγωγή με την μορφή τηλεπαιχνιδιού.Στο πλατό 7 διαγωνιζόμενοι και έναςπαρουσιαστής παίζουν ένα παιχνίδι καιμε την βοήθεια του κοινού βρίσκουν ποιοςείναι ο δολοφόνος. Μόλις όμως το παιχνίδιτελειώσει και τα φώτα σβήσουν , τιπεριμένει τους 7 διαγωνιζόμενους; Αυτόδεν θα σας το πούμε γιατί πρόκειται γιατην πλοκή του έργου!

Πάντως τοπραγματικό μυστήριο ξεκινάει από τηνστιγμή που σβήσουν τα φώτα και αποκαλυφθείτο έγκλημα!

Το κείμενο καιη ιστορία βαδίζουν στα χνάρια που έχουνχαράξει οι μεγάλοι βιρτουόζοι τουμυστηρίου όπως ο Ρέιμοντ Τσάντλερ καικαταφέρνει να μην πέσει σε καμιάσεναριακή παγίδα και να γίνει βαρετό ηαναμενόμενο. Καταφέρνει ακριβώς τοαντίθετο έχοντας μια θεσπέσια ανατροπήκαι κλιμάκωση της δράσης. Αυτό επιτυγχάνεταικαθώς η ιστορία ξετυλίγεται σαν κρεμμύδιβλέποντας το ένα στρώμα μετά το άλλονα πέφτουν ,μέχρι το τέλος.

Τι είναι μιαιστορία μυστηρίου χωρίς αξιοθαύμαστουςχαρακτήρες; Η παράσταση αυτή έχει σίγουρααξέχαστους χαρακτήρες, από τηνπαρουσιάστρια μέχρι την κομμώτρια καιτον νεκροθάφτη. Η ιστορία θυμίζει λίγοτο έργο του Νιλ Σάιμον «Murderbydeath», αλλά μόνο στην φόρμα και όχι στοπεριεχόμενο, μιας και μιλάμε για εντελώςδιαφορετικές καταστάσεις και χαρακτήρες.

Στοτεχνικό κομμάτι της παράστασης τασκηνικά είναι απλάκαι θυμίζουν την δεκαετία του 60. Τοαγαπημένο μου ήταν ο μεγάλος βιντάζπράσινος καναπές στο βάθος της σκηνής, είχε ξύλο στα μπράτσα για να μπορείνα ακουμπήσει το ποτό η το τασάκι τουο καθήμενος. Οι φωτισμοί απλοί , δενείχαν να πουν κάτι αλλά δεν βοηθούσε σεαυτό ο χώρος μιας και μιλάμε για μιαμικρή αίθουσα , με πολύ χαρακτήρα . Τοταβάνι είναι ξύλινο και ανάγλυφο ενώτο πάτωμα παρκέ. Ο χώρος από μόνος τουδίνει μια εξαίσια σκηνική ενέργεια καιτο μέγεθος του τον καθιστά δύσκολο έωςακατό