«Πάντα περίμενα τη στιγμή να ενώσω τη μουσική μου με ωραία φώτα, με ωραίες εικόνες..»

O Theodore επιστρέφει στην Αθήνα μετά τη μεγάλη του συναυλία στον κήπο του Μεγάρου για μία ακόμη βραδιά αυτή την Πέμπτη, 10 Ιουλίου, στη Τεχνόπολη, εδώ στο Γκάζι. Ο νεαρός συνθέτης και ερμηνευτής, Θοδωρής Πολυχρονόπουλος, μόλις 22 χρονών, είναι γνωστός κυρίως στο εξωτερικό αφού δίνει συναυλίες σε όλη την Ευρώπη και έχει σαν έδρα του το Λονδίνο.

Το 2012 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Seven» και αυτό το διάστημα ολοκληρώνει τον καινούργιο του δίσκο με τίτλο "It Is But It's Not".

Στη δεύτερη συναυλία

που θα πραγματοποιήσει στην Αθήνα, αυτή τη σεζόν, θα μας παρουσιάσει την παράσταση με τίτλο "It is but it's not", στην οποία θα συμπεριλάβει κομμάτια κι απ' τα δύο άλμπουμ. Ένα επιβλητικό μουσικό θέαμα που θα συνδυάσει τον ήχο με το φως, τη μουσική δημιουργία με τις ονειρικές αντιθέσεις φωτός και σκιάς. Η μουσική του ambient με rock και pop καταβολές, με φιλοσοφικό στίχο, αναμιγνύει τον φυσικό ήχο των οργάνων με ήχους ηλεκτρονικούς. Η Nefeli Walking Undercover θα ανοίξει τη συναυλία και η Melentini θα τον συντροφεύσει επι σκηνής για δεύτερη φορά.

Ο Theodore, λίγες μέρες πριν την επιστροφή του στην Αθήνα, μίλησε στη Νάνσυ Αγγελοπούλου.

Ν.Α. Τι έχει αλλάξει στο "It is but it's not", τον καινούργιο σου δίσκο, σε σχέση με τον προηγούμενο, το "Seven";

Θ.Π. Πιστεύω ότι τη στιγμή που έγραφα το "It is but it's not" ήμουν σε πιο ώριμη φάση και είναι λόγικο. Πέρασαν δυο χρόνια, έμαθα και είδα πράγματα και συνειδητοποίησα πως ακούγονται αυτά που θέλω να εκφράσω. Αυτό που έχει αλλάξει επίσης είναι ότι πρόκειται για ένα πιο πλούσιο ήχο, αλλά με πιο μινιμαλιστική προσέγγιση από το πρώτο άλμπουμ.

Ν.Α. Σε ενδιαφέρει να συνεχίσεις να δουλεύεις πάνω στον ήχο που έχεις δημιουργήσει ή σκέφτεσαι ήδη τους επόμενους πειραματισμούς;

Θ.Π. Γράφω συνέχεια, το οποίο σημαίνει ότι συνεχώς προχωράει η μουσική στο μυαλό μου. Μέχρι να δω αποτέλεσμα δεν είμαι σίγουρος να πω σε τι βαθμό και με τι ρυθμο αλλάζει, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι η μουσική είναι άμεσα συνδεδεμένη με το χρόνο. Όσο ο χρόνος προχωράει, η μουσική πρέπει να προχωρά επίσης.

Ν.Α. Θεωρείς, μετά και την συναυλία σου στον κήπο του Μεγάρου, ότι το ελληνικό κοινό σε αντιμετωπίζει διαφορετικά σε σχέση με το κοινό στο εξωτερικό, νιώθεις πιο οικεία εδώ;

Θ.Π. Το ελληνικό κοινό είναι ιδιόρρυθμο, μπορεί να παθιαστεί και να σ' αγαπήσει πάρα πολύ τη μια στιγμή και την άλλη στιγμή να μη θέλει να σε ξέρει. Αυτό καταλαβαίνω από τα πράγματα που βλέπω γύρω μου. Τα δύο τελευταία χρόνια το βλέπω, δεν έχω τόσο μεγάλη εμπειρία. Πρέπει διαρκώς να προσπαθείς να κερδίσεις τον κόσμο, το οποίο έχει το ενδιαφέρον του, αν καταφέρεις να τους κερδίσεις σου δίνουν πράγματα πίσω. Από την άλλη, μόλις γύρισα από την Πολωνία, όπου παίξαμε σε ένα κοινό το οποίο ενώ έβρεχε καταρρακτωδώς, σε ανοιχτό χώρο, κάθονταν με ομπρέλες και δεν κουνήθηκε κανένας και ήταν όλοι τόσο χαρούμενοι και ζεστοί, ήθελαν πάρα πολύ να σ' αγκαλιάσουν, κάτι το οποίο δε νομίζω ότι είναι στη δική μας κουλτούρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραίτητα καλό ή κακό για ένα δημιουργό ή κάποιον που προσπαθεί να εκθέσει τον εαυτό του και τα δημιουργήματά του στον κόσμο.

Είναι μια φοβερή πρόκληση να καταφέρεις να κάνεις το ελληνικό κοινό να μπει μέσα στο κλίμα. Το πρόβλημα είναι ότι αν για κάποιον λόγο δεν τους ενδιαφέρει ή προτιμήσουν να μιλήσουν ή να πιουν το ποτό τους, δε θα φύγουν από το μαγαζί ή το χώρο, θα συνεχίσουν να είναι εκεί, να πίνουν το ποτό τους και να μιλάνε, να κάνουν θόρυβο. Αντίθετα, οι ξένοι φεύγουν, ψάχνουν να βρουν την επόμενη συναυλία. Οι ξένοι, άμα μείνουν σε παρακολουθούν, σχεδόν κρατούν σημείωσεις (γέλια), δηλαδή το κάνουν δικό τους.

Ν.Α. Η συναυλία στον κήπο του Μεγάρου σου έδωσε την ευκαιρία να παρουσιάσεις μια πιο ολοκληρωμένη παράσταση σε σχέση με τους χώρους που σε είχαν φιλοξενήσει στην Ελλάδα μέχρι τώρα;

Θ.Π. Αυτό που μου άρεσε και προσπαθούσα πάντα να κάνω και έψαχνα να βρω την ευκαιρία και την κατάλληλη στιγμή που θα μπορώ - γιατί προφανώς δε μπορείς από το πουθενά να κάνεις κατευθείαν αυτό που θα ήθελες με τον τρόπο που θα ήθελες- είναι να έχω μια ολοκληρωμένη παρουσία. Ο ήχος και η εικόνα να συνδυάζονται. Έτσι κι αλλιώς δεν αρκεί να ικανοποιήσεις μια αίσθηση του κοινού σου, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις να κινηθείς πιο ολοκληρωμένα. Αυτό ήταν κάτι που πάντα ονειρευόμουν και πάντα περίμενα τη στιγμή να ενώσω τη μουσική μου με ωραία φώτα, με ωραίες εικόνες με έναν ήχο έτσι ακριβώς όπως τον φανταζόμουν· τους μουσικούς πάνω στη σκηνή έτσι ακριβώς όπως τους φανταζόμουν, να κάνω κάτι ολοκληρωμένο χωρίς διακοπές. Από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς πολλά κενά, ένα πράγμα, μόνο δικιά μου μουσική, το οποίο για μένα είναι το ζητούμενο - να κάνω μια συναυλία έτσι όπως θα' θελα να τη δω.

Ν.Α. Τι θα μας παρουσιάσεις στη Τεχνόπολη; Έχεις ετοιμάσει κάτι διαφορετικό σε σχέση με το Μέγαρο;

Θ.Π. Στη Τεχνόπολη, αυτό το οποίο διαφέρει αυτή τη στιγμή και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γι' αυτό είναι ότι φιλοξενούμενή μου θα είναι η Nefeli Walking Undercover, η οποία γράφει πολύ ωραία μουσική, και θα ανοίξει τη βραδιά, μια εξαιρετική μουσικός κατά τη δική μου άποψη. Επίσης είμαι πολύ χαρούμενος που η Μελεντίνη, η οποία είναι Ελληνίδα που ζει στο Βερολίνο και γράφει εξαιρετική μουσική επίσης, θα είναι πάνω στη σκηνή μαζί μου, θα παίξουμε μαζί και δικά της κομμάτια, θα είναι μια παράσταση πιο ώριμη σε σύγκριση με την πρώτη και θα προσπαθήσει ουσιαστικά να περάσει στον κόσμο τα ίδια στοιχεία που προσπάθησε και στο Μέγαρο με ένα πιο άμεσο τρόπο. Το σημαντικότερο είναι ότι το πρόγραμμα έχει αλλάξει λίγο με τη συμμετοχή και της Μελεντινης και των κομματιών της.

Ν.Α. Θα ακούσουμε διασκευές όπως στις προηγούμενες συναυλίες σου;

Θ.Π. Πολύ φοβάμαι πως όχι, αν και το συζητάμε με την Μελεντίνη μήπως κάνουμε κάτι μαζί αλλα οι διασκευές με κουράζουν, σαν ερμηνευτή και σαν ακροατή. Αν θέλεις να παίξεις ένα κομμάτι των Radiohead ας πούμε το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Radiohead θα το παίξουν καλύτερα από σένα. Οπότε δε μπορώ να βρω το λόγο, απ' τη στιγμή που γράφω τη δικιά μου μουσική να πρέπει να παρουσιάσω μια διασκευή, ένα κομμάτι κάποιου άλλου. Αυτή είναι άλλη μία διαφορά του ελληνικού κοινού με το ξένο. Στο εξωτερικό άμα παίξεις διασκευή θα σε σνομπάρουν κιόλας. Στην Ελλάδα για κάποιο λόγο το ζητούν πολύ. Θέλουμε κομμάτια τα οποία ξέρουμε, τα γνωρίζουμε, για να μπορέσουμε να ευχαριστηθούμε αυτό το οποίο μας δίνεται. Από την άλλη εγώ πιστεύω ότι η μουσική και η δημιουργία του άλλου είναι αυτό το οποίο κάνει τη συναυλία ξεχωριστή και θα επέμενα και θα στήριζα αυτή την άποψη πολύ έντονα.

Ν.Α. Εκτός από τους μουσικούς που εμφανίζονται μαζί σου επί σκηνής πόσο μεγάλη είναι η ομάδα των ανθρώπων που συνεργάζεσαι;

Θ.Π. Στη σκηνή πάνω είμαστε 15, όλοι οι υπόλοιποι οι οποίοι συνεργαζόμαστε και προσπαθούμε να συνδημιουργήσουμε το τελικό αποτέλεσμα πρέπει να είμαστε 20, όσοι δηλαδή έχουν σχέση με το δημιουργικό κομμάτι.

http://www.technopolis-athens.com/web/guest/events/~/eventsbrowser/15256...

https://www.facebook.com/events/715842971813900/