Ούτε μια συγνώμη ...

του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ

Αν αποκλειστικός στόχος του Βαγγέλη Βενιζέλου για τη φετινή επέτειο του ΠΑΣΟΚ ήταν να φέρει στην εκδήλωση τους πρώην αρχηγούς, μαζί και πολλά από τα μεγαλοστελέχη του παρελθόντος, προκειμένου να δώσει εικόνα επανασυσπείρωσης, τότε εντάξει, όλα καλά. Μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος. Γιατί κατά τα άλλα...
...Κατά τα άλλα, το συμπόσιο του ΙΣΤΑΜΕ για

τα 39 χρόνια από την ίδρυση του Κινήματος, θα πρέπει ν' άφησε μια στυφή γεύση σε όσους το παρακολούθησαν, προπάντων στους αμεσότερα ενδιαφερόμενους. Και, εδώ που τα λέμε, δεν θα μπορούσε και να γίνει διαφορετικά. Με δεδομένο πρώτα - πρώτα το πολιτικό πλαίσιο της επετείου. Με ένα ΠΑΣΟΚ ποσοτικά και πολιτικά σκιά του εαυτού του. Με ένα ΠΑΣΟΚ συνεργαζόμενο στενά (στενότερα δεν γίνεται) με τη δεξιά, με την πιο δεξιά από τις "δεξιές" που γνώρισε ο τόπος από τη Μεταπολίτευση.

Με ένα ΠΑΣΟΚ και μ' έναν αρχηγό διαρκώς αιφνιδιαζόμενο, κάποτε μέχρι εξευτελισμού, από τον Σαμαρά. Υποχρεούμενο συχνά να δεχτεί και να προσυπογράψει επιλογές για τις οποίες δεν είχε καν ενημερωθεί. Επιλογές παρασάγγας απέχουσες από ό,τι συνιστούσε τον ιστορικό ιδεολογικό του εξοπλισμό. Και ενώ, πάνω ακριβώς στις ημερομηνίες των γενεθλίων, ο αρχηγός του εμφανίστηκε ως ο «επισπεύδων πρόθυμος» για την αμερικανική επιχείρηση κατά της Συρίας. Δεδομένου ότι έσπευσε να αποφανθεί για την χρήση χημικών από τον Άσαντ, δίχως, τουλάχιστον, να περιμένει το πόρισμα των επιθεωρητών του ΟΗΕ. Σε πλήρη συνέπεια δηλαδή όλ' αυτά, προς τις παρακαταθήκες της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη στ' όνομα της οποίας στήθηκε η προχθεσινή γιορτή...

Αλλά και επί της ουσίας και του περιεχομένου της εκδήλωσης. Οι τρεις αρχηγοί, προς τους οποίους ήσαν άλλωστε στραμμένοι οι προβολείς, περιορίστηκαν σε μια προσπάθεια υπεράσπισης ο καθένας του έργου του. Ενώ δεν έλειψαν, αντιθέτως, και τα αρχηγικά «συντροφικά» αλληλομαχαιρώματα, κάποια από τα οποία έσταζαν αίμα. Με απολύτως αποκλίνουσες απόψεις ως προς το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, με προφανέστατα προσωπικές (και μόνο) στρατηγικές, ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βαγγέλης Βενιζέλος επέμειναν σε διαπιστώσεις, κάποιες από τις οποίες αυτονόητα σωστές, δίχως όμως να κομίσουν ιδέες και προτάσεις στο δημόσιο διάλογο.

Και το χειρότερο, δεν διέκρινες ίχνος αυτοκριτικής στο λόγο τους. Τίποτα απολύτως από κανέναν. Ακόμη κι ο Σημίτης, ο μακράν σοβαρότερος από τους τρεις, δεν βρήκε λέξη να πει για το δικό του μερίδιο ευθύνης για το κατάντημα της Χώρας. Όπως άλλωστε έχει αποφύγει να το κάνει σε όλες του τις δημόσιες παρεμβάσεις, από τη στιγμή που εγκατέλειψε την πρωθυπουργία. Από τους τρεις εν ζωή αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ, ο ελληνικός λαός δεν άκουσε ούτε μια συγνώμη για όσα υπέστη, για όσα υφίσταται και για όσα τον περιμένουν. Δεν αισθάνθηκαν ότι χρωστούν μια συγνώμη σ' αυτόν το λαό...

Όσο για την προοπτική ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς, είναι πραγματικά δύσκολο να ισχυριστεί κανείς πως τα πράγματα δείχνουν πιο αισιόδοξα μετά το επετειακό συμπόσιο του ΙΣΤΑΜΕ. Η πραγματικότητα είναι (και παραμένει) τόσο καταθλιπτικά ζοφερή, ώστε το εγχείρημα μοιάζει σχεδόν προμηθεϊκό. Εξάλλου, η πρώτη-πρώτη, η θεμελιακή προϋπόθεση για την ανασύνταξη της κεντροαριστεράς, είναι ...να είναι κεντροαριστεροί εκείνοι που την επιχειρούν. Ή, έστω, να ξαναγίνουν κεντροαριστεροί...