Όταν όλα τα κάνεις σωστά, αλλά...

του Διονύση Δελλή.

Με την Παρί προέκυψε ίσως το καλύτερο ημίχρονο των τελευταίων χρόνων, του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ήρθε όμως και η κατάρρευση στο δεύτερο μισό που πήρε το ματς από το άδικο (για τους Ερυθρόλευκους) 1-1 της ανάπαυλας και το πήγε με... άνεση στο βαρύτατο 1-4. Ακολούθησε πολύ μεγάλη συζήτηση. Για τον τρόπο προσέγγισης αυτού του 90άλεπτου, για τον καταμερισμό των δυνάμεων και όλα εκείνα που... υπέγραψαν το τρίτο ημίχρονο της πρεμιέρας.

Με την Άντερλεχτ στις Βρυξέλλες; Εκεί και αν ήταν ροκ η αναμέτρηση. Η πιτσιρικαρία του Γιον Φαν Ντε Μπρομ έκανε ότι ήθελε τον Ολυμπιακό τουλάχιστον για 55΄ λεπτά. Έχασε ευκαιρίες, έχασε πέναλτι, έπεσε πάνω σε έναν απίθανο Ρομπέρτο. Και η...ατυχία της δεν έμεινε εκεί, καθώς στο άλλο μισό του γηπέδου ο Κώστας Μήτρογλου έκανε μαγικά πράγματα υπογράφοντας φαρδιά-πλατιά το τελικό 0-3. Και πάλι όμως το τρίτο ημίχρονο ήταν...πλούσιο. Μια μεγάλη κουβέντα για τα ρίσκα του Μίτσελ, έστω υπό την...σημείωση ότι ο Ισπανός δικαιώθηκε 100%.

Και στην Λισαβόνα; Αντικειμενικά η καλύτερη φετινή εμφάνιση των πρωταθλητών Ελλάδας στον πόλεμο των Άστρων. Παρουσία...παντός καιρού.

Με τον Μίτσελ να «διαβάζει» άψογα το ματς, να προσθέτει απόλυτα επιτυχημένα τον Τσόρι στην «εξίσωση» αντί του Σαβιόλα αλλάζοντας την διάταξη σε 4-3-3.

Με τον Ολυμπιακό να κάνει...κουμάντο μέσα στο Ντα Λουζ. Και σωματικά και πνευματικά.

Υποχρέωσε την Μπενφίκα σε...μοιρασιά κατοχής στο πρώτο μέρος. Είχε ξεκάθαρο επιθετικό σχέδιο να χτυπήσει από τον «άξονα» στην κόντρα μπάλα. Είχε τον Μήτρογλου να πηγαίνει «στοχευμένα» πάνω στον Λουιζάο. Τον Φουστέρ να επιβάλλεται στον «μεσαίο χώρο». Τον Ντομίνγκες σε μια βραδιά ανάλογη του ονόματος του. Και είχε και τουλάχιστον δύο κλασικές ευκαιρίες με τον Μητρογκολ να πάει στην ανάπαυλα με ένα καθαρό 0-2.

Δεν έγινε. Όπως δεν έγινε και με τον Φουστέρ στην φάση του 58΄ όταν το πλασέ του Ισπανού σταμάτησε στη...λίμνη. Ακόμη και έτσι όμως οι Πειραιώτες διατήρησαν τον έλεγχο. Και αυτό φαίνονταν ξεκάθαρα από τον εκνευρισμό των ποδοσφαιριστών της Μπενφίκα. Ο Μίτσελ συνέχισε να βγάζει «άσους» από το μανίκι.

Η σωστή προσθήκη του Ντινγκά στον άξονα που θα έφερνε τις γραμμές ακόμη πιο κοντά. Η τοποθέτηση του φρέσκου Γιαταμπαρέ στο δεξί άκρο, όταν ο Φουστέρ είχε ξεμείνει από δυνάμεις. Το «κούμπωμα» της αριστερής πλευράς με τον Μανιάτη να βγαίνει μπροστά από τον Χολέμπας. Οι συνεχείς εντολές για να φεύγει η μπάλα από τα άκρα. Το... κράτημα της μιας αλλαγής (που τελικά έγινε στο 88΄ με τον Μεντζανί αντί του Τσόρι) για παν ενδεχόμενο. Όλα σωστά.

Όλα βάση σχεδίου. Ήρθε όμως η... τιμωρία σε μια φάση από εκείνες που φέτος έχουν εξελιχθεί σε αληθινό μπελά στο Τσάμπιονς Λιγκ. Από ένα ακόμη κόρνερ (που όποιος το παρατήρησε θα πρόσεξε ότι δεν ήταν και όλας καθώς την μπάλα την είχε βγάλει άουτ ο Κσρντόσο). Τρία γκολ με την Παρί με αυτό τον τρόπο. Πέναλτι ο Σάμαρης στο Βέλγιο από ίδια φάση. Τώρα ένα απίστευτο προσωπικό λάθος από τον Ρομπέρτο, ο οποίος χάνει μια έξοδο του... ενός βήματος και αφήνει τη μπάλα να περάσει στο δεύτερο δοκάρι του!

Μπάλα είναι. Παιχνίδι του λάθους. Συμβαίνουν αυτά. Συνέβη όμως έπειτα από μια ολόκληρη τετραετία και μια «μοιρασία» σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Μια «χρυσή ισοπαλία». Ένα αποτέλεσμα που αν το έλεγαν προκαταβολικά στον Ολυμπιακό ότι θα του προκύψει στο Ντα Λουζ, θα το υπέγραφε και θα το έστελνε με... mail από την Αθήνα. Ένα αποτέλεσμα που εκεί γύρω στα μεσάνυχτα έμοιαζε... με αληθινή ατυχία. Έστω και αν αποτελεί βάση πρόκρισης. Έστω και αν δίνει πια στην ομάδα του Μίτσελ το δικαίωμα με δύο νίκες επί Μπενφίκα και Άντερλεχτ στο Φάληρο, να φανεί συνεπής με τον μεγάλο στόχο της παρουσίας στους «16» της διοργάνωσης.