Όταν ο κ. Παπαδήμος λαϊκίζει...

του Βασίλη Πάικου
«Είναι προτιμότερο να υπάρχουν ανοιχτές επιχειρήσεις και χαμηλότερες αποδοχές, παρά κλειστές επιχειρήσεις και περισσότεροι άνεργοι» δήλωσε προχθές την Παρασκευή ο Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, απαντώντας σε «επίκαιρη ερώτηση» του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή,

κατά την διαδικασία της «Ώρας του Πρωθυπουργού».  Για να συμπληρώσει σε δραματικούς τόνους: «Οι άνεργοι δεν παίρνουν καθόλου μισθό ούτε ανώτερο ούτε κατώτερο, οι άνεργοι δεν παίρνουν ούτε 13ο και 14ο μισθό»...

Σωστή ακούγεται η πρωθυπουργική ατάκα. Είναι όμως; Είναι άραγε σωστό πως αν χαμηλώσουν οι αμοιβές, ακόμα και οι κατώτερες, αν καταργηθούν ο 13ος και ο 14ος μισθός, θα ανακοπεί το κύμα της ανεργίας, της πράγματι καλπάζουσας;

Την απάντηση δίνει αποκαλυπτικά η διαρρεύσασα διετία. Οι πολιτικές που επελέγησαν ή που επεβλήθησαν από το 2009 ως τώρα και τ' αποτελέσματά τους, οι συνέπειές τους. Αυτές οι συνέπειες που τις ζούμε δραματικά σήμερα.

Τι άλλο παρά μειώσεις αμοιβών συνεχείς, αλλεπάλληλες είχαμε κατά τα δύο μνημονιακά χρόνια στη Χώρα μας; Και γιατί -σύμφωνα με τη λογική Παπαδήμου- δεν ανεκόπη η ανεργία; Αλλά αντιθέτως αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, για να φτάσει σήμερα στο εφιαλτικό 18,2%; Το «επίσημο» 18.2%, γιατί το ποσοστό της πραγματικής ανεργίας ξεπερνάει το 20%.

Μα διότι είναι ακριβώς αυτές οι αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων που οδηγούν σε όλο και βαθύτερη ύφεση. Δεδομένου ότι εξαφανίζεται δι' αυτών η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων. Και είναι η ύφεση που συνεπάγεται λουκέτα κι άλλα λουκέτα κι άλλα λουκέτα σε επιχειρήσεις, που πάει να πει σε όλο και μεγαλύτερη ανεργία.

Το ύψος των αμοιβών των εργαζομένων λοιπόν και η ανεργία δε βρίσκονται σε αντίθετους πόλους, ώστε με σκόντο στον ένα να σώζεται ο άλλος. Βρίσκονται στον ίδιο ακριβώς πόλο, στην ίδια ακριβώς πλευρά. Και τούτο όχι θεωρητικά, ως αποτέλεσμα θεωρητικών επεξεργασιών, αλλά απολύτως πρακτικά, όπως η ίδια η πολιτική πράξη το βροντοφωνάζει.

Όσο για την περίφημη ανταγωνιστικότητα, που οίκοθεν προβάλλεται ως αγαθό συναρτώμενο προς το ύψος των αμοιβών, και ενδεχομένως πριμοδοτούμενο δια του περιορισμού τους, εδώ είναι η ίδια η πραγματικότητα αλλά και η κοινή λογική που ακυρώνουν τον ισχυρισμό.

Πως είναι στ' αλήθεια δυνατόν να διατυπώνεται τέτοιος ισχυρισμός, όταν έχει πολλαπλώς αποδειχθεί στη βάση πλήθους μελετών εγχωρίων αλλά και διεθνών, πως το μισθολογικό κόστος ελάχιστα επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα; Πως είναι δυνατόν να διατυπώνεται τέτοια επιχειρηματολογία; Και μάλιστα από τόσο επίσημα και τόσο υπεύθυνα χείλη;

Το να προβάλλονται λοιπόν τέτοια «προσχήματα», με σκοπό να μειωθούν (κι άλλο) οι αμοιβές των εργαζομένων, και να προτάσσεται ως επιχειρηματολογικό τεκμήριο το δράμα των ανέργων, πρόκειται επί της ουσίας για φτηνό και απαράδεκτο λαϊκισμό.

Ε, και πώς να το κάνουμε, το τελευταίο πράγμα που θα περίμενε κανείς από τον σοβαρό τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμο, είναι να λαϊκίζει σαν τον πρώτο τυχόντα β' κατηγορ