Ομόνοια - Χαφτεία 2014: Σε πείσμα των καιρών

του Δημήτρη Φύσσα

Βγαίνοντας από το τρένο στην Ομόνοια σήμερα το πρωί για να πάω στο δημοσιογραφικό μου γραφείο, σκέφτηκα ότι δεν είναι μόνο οι πολλές αλλαγές που έχουν αλλάξει τον αγαπημένο μας ηλεκτρικό, την πλατεία και τα πέριξ (ηλεκτρονικό σύστημα έκδοσης - ακύρωσης ειστηρίων, παρουσία αλλοδαπών, μαγαζιά που κλείσανε, πλατεία που ενώνει πια τον «Μπακάκο» -ποιον «Μπακάκο»; - με την Πανεπιστημίου, πρεζόνια που φύγανε κλπ, αλλά επίσης ότι διατηρούνται και πάρα πολλά στοιχεία που που επιζούν μέσα στο

Σε πείσμα των καιρών, οι επιβάτες του ηλεκτρικού, όταν κατεβαίνουν εδώ, εξακολουθούν να βγαίνουν και από τη «λάθος» πλευρά του τρένου, παρόλο που οι πόρτες προς την κεντρικη πλατφόρμα αργούν ν΄ ανοίξουν, προτιμώντας ν΄ανέβουν τις κεντρικές μεταλλικές σκάλες, παρά να κατέβουν στις πλευρικές αποβάθρες.

Σε πείσμα των καιρών, με τις πρώτες βροχές, το διάβροχο έδαφος του σταθμού λειτουργεί σα διαπερατή μεβράνη, και νερό φτάνει τόσο στο επίπεδο των εκδοτηρίων, όσο και στο σταθμό. Όπως και στο Παρίσι και στη Ρώμη και στ΄ άλλα μετρό, που η υγρασία εισχωρεί και πολύ βαθύτερα- μόνο που σε μας βάζουνε και κοβάδες, ντενεκάκια και λοιπά γραφικά αντικείμενα. Όπως παλιά, δηλαδή, γιατί ο σταθμός είναι σχεδόν επιφανειακός.

Σε πείσμα των καιρών, οι παλιές επιγραφές στις αποβάθρες διατηρούνται με την αρχαϊκή γενική απόλυτη («Δοθέντος του σήματος...»), το ίδιο και τα εξαίσια φώτα και τα χαρακτηριστικά κίτρινα και πορτοκαλιά πλακάκια. Το ίδιο και οι λαχειοπώλες στο επίπεδο των εκδοτηρίων, με τις στεντόρειες φωνές οι άντρες και τις διαπεράστικές οι γυναίκες.

Σε πείσμα των καιρών, η οδός Αθηνάς εξακολουθεί να ορίζεται από το «Μπάγκειον» και το «Μέγα Αλέξανδρο» (τσιλεριανά, άδεια, διατηρητέα ξενοδοοχεία) και το βλέμα όταν την κοιτάζει από την πλατεία εξακολουθεί να τελειώνει με τη θέα της Ακρόπολης. Ο ίδιος ο δρόμος εξακολουθεί να είναι ο γραφικότερος σε όλη την πόλη- και μόνο όποιος τον περπατήσει και τον ζήσει, αν δε δουλεύει κιόλας, σ΄αυτόν, μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Η δε αρίθμησή του, που αρχίζει από το Μοναστηράκι και ολοκληρώνεται στην Ομόνοια, εξακολουθεί να θυμίζει ότι τον περασμένο αιώνα κέντρο της πόλης μας θερούνα ακόμα το Μοναστηράκι, ενώ η Ομόνοια ήταν εξοχή.

Σε πείσμα των καιρών, στα Χαφτεία βλέπουμε σταθερά το καθαριστήριο «Star» και το «Λουμίδη» (Πανεπιστημίου και Αιόλου), το διατηρητέο κτίριο του πρακτορείου ταξιδίων Καραγιαννίδη Αιόλου και Σταδίου (έστω και να είναι άδειο), το κτίριο του Μαρινόπουλου (σήμερα φούρνος, Πανεπιστημίου και Πατησίων), το «Εξέλσιορ» (σήμερα Εθνική Τράπεζα, στην ίδια γωνία, απέναντι), ενώ το σχετικό φανάρι των πεζών παραμένει το πολυσύχναστο σ΄όλη την Ελλάδα και η στροφή προς την Πατησίων είναι πάντα bus only (άσχετα αν δεν τηρείται- και πότε τηρούνταν;). Το δε πεζοδρόμιο στην κάθοδο της Πανεπιστημίου προς την Πατησίων είναι ξανά πιάτσα πρόχειρου φαγητού, όπως παλαιά.

Σε πείσμα των καιρών, τα τρία στα πέντε τσοντάδικα της Αθήνας που έχουν απομείνει βρίσκονται γύρω από την Ομόνοια: «Κοσμοπολίτ» (Μαρίκας Κοτοπούλη, πρώην Ίωνος), «Αβέρωφ» (Λυκούργου) και «Νέο Αθηναϊκόν» (Κλεισθένους).

Σε πείσμα των καιρών, τέλος, η Ομόνοια διατηρεί τα καροτσάκια των πλανόδιων (μόνο που τώρα το «ό,τι πάρετε» είναι σε ευρώ), τους σαστισμένους επαρχιώτες και τους θαμπωμένους πιτσιρικάδες που πρωτοέρχονατι στο Κέντρο, τα περίεργα περίπτερα που πουλάνε λουράκια ρολογιών, τσάντες, κασκόλ, γάντια και γυαλιά, τους λούστρους, τα καφενεία (ιδίως μέσα στις στοές) και τα σουβλατζίδικα, τους αεριτζήδες και τους αργόσχολους, τα φτηνά ρουχάδικα στην Αγίου Κωνσταντίνου και την Πειραιώς, τους κουλουράδες και τους αστυνομικούς, τους πάγκους των εφημερίδων από το απόγευμα του Σαββάτου, διάφορους αυτόκλητους ρήτορες - επίδοξους σωτήρες και τόσα, μα τόσα άλλα γοητευτικά.

Υ.Γ. Χαφτεία: σκωπικό τοπωνύμιο, από τον αγωνιστή του ΄21 Χάφτα, που στα γεράματά του είχε καφενείο στη σημερινή Αιόλου 102 (υπάρχει εκεί ρολόι σε κολόνα, που γράφει «Μέγαρον Χαυτεία». Το υ αντί του φ στη λέξη «Χαφτεία» το επιβάλανε όσοι το θεωρήσανε πιο "σικ").

[email protected]