Νικάμε τον... φόβο μας ή λέμε «αντίο»

Του Διονύση Δελλή

Μοιάζει κομματάκι ειρωνικό. Σαν κάποιος να μας κάνει πλάκα. Είναι όμως μια πραγματικότητα. Τώρα που ξέβαψε η μπογιά του φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ. Τώρα που... έσφιξαν τα γάλατα και πιθανότατα μια ακόμη ήττα μας κρύβει το φως της 8άδας και κατ επέκταση την συμμετοχή στο επόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Τώρα βρήκε να εμφανιστεί μπροστά μας, ο... εφιάλτης μας. Η Ισπανία (σήμερα στις 18.45) . Η ομάδα που όπως είπε ο Αντρέα Τρινκιέρι «έχουμε να κερδίσουμε εδώ και... 155 χρόνια».

Ναι, προφανώς κομματάκι υπερβολικός ο Ιταλός. Δεν είναι σίγουρα... 155. Είναι όμως 15 χρόνια. Από το 1998 και την επικράτηση μας στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ της Αθήνας (Οικονόμου 21π) σε όλα τα μεγάλα ραντεβού που προέκυψε συνάντηση, ήρθε και κατραπακιά.

Μας διέλυσαν στον τελικό του Μουντομπάσκετ του 2006 (70-47). Νίκησαν στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας (82-77) έναν χρόνο αργότερα, στους Ολυμπιακούς αγώνες το 2008 στο Πεκίνο (81-66), στο Ευρωμπάσκετ 2009 της Πολωνίας (82-64), στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας το 2010 (80-72) και τέλος πάντων όπου έτυχε να συναντηθούμε.

Η Ισπανία δεν είναι μονάχα καλύτερη ομάδα από εμάς όλα αυτά χρόνια. Είναι και μια «φανέλα» που η Εθνική μας δείχνει να μην μπορεί να την αντιμετωπίσει. Είτε παίζει καλά, είτε όχι. Είτε παλεύει ως το τέλος, είτε παραδίνεται. Είτε είναι σε φόρμα, είτε... απλώς επιβιώνει. Πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Η ήττα. Με βάση λοιπόν την προϊστορία, αλλά και την εικόνα των δύο ομάδων στην πρώτη φάση των ομίλων του Ευρωμπάσκετ (όσο και αν μας...πληγώνει) το πιθανότερο είναι και σήμερα να γίνουμε στο ίδιο έργο θεατές.

Η εθνική ομάδα που είδαμε στο Κόπερ δεν μπορεί να κερδίσει την παρέα του (κορυφαίου αμυντικού σέντερ στο περσινό ΝΒΑ) Μαρκ Γκασόλ. Και αν δεν κερδίσει τη σώζουν μόνο οι... προσευχές. Να μας ευνοήσουν τα αποτελέσματα στα άλλα ματς, και με κάποιο τρόπο να παραμείνει μια χαραμάδα πρόκρισης (εάν και εφόσον επικρατήσουμε στη συνέχεια της διοργανώτριας Σλοβενίας και της Κροατίας).

Η μόνη μας ελπίδα είναι από σήμερα το απόγευμα να εμφανιστεί στο παρκέ μια άλλη Ελλάδα. Μια πραγματική ομάδα και όχι το... φάντασμα της που έχασε μέχρι και τους Φιλανδούς πριν από λίγα 24ώρα. Μια αληθινή ομάδα, που έχει αποφασίσει ειλικρινά να αλλάξει τη μοίρα της. Και όντως τα πάνω-κάτω έρχονται ακριβώς όταν αποφασίσεις να παλέψεις και τελικά να νικήσεις τον...μεγαλύτερο σου φόβο. Όταν φοβάσαι τα ύψη, και ανεβαίνει στην κορυφή ενός ουρανοξύστη.

Απόψε θα φανεί αν ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Ζήσης και τα άλλα παιδιά το πιστεύουν ακόμη. Αν κερδίσουμε τους Ισπανούς, τότε δεν πρόκειται απλά για... επαναφορά, αλλά για εκτόξευση. Τότε θα μπορούμε να κερδίσουμε ξανά τον καθένα. Αν όχι; Μάλλον το φετινό Ευρωμπάσκετ ολοκληρώνεται για εμάς άδοξα. Πριν καλά-καλά φτάσουμε στα μισά του δρόμου. Και φεύγουμε και ηττημένοι, αλλά και φοβισμένοι.