Μια επικίνδυνη σύμβαση

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Υπάρχει ένα ερώτημα, η απάντηση στο οποία φαντάζει εύκολη, μα την πραγματικότητα είναι εξαιρετικά δύσκολη και οδυνηρή. Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η χώρα δε θέλει να αλλάξει; Γιατί ένα πολύ σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της, δε θέλει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα; Γιατί δεν μπορεί να κάτσει και να σκεφτεί: τι ήταν αυτό που μας έφερε ως εδώ; Ποιες οι αιτίες και πως μπορούμε να αποφύγουμε ξανά αυτά τα λάθη; Γιατί αντιστέκεται στις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να κάνουμε σα κοινωνία για να προχωρήσουμε μπροστά, ακόμη και στις πιο απλές, όπως : κανείς δεν εισέρχεται σε ανώτατη σχολή αν δεν έχει πιάσει τη βάση της βαθμολογίας;

Είναι αλήθεια ότι ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτής της χώρας αγαπάει τα παραμύθια. Αν όχι τα παλιά, εκείνα με τα οποία μεγαλώσαμε όλοι, τότε τα σύγχρονα, εκείνα που έχουν κακούς «δανειστές» (άσχετα αν η χώρα δανείζεται από τους πολίτες των χωρών της ευρωζώνης), όπου υπάρχουν αμύθητοι θησαυροί κρυμμένοι σε σπηλιές που περιμένουν να τους ανακαλύψουμε, και, κυρίως, υπάρχουν καλά παλικάρια και νεράιδες που με ένα μαγικό ραβδί (ένα νόμο με ένα άρθρο) θα ξανακάνουν τα πράγματα όπως ήταν και όλοι μαζί θα ζήσουμε το αέναο, κρατικά εγγυημένο χρυσό αιώνα της εθνικής αμεριμνησίας.

Υπάρχει μια σύμβαση, η οποία άρρητα και άφατα, έχει συνομολογηθεί μεταξύ του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού και του πολιτικού συστήματος της χώρας. Σύμφωνα με τη σύμβαση αυτή, η σωτηρία της χώρας είναι ταυτόσημη με τη σωτηρία του πολιτικού συστήματος, το οποίο με τη σειρά του, θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να θιγούν τα προνόμια των διαφόρων μικρών και μεγάλων συντεχνιών, οι οποίες έχουν τιμαριοποιήσει αυτή τη χώρα και τη καταδυναστεύουν.

Η σύμβαση αυτή είναι, σήμερα, το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Πολίτες- ψηφοφόροι και πολιτική ελίτ αποτελούν τη τροχοπέδη και τον ανασταλτικό παράγοντα για κάθε κίνηση προόδου. Οι πολίτες - ψηφοφόροι, με τη δική τους ακέραιη ευθύνη, πιέζουν προς τη διατήρηση και διάσωση των όσων προνομίων απέκτησαν τον καιρό της εύκολης και φτηνής δανειοδότησης των απατηλών υποσχέσεων των δημαγωγών. Η πολιτική ελίτ, δέσμια του τέρατος που η ίδια γέννησε και εξέθρεψε και που ονομάζεται πελατειακό κράτος, δείχνει ανήμπορη να εισηγηθεί και να εφαρμόσει τις αναγκαίες για την πρόοδο της κοινωνίας μεταρρυθμίσεις.

Ο λαϊκισμός, πότε ανοιχτός και απροκάλυπτος και πότε συγκεκαλυμμένος, αποτελεί το νέο εθνικό ιδεολόγημα, τη νέα συγκολλητική ουσία των πιο συντηρητικών και οπισθοδρομικών τμημάτων του πληθυσμού, τα οποία ονειρεύονται μια χώρα κλειστοφοβική, περιχαρακωμένη στα κλέη ενός παρελθόντος μακρινού και στα ράκη ενός ανελέητου παρόντος.

Τη στιγμή που άλλες κοινωνίας αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της εποχής, η ελληνική κοινωνία με διαρκείς αναφορές σε μακρινές αλλά και πιο πρόσφατες εποχές, έχει μονίμως το βλέμμα στο παρελθόν. Όχι στο μέλλον, αλλά ούτε καν στο παρόν. Σα πεισματάρικος ηλικιωμένος ασθενής ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, κοντά στο μισό και παραπάνω, επιμένει να ζει στις διαρκείς του φαντασιώσεις, οι μεν φορώντας χλαμύδες και φουστανέλες, οι δε αμπέχονα και μπερέδες. Θαρρείς και η χώρα είναι αιχμάλωτη μια σατανικής συνομωσίας να ζει διαρκώς μέσα στο σύνδρομο του Πήτερ Παν, αρνούμενη να μεγαλώσει, να ωριμάσει και να δει κατάματα την πραγματικότητα.