«Κατηγορώ» ενάντια στο λαθρεμπόριο παιδιών

Την οδυνηρή εικόνα των φτωχών εργατών σε φυτείες καφέ σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Γουατεμάλας, καθώς και το λαθρεμπόριο παιδιών, αφηγείται στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία του «Ixcanul» («Ηφαίστειο»), ο Τζάιρο Μπουσταμάντε, μια μικρή ευπρόσδεκτη έκπληξη από τη Γουατεμάλα, που είδαμε στο σημερινό διαγωνιστικό πρόγραμμα της 65ης Μπερλινάλε. Χωρίς εκπλήξεις η δεύτερη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος, η καλοφτιαγμένη γαλλική ταινία, «Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας», βασισμένη στο μυθιστόρημα του Οκτάβ

Μιρμπό, ριμέικ τηςταινίας που είχαν παλιότερα γυρίσει δύο μεγάλοι σκηνοθέτες, ο Γάλλος Ζαν Ρενουάρ (1946) και ο Ισπανός Λουίς Μπουνιουέλ (1964).

Πρωταγωνίστριαστην ταινία του Μπουσταμάντε είναι η Μαρία, ένα 17χρονο κορίτσι της φυλής των Μάγια, που εργάζεται με τους γονείς της σε μια φυτεία καφέ. Για να γλιτώσει από έναν προκαθορισμένο γάμο που δεν θέλει, η Μαρία δίνεται στον Πέπε, έναν νεαρό εργάτη που πιστεύει πως θα την πάρει μαζί του στις ΗΠΑ στο ταξίδι που σχεδιάζει. Ο αχαΐρευτος όμως Πέπε φεύγει κρυφά αφού την αφήνει έγκυο. Τα πράγματα μπερδεύονται όταν η μητέρα της Μαρίας προσπαθεί να τη βοηθήσει να κάνει έκτρωση.

Εκείνοπου τράβηξε τον σκηνοθέτη στο θέμα της ταινίας του είναι, όπως ανέφερε οίδιος, «οι διακρίσεις απέναντι στους Μάγια και άλλους ανθρώπους των βουνίσιων περιοχών που έχουν επηρεάσει το λαθρεμπόριο παιδιών στα χρόνιατης ένοπλης σύγκρουσης καθώς και σε αυτά που ακολούθησαν (1960- 1996), με αποτέλεσμα, η Γουατεμάλα, με πληθυσμό μόνο 14 εκατομμυρίων κατοίκων να καταστεί η χώρα με το μεγαλύτερο λαθρεμπόριο παιδιών».

Μέσααπό μια απλή, με ιδιαίτερα προσεγμένες, όμορφες, εικόνες, και μια ωραίαπαρουσία της νεαρής Μαρίας Μερσέντες Κορόι, που ερμηνεύει τη Μαρία, ο σκηνοθέτης αφηγείται το δράμα της νεαρής Μαρίας, που έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τις διάφορες δεισιδαιμονίες των συμπατριωτών της και τις ειδωλολατρικές τελετουργίες του «πνευματικού συμβούλου» των χωρικών αλλά και την υποκρισία των υποτιθέμενων πολιτισμένων ανθρώπων της πόλης (μαζί και των κρατικών υπηρεσιών), που την εκμεταλλεύονται γιανα της κλέψουν και να πουλήσουν το νεογέννητο παιδί της. Δράμα που μετατρέπεται σε καυστικό κατηγορώ ενάντια στο λαθρεμπόριο παιδιών.

Στην ταινία του «Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας», ο Μπενουά Ζακό στράφηκε στο μυθιστόρημα του Μπιρμπό, στην προσπάθειά του να μην επηρεαστεί από τις προηγούμενες εκδοχές που έδωσαν ο Ρενουάρ και ο Μπουνιουέλ, έχοντας στόχο να δώσει μια αληθινή εικόνα της περιόδου: Εκείνης των αρχών του 20ου αιώνα, ενός αιώνα που αντιμετώπισε μερικές από τις χειρότερες θηριωδίες που αντιμετώπισε η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες. Οι χαρακτήρες του είναι τοποθετημένοι σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, αντίστοιχο, όπως υποβάλλεται, με το σημερινό (πληρωμένη δουλεία, αντισιμητισμός και σεξουαλικές διακρίσεις),με επικεφαλής τη νεαρή καμαριέρα Σελεστίν (μια αρκετά καλή ερμηνεία απότην Λέα Σεϊντού), που, μέσα από τις διάφορες καταστάσεις (φρικτά και εξοντωτικά αφεντικά, με τους άντρες να την εκμεταλλεύονται σεξουαλικά και γενικά μια όλο υποκρισία και φθόνο μεγαλοαστική τάξη), τελικά, παρά την αποστροφή, που, ενδιάμεσα από το πάθος της αισθάνεται γι΄αυτόν, επιλέγει τον Ζοζέφ, έναν χειρότερο άνθρωπο που, όπως πιστεύει, θα τη σώσει από την παρούσα δουλειά- δουλεία της. Ο Ζακό χρησιμοποιεί μια βασικά ακαδημαϊκή αντιμετώπιση, καταφέρνοντας να αναπλάσει αρκετά πειστικά την περίοδο, αν και η αντιμετώπιση αυτή παραμένει, δυστυχώς, ψυχρή, με αποτέλεσμα να σε κρατάει μακριά από τα πρόσωπα.

Πηγή: ΑΜΠΕ