Καρέκλα

του Γιώργου Αποστολίδη

Το μυστικό της καρέκλας -ως σύμβολο εξουσίας- είναι το ποιο ρήμα την συνοδεύει : το «άρχω» με την γνωστή υπερφίαλη έπαρση ή το «κυβερνώ» δηλαδή προσφέρω κοινωνικό έργο.

Καρέκλα. Ένα σύμβολο που απεικονίζει το σύνδρομο της εξουσίας.
Σημείο αντιπαράθεσης αλλά και μέσον για να καθίσει κανείς   στο...τραπέζι. Στην αρχή ο άνθρωπος επινόησε την καρέκλα για να κάθεται και μετά για να βολεύεται...
Μεταφορικά η καρέκλα μετατράπηκε σταδιακά σε ένα σύμβολο καταδυνάστευσης, αφού ο εκάστοτε καθήμενος θεωρεί ότι η θέση είναι παντοτινή

και ότι η εξουσία, του επιτρέπει να αυθαιρετεί ,χωρίς ουδείς να μπορεί να αντισταθεί.

Για την «καρέκλα» στο πέρασμα του χρόνου χύθηκε πολύ μελάνι και πολύ αίμα. Η μάxη για την κατάκτηση της είναι υπόγεια αλλά γεμάτη δολοπλοκίες, ίντριγκες και φαινόμενα που θυμίζουν τον Νικολό Μακιαβέλι, ενώ στην «ποδιά της σφάζονται παλληκάρια».

Ο απλός καθημερινός άνθρωπος που συνήθως κάθεται «άβολα» εν μέσω των επιταγών που ορίζουν οι «καθήμενοι», σαρκάζει τους κυνηγούς της καρέκλας με τον θυμόσοφο όρο: «καρεκλοκένταυροι».

Εξ ίσου χαίρεται και κρυφοχαμογελά με το άγχος όσων φοβούνται ότι κάποιος άλλος θα τους «τραβήξει την καρέκλα» και με εκείνους που αρχίζουν να νοιώθουν ότι «η καρέκλα τους  τρίζει».

Όμως οι καρέκλες της εξουσίας δεν είναι μόνο οι μεγάλες, ισxυρές
και επώνυμες, ούτε αναγκαστικά βαθιές δερμάτινες (υπουργικές ) πολυθρόνες)  με μεγάλα μπράτσα.  Ανάλογες «καρέκλες» υπάρχουν σε υπουργεία και οργανισμούς, φορείς όπου κάθε μορφής, κόμματος, ύφους και ήθους «αρμόδιοι», οχυρωμένοι στην εφήμερη εξουσία και δύναμή τους απολαμβάνουν τα προνόμια του «καθήμενου», δηλαδή να ατενίζουν αφ υψηλού τους υπόλοιπους αδύναμους συμπολίτες. Η καρέκλα δίνει την δύναμη να ταλαιπωρείς τους γύρω, να αυθαιρετείς πίσω από έγγραφα, νόμους και παραθυράκια με δεδομένο το αλάθητο.
Αρκετοί μάλιστα για να μην αποφύγουν τους τριγμούς φροντίζουν η καρέκλα τους να λαδώνεται ...τακτικά.
Τα οφέλη γνωστά υλικά και ηθικά (ενίοτε και ανήθικα) με παράλληλη ανύψωση του «εγώ» που σπανίως νοιάζεται για το «εμείς».  

Όσοι κατάφεραν να στρογγυλοκαθίσουν -ίσως με ποικίλα μέσα- ζουν με τον φόβο ότι κάποιος μπορεί να πριονίσει τα πόδια της καρέκλας τους ή να υποχρεωθούν να την εγκαταλείψουν.
Γνωρίζουν άλλωστε ότι από τη στιγμή που φεύγει ο Έλληνας από την καρέκλα, ξαφνικά παύει να υφίσταται,  εξαφανίζεται, καταρρακώνεται, λες και αντλούσε όλη του την δύναμη από αυτήν...
Τα βλέμματα και η προσοχή στρέφονται σε οποίον κάθεται σήμερα.

Μοναδικός απόηχος της εξουσιαστικής περιόδου η -ενίοτε και σκωπτική -προσφώνηση «κύριε πρόεδρε, κύριε υπουργέ, κύριε διοικητά» έστω και αν η ιδιότητα ανάγεται στο μακρινό παρελθόν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι καρέκλες αποδεικνύονται εφήμερες...
Αρκεί να θυμηθούμε π.χ. τους δεκάδες υπουργούς (υφυπουργούς, γραμματεύς) των τελευταίων 10-15 ετών, με πόση χαρά και βαρύγδουπες αναγγελίες ανέλαβαν καθήκοντα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερ