Και το Τζαμί στο «πνεύμα Μπαλτάκου» ...

του Βασίλη Πάικου

«Δεν ξέρω αν η Αθήνα αντέχει Τζαμί» δήλωσε ο Άρης Σπηλιωτόπουλος. Προαναγγέλλοντας τοπικό δημοψήφισμα επ' αυτού. Και δεν αναφερόταν, ασφαλώς, ο υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, σε «στατικού χαρακτήρα» αντοχές της Αθήνας, ούτε λόγος. Για πολιτική αντοχή μιλούσε.

Ο ίδιος που, πάντως, είχε ψηφίσει στη Βουλή τον σχετικό νόμο. Το νόμο ο οποίος συνιστά εξάλλου ευρωπαϊκή οδηγία, με την αντίστοιχη δέσμευση. Δεδομένου κυρίως ότι-σύμφωνα με διεθνή παραδοχή- στα ζητήματα τα σχετικά με ανθρώπινα δικαιώματα δεν τίθεται θέμα πλειοψηφιών και μειοψηφιών, δεν τίθεται θέμα δημοψηφισμάτων.

Και να σκεφτεί κανείς πως ο εσωκομματικός του ανταγωνιστής, ο επίσης υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, έχει εγκαλέσει τον Άρη Σπηλιωτόπουλο ως «φιλελεύθερο δεξιό». Σ' αντίθεση με τον ίδιο, δεδηλωμένο οπαδό της «λαϊκής δεξιάς». Φαντάσου δηλαδή και να μην ήταν φιλελεύθερος ο Άρης!

Δεν ξέρω αν έχει αποκηρύξει την φιλελεύθερη ιδιότητά του ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, δεν το βρίσκω και πολύ πιθανό. Το λογικό να συμπεράνει κανείς είναι πως ως υποψήφιος Δήμαρχος την παραμερίζει. Προκειμένου να χαϊδέψει τ' αφτιά του εκλογικού του ακροατηρίου, του δεξιού ακροατηρίου. Να κολακεύσει τις αδυναμίες του, να πριμοδοτήσει τις ανασφάλειές του.

Αλλά το θέμα δεν είναι, φυσικά, ο πρώην Υπουργός, πρώην βουλευτής και νυν υποψήφιος Δήμαρχος. Το θέμα είναι η πολιτική του ατζέντα. Η ατζέντα του κάθε δεξιού υποψήφιου, φιλελεύθερου ή «λαϊκού», για οτιδήποτε. Τους στοιχειώνει όλους, το πάθημα του Γιάννη Τζαννετάκου στις νομαρχιακές εκλογές του 2002. Τότε που, παρά το γεγονός πως ήταν μακράν καταλληλότερος από την βασική του ανταγωνίστρια, είδε τελικά την πλάτη της στην κάλπη. Καθώς το συντηρητικό εκλογικό σώμα δεν του συγχώρησε ποτέ την κεντροαριστερή του προέλευση. Και, προπάντων, τις φιλελεύθερες απόψεις του για τα πάντα. Κυρίως για το ρόλο της εκκλησίας, όπως τον εννοούσε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Και τότε, το 2002, δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη με την αντίστοιχη επιρροή. Τώρα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Δυσκολότερα και πιο περίπλοκα για τους δεξιούς διεκδικητές. Καθώς έχουν να κάνουν με τους Κασιδιάρηδες ανθυποψηφίους τους, και με την διόλου αμελητέα απήχηση του νεοναζιστικού μορφώματος. Έχουν προπάντων να κάνουν με το «πνεύμα Μπαλτάκου». Με την προσπάθεια πάει να πει διεμβολισμού της ΧΑ, με τη διατήρηση ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας μαζί της. Και, προπάντων, με τον πειρασμό της υιοθέτησης της δικής της ατζέντας. Ασφαλές δείγμα της οποίας είναι το Τζαμί, και η ανάγκη του, και οι αντοχές της Αθήνας απέναντί του.

Άστες να λένε λοιπόν την Ντόρα Μπακογιάννη και την Μαριέττα Γιαννάκου, πως η ΝΔ ως γνήσια φιλελεύθερο κεντροδεξιό κόμμα, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ακροδεξιά και με τις ιδέες της. Προσπαθούν, προφανώς, να εξωραϊσουν καταστάσεις. Είτε να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί που οι ίδιες θα επιθυμούσαν. ‘Αστες να λένε λοιπόν. Εις ώτα μη ακουόντων...