Πολύ μέλι και από τηγανίτα τίποτα

Πανηγυρισμοί. Για ολιγόωρη περατζάδα, φλυαρία, χαμόγελα, ρητορικά τραταρίσματα, κατσικάκι στη λαδόκολλα και μελιντζανοσαλάτα. Ακόμα και ένα ρέψιμο της Μέρκελ, μπορεί πλέον να θεωρηθεί έκρηξη αισιοδοξίας, ένας χρησμός της αφορμή για εορταστικούς κανονιοβολισμούς, ένας έπαινός της σχεδόν εθνική παλιγγενεσία. Εδώ καταντήσαμε.

Αυτό το δεκάωρο της Γερμανίδας καγκελάριου στην Αθήνα

είχε όλα τα χαρακτηριστικά υποτακτικότητας, , εθελοδουλίας και πτωχοπροδρομισμού από πλευράς κυβερνητικής υποδοχής. Ακόμα και αν για επικοινωνιακούς λόγους το κυβερνητικό επιτελείο ήθελε να κρεμάσει στο Χριστουγεννιάτικο δένδρο του υποτιθέμενου success story το πιο λαμπρό του στολίδι, τέτοια συμπεριφορά αποικίας είναι απαράδεκτη για την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού. Μέχρι και η ίδια αναρωτήθηκε ειρωνικά απευθυνόμενη προς τους νέους Έλληνες επιχειρηματίες «Δεν ξέρω αν οι φίλοι σας το βράδυ θα σας μιλάνε αν τους πείτε όσα συζητήσαμε απόψε;». Ένα χωρατό τόσο πικάντικο όσο ένα νερόβραστο λάχανο.

Η Μέρκελ, βέβαια, δεν μεταμφιέστηκε υποκριτικά όσο ενοχλητικά το εγχώριο κυβερνητικό προσωπικό υποδυόταν το ρόλο των σαλτιμπάγκων στο τσίρκο της. Έμεινε σταθερή στα κλισέ που έχουν διαμορφώσει οι Γερμανοί για τον εαυτό τους. «Λιτοί, αγέλαστοι, άκαμπτοι και κάπως άξεστοι, αλλά με ένα συμπαθητικό τρόπο». Στο ακροατήριο των συμπατριωτών της, άλλωστε, απευθυνόταν, μεταφέροντας στο μέσο Γερμανό φορολογούμενο ότι η συνταγή στην Ελλάδα απέδωσε και το φάρμακο δούλεψε . Σε αυτούς έστελνε μήνυμα ώστε να μη φοβούνται για νέα δάνεια του Βερολίνου προς την Αθήνα, της οποίας η πιστοληπτική διαβάθμιση παραμένει στα ακόμα στα «σκουπίδια.

Σε εμάς, πάλι, είπε τα τυπικά βαρετά της μόνιμης ανιαρής κασέτας. Η καγκελαρία αναγνωρίζει, και καλά , τις ελληνικές θυσίες αλλά μένει ακόμη απόσταση να διανυθεί. Τόσο πρωτότυπη διαπίστωση! Τη κοινοποίησε, μάλιστα, στερεότυπα μέσω της γνωστής δογματικής, πειθαρχημένης, απαιτητικής και, άμα λάχει, βάναυσης ρητορείας της. Εκφρασμένη με μια πλαστική γλώσσα lego από προκατασκευασμένες προτάσεις και κούφια ασάφεια. «Ναι, ενδεχομένως, ίσως , πιθανόν, θα το δούμε στο μέλλον». Το ερώτημα είναι πώς αυτές οι νεφελώδεις απροσδιοριστίες ερμηνεύτηκαν από τη μερίδα των φιλοκυβερνητικών Μήντια ως ψήφος εμπιστοσύνης στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας;

Γιατί επί της ουσίας η Μέρκελ δεν είπε τίποτα. Ούτε καν κάτι το ενθαρρυντικό. Για κούρεμα που θα μπορούσε να βγάλει το ελληνικό κράτος από την διαχρονική αδυναμία να εξυπηρετεί τα χρέη του, τσιμουδιά. Για μια πιθανή πρόβλεψη έκδοσης ευρωομολόγων , μουγκαμάρα. Για το θέμα του κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων, τι να λέμε τώρα;, σφραγισμένα χείλη. Για κάποια σημαντική επενδυτική ενίσχυση εκτός των ΕΣΠΑ , άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Επανέφερε απλά την ιδέα του Σόιμπλε για τη δημιουργία από κοινού μιας τράπεζας ανάπτυξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με φθηνά δάνεια.

Τι έμεινε, λοιπόν, από μια επίσημη επίσκεψη στην οποία δεν υπογράφτηκε ούτε μια διμερής συμφωνία; Ίσως μόνο το υποτιθέμενο «κλείσιμο του ματιού» για το κρίσιμο θέμα του χρηματοδοτικού κενού και της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Πράγμα για το οποίο, αφού διαπιστωθεί πόσο είναι το πλεόνασμα, θα μελετηθεί το φθινόπωρο. Και μετά βλέπουμε. Δηλαδή, ζήσε Οκτώβρη μου να φας σταφύλι. Καμία οριστική εγγύηση, καμιά συγκεκριμενοποίηση, κανένα κλιμακωτό χρονοδιάγραμμα. Κατά τα άλλα βερμπαλιστικές επιβραβεύσεις σε στυλ πολύ μέλι και τηγανίτα τίποτα.

Όλα αυτά ενόσω η Ελλάδα θα συνεχίζει να στραγγαλίζει την οικονομία της, υπερφορολογώντας μια παγωμένη αγορά και ακρωτηριάζοντας υλικά μια απεγνωσμένη κοινωνία για να αποπληρώνει ομαλά το χρέος της. Την ίδια στιγμή που το ΔΝΤ επισημαίνει ότι η χώρα θα χρειαστεί νέα χρηματοδότηση και ο οίκος Fitch θέτει υπό αμφισβήτηση τη διατηρησιμότητα της πρόσβασής της στις αγορές, η Γερμανική ηγεσία σφυρίζει αδιάφορα επιμένοντας στην ανέφικτη συνταγή της. Αυτή που θέλει πλήρη αποπληρωμή του χρέους με ταυτόχρονη δημιουργία μακροχρόνιου πλεονάσματος.

Το κακό, ωστόσο, δεν είναι ότι το Βερολίνο με τις νευρώσεις του βολεύεται με μια χώρα ερειπωμένη της οποίας εκάστοτε θα της χρυσώνει το χάπι. Το χειρότερο είναι, όταν πιθανόν αναγνωρίσει ότι μια Ελλάδα σταθερή και αναστημένη θα είναι πιο συμφέρουσα για το ίδιο, να βρει αντιστάσεις από ντόπιες πολιτικές δυνάμεις. Με αφορμή την επίσκεψη Μέρκελ η παρακμιακή συμπεριφορά εξάρτησης της κυβέρνησης από όσα η ίδια είπε και η μηδενιστική τελεολογία της αξιωματικής αντιπολίτευσης για όσα αυτή απέκρυψε, δεν προμηνύουν θετικές εξελίξεις.