Ιστορίες κυβερνητικής σχιζοφρένειας

του Βασίλη Πάικου

Ο Ανδρέας Λοβέρδος δεν ψήφισε τον Προϋπολογισμό του 2014. Ένα το κρατούμενο.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος έγινε Υπουργός Παιδείας στον πρόσφατο ανασχηματισμό. Δεύτερο κρατούμενο.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος καλείται, ως εκ τούτου, να υλοποιήσει το τμήμα του Προϋπολογισμού που αναφέρεται στο Υπουργείο του, αν και δεν το ψήφισε. Τρίτο κρατούμενο.

Ο

Ανδρέας Λοβέρδος δηλώνει δημοσίως πως δεν αισθάνεται δεσμευμένος, ακριβώς επειδή δεν ψήφισε τον Προϋπολογισμό. Τέταρτο κρατούμενο.

Ο Λάκης Λαζόπουλος, παλιά στους «Μήτσους», θα ρωτούσε: Παράλογο; Δεν απαντάει, άρα λογικό...
Και οι αφελείς απορίες αφελούς πολίτη. Θυμήθηκαν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος πως ο Λοβέρδος δεν είχε ψηφίσει τον Προϋπολογισμό του 2014, όταν τον επέλεγαν για Υπουργό; Εάν το θυμήθηκαν, αξιολόγησαν τις συνέπειες; Συζήτησαν μαζί του επί του θέματος; Έκαναν ίσως κάποια συμφωνία; Άφησαν μήπως στην διακριτική του ευχέρεια την εφαρμογή ή μη της κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα ευθύνης του; Και πως, εντέλει, σκέφτονται ν' αντιδράσουν, μετά την δημόσια δήλωση του Υπουργού τους, ότι δεν δεσμεύεται από τίποτα και, στην τελική, θα κάνει του κεφαλιού του; Για την ώρα πάντως δεν υπάρχει η παραμικρή αντίδραση.

Σε μια «κανονική» Χώρα, με τους θεσμούς και, κυρίως, με τη λογική εν πλήρει λειτουργία, οι απαντήσεις στις ως άνω απορίες θα ήταν προφανείς. Ε λοιπόν, σ' εμάς εδώ δεν είναι. Κι ας μας ορκίζονται ο Πρωθυπουργός και ο Αντιπρόεδρός του ότι η Χώρα επιστρέφει στην «κανονικότητα».

Σε μια «κανονική» Χώρα ούτε θα περνούσε από το μυαλό του Πρωθυπουργού να «ορκίσει» Υπουργό κάποιον που δεν έχει ψηφίσει τον Προϋπολογισμό. Η ψήφος επί του οποίου εξάλλου, ως γνωστόν, «επέχει χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης». Σε μια «κανονική» Χώρα ούτε ο Αντιπρόεδρος θα διεννοείτο να τον προτείνει στον Πρωθυπουργό. Σε μια κανονική Χώρα το περί ου ο λόγος στέλεχος επ' ουδενί θα δεχόταν θέση στο Υπουργικό Συμβούλιο. Από στοιχειώδες φιλότιμο. Δεδομένου ότι μόλις πριν από λίγο το έπαιζε αντιπολίτευση της ίδιας Κυβέρνησης και της ίδιας πολιτικής. Όταν επιχειρούσε την διαδρομή από το ΠΑΣΟΚ στη ΡΙΚΣΣΥ, από κει στη «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα», από κει στη ΔΗΜΑΡ, από κει στην ΕΛΙΑ, κι από κει και πάλι στην συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, έτσι για να κλείσει -για την ώρα!- ο κύκλος των προσωπικών του αναζητήσεων. Της επιχείρησης αναζήτησης ρόλου, της επιχείρησης εξασφάλισης καριέρας, για να λέμε τα πράματα με τ' όνομά τους.

Η περίπτωση Λοβέρδου, μπορεί να εμφανίζεται ως η πιο ακραία εν προκειμένω, όμως δεν είναι μοναδική. Ούτε αποτελεί την εξαίρεση στο όλο πλέγμα στάσεων και συμπεριφορών στον κυβερνητικό γαλαξία. Όπως, προπάντων, εμφανίζονται μετά τον ανασχηματισμό. Καθώς βλέπουμε και ακούμε καθημερινά υπουργούς, προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο, αλλ' όχι μόνο, να δυστροπούν απέναντι σε «υποχρεώσεις» τους. Στις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τα μέτρα τα οποία οι ίδιοι έχουν ψηφίσει πάντως. Και να φαντασιώνονται, από το πουθενά(!), «επαναδιαπραγματεύσεις» και τέτοια λούσα. Όταν, προπάντων, εμφανίζονται σε κανάλια και ραδιόφωνα, εκεί όπου οι παλληκαρισμοί δεν κοστίζουν και πολλά. Και όπου οι τζάμπα μαγκιές έχουν -παραδοσιακά - την τιμητική τους. Έτοιμοι ωστόσο να κάνουν την πάπια, όταν σφίξουν οι προθεσμίες. Και όταν τα «προαπαιτούμενα» προβάλουν πιεστικά ενώπιον των συνειδήσεων τους. Για να μη σου πω και έτοιμοι να ψηφίσουν και πάλι «ναι σε όλα», σε ό,τι καινούργιο τους προσκομίσει ο κ. Τόμσεν και η παρέα του. Δηλώνοντας αγέρωχα, κάποιοι, πως «είναι η τελευταία φορά».

Κατά τα λοιπά πάντως, δεν ξέρω αν το προσέξατε, είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα...