Η πάλη του παλιού με το καινούριο

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Η πάλη του παλιού με το καινούριο συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στη κοινωνία μας. Τα δύο στρατόπεδα έχουν παρατάξει τις δυνάμεις τους κι επιδίδονται πότε σε αψιμαχίες, πότε σε λυσσαλέες συγκρούσεις και πότε αποσύρονται για ανασύνταξη.

Οι δυνάμεις του παλιού και οι δυνάμεις του καινούριο είναι διασκορπισμένες σε ολόκληρη την κοινωνία και διαπερνούν οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας. Αυτό είναι αποτέλεσμα της μακρόχρονης παρουσίας και της μεγάλης ισχύος που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους οι συντεχνίες που καταδυναστεύουν την κοινωνία και

Οι συντεχνίες έχουν δημιουργήσει ισχυρούς θύλακες ισχύος και επιρροής στο πολιτικό σύστημα, στα ΜΜΕ, στις διάφορες κοινωνικές ομάδες, η ευημερία των οποίων εξαρτάται από αυτές. Την ίδια στιγμή έχουν στη φαρέτρα τους ιδεολογικά όπλα, συνθήματα, εκβιαστικά διλήμματα, με τα οποία βομβαρδίζουν την κοινωνία και συγκεκριμένες ομάδες πολιτών που επιμένουν να αντιστέκονται στις προνεωτερικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης που επιβιώνουν στη ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα.

Η πάλη του παλιού με το καινούριο δεν είναι τωρινή. Απλά τώρα με την κρίση πήρε μια άλλη πιο έντονη μορφή, μια μορφή αγώνα ζωής και θανάτου ολόκληρης της κοινωνίας. Οι δυνάμεις του παλιού, εκείνες που απέκτησαν πρωτοφανή προνόμια και κέρδη την εποχή της δάνειας ευημερίας και της εθνικής αμεριμνησίας, γνωρίζουν πολύ καλά πως τα πράγματα δεν θα ξαναγίνουν όπως ήταν πριν. Για τον απλούστατο λόγο πως από εδώ και μπρος η κοινωνία θα πρέπει να ζει με αυτά που παράγει χωρίς τα εύκολα και φτηνά δανεικά του παρελθόντος, τα οποία υπονόμευσαν τη ζωή των μελλοντικών γενιών, που θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα άλλων χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Οι δυνάμεις του παλιού εδώ και τρία χρόνια δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, ανελέητες και ανήθικες μάχες, απειλώντας την κοινωνία πως θα τη συμπαρασύρουν στο γκρεμό σε περίπτωση που θιγούν τα κεκτημένα τους. Οι δυνάμεις αυτές έχοντας διεισδύσει στο πολιτικό σύστημα, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, δια των εκπροσώπων τους μπλοκάρουν κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης των κακώς κειμένων της κοινωνίας μας. Από την απελευθέρωση της πώλησης βρεφικού γάλακτος μέχρι την κατάργηση της επονείδιστης υποχρεωτικής παρουσίας δικηγόρων σε δικαιοπραξίες και από την κατάργηση των άδικων και σκανδαλωδώς επιβαλλόμενων φόρων υπέρ τρίτους μέχρι την κατάργηση οργανισμών και υπηρεσιών του δημοσίου, οι οποίοι από χρόνια έχουν πάψει να έχουν λόγο ύπαρξης, όπως για παράδειγμα η «Ελληνικό Μονοπώλιο Α.Ε».

Οι δυνάμεις του καινούριου, από την άλλη, είναι ακόμη ασύντακτες, ανοργάνωτες, δειλές και χαρακτηρίζονται από την πολυδιάσπαση. Αυτό οφείλεται σε αγκυλώσεις και ιδεολογικές εμμονές, οι οποίες δεν τις επιτρέπουν να συναντηθούν και να συνασπιστούν σε ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό μέτωπο αλλαγών και ανατροπών. Προσωπικές στρατηγικές, ιδεολογικά «κολλήματα», διανοητικά εργαλεία παλαιωμένα και σκουριασμένα, αποτελούν πολλές φορές τα ανυπέρβλητα εκείνα εμπόδια για το σχηματισμό του «στρατεύματος της λογικής».

Έτσι, η χώρα παραδέρνει από τη μία δόση του δανείου μέχρι τον ανασχηματισμό και τίποτα δεν κουνιέται. Η Ελλάδα είναι η χώρα της ακινησίας και της στασιμότητας. Θυμίζει πολύ τη νηνεμία πριν την καταιγίδα. Μόνο που αυτή τη φορά η καταιγίδα δεν θα αφήσει τίποτα στο διάβα της.