Η επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργασίας

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Στην αρχή δειλά - δειλά, στη συνέχεια με ολοένα και μεγαλύτερο θράσος, οι αποκαλούμενοι και «έλληνες εργοδότες» είτε θεσμικά είτε παρα-θεσμικά, επιχειρούν τη μεγαλύτερη επίθεση κατά του κόσμου της εργασίας, επικαλούμενοι τις υπαρκτές δυσκολίες της εθνικής οικονομίας.

Με προπέτασμα το Μνημόνιο και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα για να βγει από την κρίση, οι εργοδοτικές οργανώσεις πιέζουν για αλλαγές στο νομικό πλαίσιο που ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις. Υπερακοντίζοντας

τις προθέσεις της Τρόικας, οι εργοδότες επιχειρούν και το καταφέρνουν, εν πολλοίς, να επιστρέψει ο κόσμος της εργασίας σε ένα καθεστώς σαν εκείνο που ίσχυε αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο.
Αγγελίες που προτείνουν μια υποτυπώδη αμοιβή έναντι παρατεταμένου ωραρίου, δίχως τις απαραίτητες ασφαλιστικές καλύψεις, αγγελίες που απλά προσφέρουν αμοιβή σε είδος (τροφή και στέγη), αγγελίες που ζητούν εθελοντική (;!) εργασία, είναι πλέον κάτι το συνηθισμένο. Την ίδια στιγμή εκατοντάδες, κατ' ευφημισμόν εργαζόμενοι κάνουν μήνες ολόκληρους να «δουν το χρώμα του χρήματος», ενώ 1.5 εκατομμύριο είναι και επισήμως οι άνεργοι στη χώρα μας.

Ο εργασία σήμερα δέχεται στη χώρα μας τη μεγαλύτερη και ισχυρότερη επίθεση του κεφαλαίου. Η απουσία κάθε έννοιας ηθικής από την μεταπρατική, κρατικοδιαίτη επιχειρηματική τάξη της χώρας, μιας τάξης που εμφανίστηκε από τα χαλάσματα που άφησε πίσω του ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος και ο αδελφοκτόνος σπαραγμός, μιας τάξης που τασσόμενη υπέρ των νικητών φιλοδωρήθηκε με πλήθος προνομίων, τα οποία την εξασφάλιζαν από τους επιχειρηματικούς κινδύνους αλλά και τις επενδύσεις πολλές φορές, την καθιστούν σήμερα ανελέητη έναντι των εργαζομένων που θέλουν να τους μετατρέψουν σε «ομιλούντα εργαλεία».

Οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, παρόλο που στα λόγια ήταν ικανότατες και λαλίστατες, στην πράξη ουδέποτε προχώρησαν στη δημιουργία ενός πλαισίου υγιούς ανταγωνισμού και παράλληλης προστασίας των δικαιωμάτων όλων όσων συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία.

Η στρεβλή οικονομική ανάπτυξη, το πελατειακό κράτος, η κομματοκρατία και η ευνοιοκρατία, αλλά και η μεγάλη ρεμούλα των ΚΠΣ με τα τεράστια ποσά που αντί να επενδυθούν για τη δημιουργία υποδομών και την αλλαγή της δομής της ελληνικής οικονομίας είτε κατασπαταλήθηκαν σε «επιμορφωτικά σεμινάρια» αμφιβόλου ποιότητας, δημιουργώντας την ευγενή τάξη των «αποφοίτων ΚΕΚ», είτε ενθυλακώθηκαν από τους επιτήδειους «χρυσούς ημέτερους» της πολιτικής εξουσίας.

Με το ξέσπασμα της κρίσης, έγινε προφανές, ότι τα επίχειρα της θα κληθούν να πληρώσουν οι αδύναμοι, αφού οι ισχυροί είχαν φροντίσει αφενός να εξάγουν για «αγρανάπαυση» τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό και, αφετέρου, να μετακυλήσουν το κόστος των δικών τους επιλογών στην κοινωνία συνολικά.

Έτσι, παράλληλα με τη θεσμική απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, έχουμε και τον ακήρυχτο πόλεμο εκ μέρους μιας μεγάλης μερίδας εργοδοτών, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να πισωγυρίσουν την κοινωνία σε εποχές που θυμίζουν περισσότερο εργασιακό μεσαίωνα και λιγότερο έως καθόλου σύγχρονη κοινωνία του 21ου αιώνα.
Η οικονομία και η κοινωνία όμως για να λειτουργήσουν και να ευημερήσουν χρειάζονται όλους τους συντελεστές τους, στοιχειωδώς ικανοποιημένους. Θα πρέπει όλοι θα μπορούν να ζουν σε ένα επίπεδο αξιοπρέπειας και να βλέπουν προοπτικές για το μέλλον τους. Σε διαφορετική περίπτωση εκείνοι που ζουν στριμωγμένοι, χωρίς ελπίδα και προσδοκία, δεν έχουν πολλά να χάσουν και είναι εξαιρετικά πιθανόν να ασπαστούν την άποψη «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Πράγμα που κάθε εχέφρων άνθρωπος θα απευχόταν.

Η προστασία του κόσμου της εργασίας είναι ο τομέας στον οποίο απέτυχε πλήρως το πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Απέτυχε η κυβέρνηση (σημερινή και προηγούμενες), απέτυχε και η αντιπολίτευση. Και οι μεν και οι δε αρκούνται σε γενικόλογες διαπιστώσεις, σε ανεφάρμοστες εξαγγελίες (απαγόρευση δια νόμου των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα), στην καλλιέργεια προσδοκιών, τις οποίες δεν θα μπορέσουν ποτέ να υλοποιήσουν. Έτσι όμως καλλιεργούν το χωράφι της διάψευσης και της απόγνωσης, οι καρποί του οποίου θα είναι πικροί για όλους.