Η μυθολογία της «μομφής»

του Βασίλη Πάικου

Και τι δεν ακούστηκε, και τι δεν γράφτηκε, και τι δεν ειπώθηκε για την πρόταση μομφής του ΖΥΡΙΖΑ. Και πριν, και κατά τη διάρκεια της συζήτησης, και μετά. Ακούστηκαν και σοβαρά πράγματα, και λιγότερο σοβαρά, ακούστηκαν και ανοησίες. Την τιμητική τους πάντως είχαν οι μύθοι. Που όμως, κάποιοι απ' αυτούς, κατάφεραν να κυριαρχήσουν στον δημόσιο λόγο. Είναι η εποχή, βλέπετε, που τη «γραμμή» τη δίνει η τηλεόραση. Και την περνάει χαλαρά. Ε, και η τηλεόραση, κατά το κυρίαρχο σκέλος της, ξέρετε τώρα...

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Μύθος πρώτος. Το εγχείρημα του

ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε σε φιάσκο. Από τη στιγμή που η πρόταση δυσπιστίας δεν ευδοκίμησε, το μεγάλο ρεσάλτο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έπεσε στο κενό. Όμως καμιά τέτοια πρόταση της όποιας αντιπολίτευσης δεν ευδοκίμησε ποτέ. Κατά τις τελευταίες (πολλές) δεκαετίες. Ούτε διατηρούσαν τέτοιες ψευδαισθήσεις οι εμπνευστές τους. Οι προτάσεις μομφής κατατίθενται για καθαρά πολιτικούς λόγους. Προκειμένου να σταλεί στο λαό το μήνυμα της ανάγκης για κυβερνητική αλλαγή. Όποιος δεν πείθεται, ας ανατρέξει στο πολιτικό κλίμα κάτω από το οποίο κατέθεσαν κατά καιρούς «μομφή» όλοι οι αρχηγοί Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Και στ' αποτελέσματά τους.

Μύθος Δεύτερος. Ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε πλέον, για διάστημα έξι μηνών, το σχετικό δικαίωμα. Που θα μπορούσε να το ασκήσει σε προσφορότερες συνθήκες. Όπως, για παράδειγμα, όταν θα έρθουν στη Βουλή τα νέα μέτρα.
Αλλά αν κάποιοι συμπολιτευόμενοι βουλευτές αποφασίσουν τότε να διαχωρίσουν τη θέση τους, δεν τους χρειάζεται πρόταση μομφής. Θα το κάνουν έτσι κι αλλιώς. Με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Εξάλλου τον άλλο ένα μήνα θα έρθει προς ψήφιση ο Προϋπολογισμός του 2014. Η ψηφοφορία επί του οποίου «επέχει χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης». Οπότε, ιδού η Ρόδος...

Μύθος τρίτος. Η πρόταση μομφής συσπείρωσε την κυβερνητική πλειοψηφία.
Αυτό πράγματι ισχύει συνήθως. Στην περίπτωσή μας, ούτε κατά διάνοια. Η, ισχνή ούτως ή άλλως, πλειοψηφία κατέγραψε μία απώλεια, ενώ κάποια άλλα στελέχη της κατέθεσαν από του βήματος της Βουλής τις ενστάσεις τους, προειδοποιώντας για τα περαιτέρω. Έτσι ώστε η Κυβέρνηση Σαμαρά, σχεδόν πανικόβλητη, ψάχνει τώρα νέες συμμαχίες. Δίχως να είναι πιθανό ότι μπορεί να τις βρει. Τα δε σενάρια που ήδη κυκλοφορούν για αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος, ακόμη και γι αλλαγή Πρωθυπουργού (όσο κι αν δεν έχουν στέρεη βάση), κάθε άλλο παρά περί «συσπειρώσεως της κυβερνητικής πλειοψηφίας» μαρτυρούν.

Μύθος τέταρτος. Ο Αλέξης Τσίπρας κατέφυγε στη μομφή, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα εσωκομματικά του προβλήματα. Αυτά που προκάλεσαν τα «αιρετικά» που είπε στο Τέξας.
Όμως στο Τέξας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατέθεσε παρά την επίσημη κομματική γραμμή. Ότι δηλαδή δεν είναι στις προθέσεις τους η έξοδος από την ευρωζώνη. Και ότι, κατά την εκτίμησή τους, η έξοδος μιας Χώρας απ' αυτήν θα προκαλέσει υπαρξιακό πρόβλημα σ' ολόκληρη την ευρωζώνη. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Για το ότι κυριάρχησε, πράγματι, η αντίθετη εικόνα, μπορεί να υπερηφανεύεται η κυβερνητική προπαγάνδα, καθώς και-κυρίως- κάποια πάντα πρόθυμα «μέσα».
Εξάλλου, αν και όταν υπάρχουν εσωκομματικά προβλήματα «γραμμής», σπανίως μπορεί να τα εξαφανίσει το τριήμερο συζήτησης μιας μομφής και η σχετική ψηφοφορία. Θα επανέλθουν αμέσως μετά, με την ίδια ένταση.

Μύθος πέμπτος. Το συλλαλητήριο που οργάνωσε στο Σύνταγμα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια αντικοινοβουλευτική κίνηση, με αντιθεσμικές διαστάσεις. Μα εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά αντίληψης της πολιτικής ανάμεσα στην αριστερά και στη δεξιά. Πρόκειται για τη διαφορά ανάμεσα στην προοδευτική και στην συντηρητική θεώρηση του ρόλου του λαού. Με ολοφάνερα φοβικά χαρακτηριστικά, αυτή η δεύτερη. Η μία πιστεύει πως ο ρόλος του λαού είναι, πρέπει να είναι, διαρκώς ενεργός στις πολιτικές εξελίξεις. Διεκδικητικά ενεργός. Ενώ η άλλη θέλει τον πολίτη παρόντα μονάχα στις εκλογές. Και αμέσως μετά να επιστρέφει παθητικά στη σιωπή του καναπέ του. Είναι η ίδια πλευρά, η ίδια πολιτική λογική που, παλιότερα, χαρακτήριζε τον κινητοποιούμενο λαό «όχλο». Αντιμετωπίζοντάς τον, στην καλύτερη περίπτωση, με περιφρόνηση, στην χειρότερη με πρακτικές άγριας καταστολής.
Ε, ας διαλέξει ο καθένας με ποια πολιτική λογική συντάσσεται. Ποια του ταιριάζει βρ' αδερφέ...