Γιατί το "ελιτίστικο" Τσάμπιονς Λιγκ... θα χάνει πάντα από την Αμερική

Του Διονύση Δελλή

Δεν νομίζουμε ότι θα διαφωνήσουμε σε αυτό. Ο βασιλιάς των σπορ όπως αποτυπώνεται από το αντίκτυπο που έχει στις λαϊκές μάζες του κόσμου, ήταν και θα παραμείνει το ποδόσφαιρο. Άνευ... συναγωνισμού. Και ας μην έχει καταφέρει ακόμη να κάνει δικές του μια σειρά από μυθικές αγορές. Ας μην κυριαρχεί απόλυτα στις ΗΠΑ, την Ινδία, την Κίνα, την Αυστραλία. Έχουν γίνει βήματα προς τα εμπρός τις τελευταίες 10ετίες, αλλά το «κεντρικό ταμπλό» παραμένει σταθερό.

Η Ευρώπη κρατά τα κλειδιά, η Λατινική Αμερική βάζει το ταλέντο, η Αφρική τα αθλητικά προσόντα και κάπου εκεί ολοκληρώνεται η ουσιαστική καταμέτρηση. Και αν θα έπρεπε όλα αυτά μαζί να μπουν σε μια βιτρίνα; Θα τα ονομάζαμε Τσάμπιονς Λιγκ. Μια διοργάνωση που σαρώνει εδώ και μια 20ετία. Σαρώνει σε ποιότητα, σε μάρκετινγκ, σε έσοδα, σε ενδιαφέρον. Ένα αληθινό «έργο τέχνης» που υμνεί το ίδιο το παιχνίδι. Αλλά που επί της ουσίας αδυνατεί να μεγαλώσει το «κοινό» του ποδοσφαίρου. Γιατί; Διότι το «σενάριο» της, δίνει σταθερά ένα αναμενόμενο φινάλε. Μόνιμοι πρωταγωνιστές, μόνιμοι κομπάρσοι. Καμία αλλαγή ρόλων επί της ουσίας. Ένα τουρνουά κομμένο και ραμμένο σε μεγάλες φανέλες, μεγάλες σχολές και μεγάλα πορτοφόλια.

Γίνεται η φάση των ομίλων που τους χωρά τους περισσότερους (εξ ου και οι 32 ομάδες). Και όταν αρχίζει η δράση ,όταν φτάνει η ώρα των νοκ άουτ οι ίδιοι και οι ίδιοι. Πέρσι ήταν ο Ολυμπιακός. Φέτος η Βασιλεία. Η εξαίρεση του... κανόνα. Κατά τα άλλα; Στο ίδιο έργο θεατές. Δείτε την φετινή 16άδα όπως προέκυψε από χθες το βράδυ. Στα νοκ άουτ, Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Ατλέτικο από την Ισπανία. Μπάγερν, Ντόρτμουντ, Σάλκε, Λεβερκούζεν από τη Γερμανία. Σίτι, Τσέλσι, Άρσεναλ από την Αγγλία. Μονακό και Παρί από τη Γαλλία. Γιουβέντους από την Ιταλία. Οι 13 από τις 16 θέσεις υπόθεση των 5 μεγάλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης.

Μπήκε η Πόρτο που αποτελεί κλασική αξία. Μπήκε και η Σαχτάρ του Αχμέτοφ με μπάτζετ ανάλογο του επιπέδου. Και έμεινε η Βασιλεία να παίζει τον ρόλο του εκπροσώπου των μικρών, σε ένα τουρνουά που τελικά η φάση των ομίλων γίνεται μόνο για να βλέπουν το σεντόνι από κοντά όλοι οι υπόλοιποι. Δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Δεν μπορεί να αλλάξει η διαδρομή αυτής της διοργάνωσης. Και ας επιμένει η UEFA ότι μέσα από το FFP εξασφαλίζονται οι «ίσοι όροι συμμετοχής». Όταν παίζουν ομάδες που έχουν μπάτζετ 500-800 εκατ ευρώ και απέναντι τους κλαμπ που δεν ξεπερνούν τα 15-20 ή και των 70-80 εκατ ευρώ, το φινάλε είναι

προδιαγεγραμμένο.

Δεν νοείτε ο εκπρόσωπος της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, της Ελβετίας, της Κροατίας, της Κύπρου ή ακόμη και της Τουρκίας, της Ρωσίας που σαφώς έχουν μεγαλύτερα μπάτζετ να ελπίζει σε κάτι παραπάνω από μια συμμετοχή στα νοκ άουτ. Άντε σε μια βόλτα ως τους «8». Από ένα σημείο και έπειτα υψώνεται «τείχος». Δεν είναι πια τα χρόνια του πρωταθλητριών που παίζει ένας από κάθε χώρα και τέλος πάντων όλο και κάποια αληθινή έκπληξη μπορεί να συμβεί. Τώρα είναι τόσα θηρία μαζεμένα που δεν μπορείς να... διασχίσεις ολόκληρη τη ζούγκλα.

Μόνο οι Αμερικανοί έχουν βρει την λύση σε αυτό το πρόβλημα. Μόνο οι Αμερικανοί έχουν καταφέρει να «σπάσουν» αυτό το «λόμπι» στα επαγγελματικά τους σπορ. Για αυτό και οι δικές τους λίγκες δεν θα μπορούν ποτέ να συγκριθούν με το ποδόσφαιρο του κόσμου. Η διαδικασία του draft στο NBA, στο Football, στο Baseball, το Hockey και βέβαια το salary cap είναι δύο «πατέντες» που το ποδόσφαιρο δεν θα μπορέσει να τις βάλει ποτέ στην δική του μηχανή. Τι κάνουν οι Αμερικανοί λοιπόν; Πρώτον έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές στα οικονομικά όλων των ομάδων. Μπορείτε κύριοι να ξοδέψετε μέχρι εκεί. Ούτε δολάριο παραπάνω. Για κάθε υπέρβαση ένας μυθικός φόρος πολυτελείας περιμένει στη γωνία να κόψει τη διάθεση. Και επιπλέον; Έχοντας ως βάση το μοντέλο του σχολικού αθλητισμού, οι Αμερικανοί κάθε χρόνο δίνουν τα καλύτερα νέα ταλέντα της χώρας, στις πιο ανίσχυρες ομάδες. Όχι στους καλύτερους, στους χειρότερους. Για να προκύψει ανταγωνισμός.

Αυτό λοιπόν δημιουργεί σταθερά μια ανακύκλωση. Δεν κερδίζουν συνέχεια οι Celtics και οι Lakers στο μπάσκετ (ΝΒΑ). Αντίθετα φέτος υποφέρουν όντας στις χειρότερες θέσεις του πρωταθλήματος. Για αυτό φέτος κάνουν θραύση οι... άγραφοι Raptors του Τορόντο, οι Grizzlies από το Μέμφις, και οι Warriors του Golden State. To ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στα άλλα σπορ. Δεν κερδίζουν συνέχεια οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δεν επιβραβεύεται μόνο ο ισχυρός. Έχουν όλη την ευκαιρία τους. Δεν είναι οι ίδιες δέκα ομάδες που πρωταγωνιστούν σταθερά όπως στο Τσάμπιονς Λιγκ. Άρα μπορούν όλοι να νιώσουν πρωταγωνιστές. Άρα όλοι περιμένουν στη σειρά τους. Κάτι που το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να το δώσει. Γιατί δεν θέλει. Και γιατί δεν γίνεται