Έρευνα του ΑΘΗΝΑ984 για την Υγεία

Την αποκαρδιωτική κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας κατά τη διάρκεια των γενικών εφημεριών, καταγράφει η νέα μεγάλη έρευνα του «ΑΘΗΝΑ 9.84», που παρουσιάστηκε σήμερα από τη Νόνη Καραγιάννη και τις συντάκτριες Υγείας, Νίνα Κομνηνού και Έλενα Μπρέγιαννη.

Στο μικρόφωνο του «ΑΘΗΝΑ 9.84», γιατροί με όραμα για ένα καλύτερο δημόσιο σύστημα υγείας, που στις πλάτες τους πέφτει το βάρος των εφημεριών, δήλωσαν απογοητευμένοι από την Πολιτεία, γιατί όχι απλά δεν αναγνωρίζεται η προσφορά

τους, αλλά και επειδή δεν τους καταβάλλονται, επί μήνες, δεδουλευμένες εφημερίες.

Νέοι επιστήμονες που τιμούν τον όρκο του Ιπποκράτη, άυπνοι, κουρασμένοι, σε νοσοκομεία που παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές χώρες, με τεράστιες ελλείψεις σε βασικά υλικά και μηχανήματα, δίνουν μάχη για να κρατήσουν ζωντανούς τους ασθενείς, αλλά και το δημόσιο σύστημα υγείας. Επιπλέον, γίνονται αποδέκτες παραπόνων και ανάρμοστων συμπεριφορών από αγανακτισμένους πολίτες που στοιβάζονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων για μια εξέταση, μετά από πολύωρη αναμονή και ταλαιπωρία... Ζουν από κοντά την οδύσσεια των καρκινοπαθών οι οποίοι περιμένουν επί μήνες για να μπουν στη λίστα ακτινοθεραπειών, στα δημόσια νοσοκομεία.

Ακόμα, καταγγέλλουν το απαράδεκτο φαινόμενο με τα «φακελάκια», που κάποιοι γιατροί εξακολουθούν να ζητούν, λέγοντας ότι έχουν ξεκινήσει εκστρατεία για να σταματήσει αυτή η προσβλητική για όλους κατάσταση.

Μέσα από τα μικρόφωνα του Αθήνα 9.84, οι γιατροί -στο πλαίσιο της έρευνας-, προχώρησαν και σε σωρεία άλλων, σοβαρών καταγγελιών. Μεταξύ άλλων τόνισαν ότι σε καθημερινή βάση δέχονται πολιτικές παρεμβάσεις για προνομιακή μεταχείριση ασθενών, ότι στα νοσοκομεία δημιουργούνται κλινικές μόνο και μόνο για την πολιτική εξυπηρέτηση ορισμένων γιατρών και πως το πάρτι στο χώρο της υγείας συνεχίζεται, φέρνοντας ως παράδειγμα ότι αν και έχουν κουζίνες τα νοσοκομεία πληρώνουν κέτερινγκ.

* Καλλιάτσος Γιάννης, ειδικευόμενος γιατρός στο νοσοκομείο "Άγιοι Ανάργυροι" και εκπρόσωπος του κινήματος νέων γιατρών

«Στα επείγοντα πολλές φορές κάνουμε την προσευχή μας...».

«Το δράμα που βιώνουν οι καρκινοπαθείς, είναι απίστευτο. Για τις ακτινοθεραπείες ο χρόνος αναμονής κυμαίνεται από 3 έως 6 μήνες. Λες και έχουν κάνει συμβόλαιο με τον Θεό ότι ο καρκίνος δεν θα κάνει μετάσταση. Μιλάμε για "ρουλέτα" Αυτή την στιγμή ένας άνθρωπος που πάσχει από καρκίνο, έχει να αντιμετωπίσει και τον παράγοντα της ψυχολογικής επιβάρυνσης. Όταν του στερείται η μοναδική ελπίδα για να δώσει έναν τίμιο αγώνα και να κερδίσει...,. Τι κάνουμε; Τον πετάμε; Αν είναι να ασκούμε τέτοια πολιτική και να πετάμε τους ανθρώπους που πάσχουν, να το ξέρουμε».

* Για το Νοσοκομείο "Αγίων Αναργύρων":

«Κάποιος έφτιαξε κουζίνα και χώρο για να τρώνε ασθενείς και αυτή την στιγμή θεώρησαν σωστό να μην αξιοποιηθεί και να υπάρχει catering. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στο νοσοκομείο και με άλλους χώρους. Υπάρχουν φαίνεται χρήματα για κάποιους που θέλουν να συνεχίσουν το δικό τους πάρτι, εδώ και πολλά χρόνια, στο χώρο της υγείας».

Σε άλλο σημείο είπε: «Ντρέπομαι να λέμε ότι γίνεται σωστή οργάνωση στο χώρο της υγείας. Ντρέπομαι να βγαίνουν άνθρωποι της πολιτείας και να λένε "εμείς εξορθολογίζουμε το σύστημα υγείας". "Τι ακριβώς εξορθολογίζεται". Πετάμε τους ανθρώπους στον Καιάδα. Έχουμε κατηγοριοποιήσει κάποιους ανθρώπους και λέμε ότι οι δυνατοί και... έχοντες θα σωθούν και οι αδύνατοι θα νοσηλευτούν».

Και πρόσθεσε: «Ο μισθός μας είναι αυτή τη στιγμή κάτω από χίλια ευρώ. Σίγουρα πολύ πιο κάτω, διότι τώρα φορολογούνται ορισμένα πράγματα και θα φτάσουμε περίπου στα 800 ευρώ. Και οι εφημερίες, όταν θυμάται το κράτος να μας πληρώσει, αυτά τα 2 ευρώ την ώρα που λέμε περίπου, είναι γύρω στα 420 με 440 ευρώ το μήνα. Στην καλύτερη περίπτωση και επειδή για κάποιους πραγματικά αναξιοπαθούντες και για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν δουλειά, σου λέει "εντάξει, παίρνεις 1300 ευρώ και τι έγινε;" Ναι, αλλά, φανταστείτε ότι είναι σαν να υπηρετούμε την στρατιωτική μας θητεία. Δέκα μέρες το μήνα μέσα. Την ώρα που βλέπεις όλους τους άλλους και φεύγουν με την πετσέτα -και καλά κάνουν οι άνθρωποι- και πάνε για μπάνιο, εσύ μένεις μέσα. Δέκα μέρες το μήνα, μία στις τρείς,δηλαδή, μία μέρα μέσα , δύο έξω και γι9α αυτό σε ανταμείβουν με 300-400 ευρώ. Αυτό και αν είναι αδικία. Πιο σημαντικό για εμάς είναι, συν όλο αυτό που βλέπουμε, ότι αντιμετωπίζουμε και την απαξίωση του συστήματος υγείας... Εγώ μιλάω αυτή τη στιγμή για ένα ΕΣΥ που θα μείνει μόνο με διευθυντές, όσοι παραμείνουν, γιατί μερικοί μένουν και μέχρι τα 79 και μπορούν να είναι διευθυντές και δεν θα έχουν νέους γιατρούς διότι έχουν κλείσει τις προσλήψεις στο ΕΣΥ. Αυτό είναι το ΕΣΥ τους, να το χαίρονται και πραγματικά οι ασθενείς απορώ ποιους θα βρουν μετά από μερικά χρόνια. Όταν τα μυαλά που θέλουν να προσφέρουν αναγκαστούν να φύγουν στη Γερμανία, την Αγγλία, τη Σουηδία και αλλού για να προσφέρουν εκεί πλέον τις υπηρεσίες τους».

* Για τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας:

«Κάθε κρεβάτι ΜΕΘ που μένει κλειστό, είναι ένας άνθρωπος νεκρός. Λεφτά υπάρχουν για όλα, αλλά για τις ΜΕΘ όχι. Αυτό είναι μεγάλη υποκρισία. Νομίζω ότι 199 στα 500 κρεβάτια είναι κλειστά και στο Αττικό Νοσοκομείο νομίζω ότι υπήρχαν κάποια . Εγώ αυτό πιστεύω. Κάθε κρεβάτι που βλέπετε άδειο, δεν σημαίνει ότι υπάρχουν απέξω άνθρωποι σε αναμονή . Σημαίνει ότι υπάρχει ένας νεκρός άνθρωπος. Και λέμε ο Θεός να βοηθήσει να βρούμε κρεβάτι στη ΜΕΘ. Ποια είναι η απάντηση του υπουργείου Υγείας για όλα αυτά σε ανθρώπους με σοβαρές παθήσεις και μπορούν να παρατείνουν την ζωή τους; Ας μας δώσει μιαν απάντηση. Να μας πει ότι ρίχνουμε κλήρο για τους ανθρώπους».

Σε άλλο σημείο τόνισε: «Υπάρχει και ένα άλλο τεράστιο θέμα , ο τομέας της ψυχικής υγείας. Η χώρα αυτή τη στιγμή περνάει τη χειρότερη κρίση στη σύγχρονη ιστορία της. Αυτό σημαίνει ότι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία έχουν αυξηθεί τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας , οι αυτοκτονίες, η μελαγχολία, η κατάθλιψη και οτιδήποτε έχει σχέση με ψυχολογικό πρόβλημα ή ψυχιατρική νόσο. Αυτή τη στιγμή έχουν μειωθεί κατ εντολή του υπουργείου ή της Τρόικα, δεν ξέρω, κατά 45-50% οι δαπάνες για την ψυχική υγεία. Ενας άνθρωπος δεν θέλει πολύ να πάθει κάτι, να αισθανθεί άσχημα και να βρεθεί κλεισμένος στον εαυτό του. Μία λεπτή γραμμή είναι. Και μη μου πείτε ότι είναι πολλοί οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν τα χρήματα να πάνε σε ιδιωτικούς ψυχιάτρους-ψυχολόγους αυτή τη στιγμή. Δεν έχουν. Και πάνε στο κράτος. Το κράτος αυτή τη στιγμή τους διώχνει. Ένας στους δύο ως δαπάνη κόβεται...

Τα νοσοκομεία είναι ανοιχτά για όλους, δεν είναι αστυνομία. Δεν μπορεί να ελέγχει τον κάθε άνθρωπο. Για εμάς οι άνθρωποι είναι όλοι ίδιοι. Έρχονται για βοήθεια και τους την προσφέρουμε. Δεν κοιτάμε φορολογική δήλωση. Κάποια στιγμή μου είχε έρθει ένας άνθρωπος στο καρδιολογικό -στα επείγοντα- και μου είχε πει ότι αισθανόταν πόνους στην καρδιά. Του έκανα καρδιογράφημα δεν έδειχνε κάτι, αλλά ξέρετε ότι πολλές φορές αυτό δεν αποκλείει και την καρδιολογική νόσο. Ζήτησα να του πάρουμε ένζυμα. Μου είπε ότι είναι ανασφάλιστος και με ρώτησε πόσο περίπου θα κοστίσει αυτό. Του είπα δεν ξέρω, πήγε και ρώτησε και γυρνώντας μου είπε ασ' το, σε ευχαριστώ πάρα πολύ και έφυγε. Προσπάθησα να τον προλάβω στο δρόμο για να του πω γύρνα πίσω, δεν υπάρχει θέμα κι αυτός φοβούμενος ότι θα αναγκαστεί να πληρώσει νοσήλια μου είπε... άμα πεθάνω... πέθανα και έφυγε».

* Νανίδης Νικήτας, ειδικευόμενος νευροχειρουργός στον "Ευαγγελισμό" και εκπρόσωπος του κινήματος νέων γιατρών

«Εγώ ο ίδιος έχω καταγγείλει τρεις διευθυντές νοσοκομείων (σ. σ. για "φακελάκι")...».

«Πολλά νοσοκομεία και κλινικές έχουν φτιαχτεί για κάποιους γιατρούς, όχι για τους ασθενείς. Έχουν δημιουργηθεί τμήματα μόνο και μόνο για να υπάρχει ένας διευθυντής και να εξυπηρετηθεί πολιτικά αυτός ο άνθρωπος. Όχι για τον ασθενή. Ειδικά στην περιφέρεια. Χτίζονται σε νοσοκομεία, κλινικές χωρίς στελέχωση μόνο και μόνο για να βάλει κάποιος την ταμπέλα του διευθυντή έξω από την πόρτα του».

«Δεν ξέρω καν σε ποιες συνθήκες και τι επάγγελμα θα ασκώ (σ. σ. τώρα που τελειώνω την ειδίκευσή μου). Αυτή είναι η εικόνα για όλους τους νέους γιατρούς. Γύρω στους 2.500 έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό. Υπάρχουν 6.500 κενές θέσεις γιατρών στο ΕΣΥ και 10.000 στον ΕΟΠΥΥ. Εκκρεμούν προσλήψεις από τριετίας 1000 ατόμων και τώρα προκηρύχτηκαν 105 νέες θέσεις που δεν γνωρίζω πότε θα ανοίξουν. Δεν υπάρχει μέλλον για τους νέους γιατρούς. Και θέλω να θέσω αυτό το ερώτημα προς τους έφηβους που δίνουν αυτή τη στιγμή πανελλαδικές εξετάσεις και κάποιοι ίσως να επιλέξουν την ιατρική. Ξέρουν ότι θα μπουν σε ένα σύστημα υγείας που θα τους διώξει στο εξωτερικό, που θα τους εκθέτει στην ταλαιπωρία των ασθενών και θα τους κάνει και συνένοχους σε αυτό;... Όταν έκανα εγώ το αγροτικό ου πριν από 8 χρόνια υπήρχαν 40 άτομα στη λίστα αναμονής για μία θέση αγροτικού γιατρού. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κενά αγροτικά ιατρεία σε όλη την Ελλάδα. Δεν πάνε οι νέοι γιατροί . Και δεν έχουν αδειάσει μόνον οι αγροτικές περιοχές, αλλά και οι λίστες αναμονής στα νοσοκομεία της Αθήνας. Αυτή θα είναι η νέα εικόνα του ΕΣΥ σε πέντε με δέκα χρόνια. Δεν θα υπάρχουν νέοι γιατροί, θα ψάχνουμε μετά να τους εισάγουμε από άλλες χώρες».

* Για τις ΜΕΘ:

«Στον "Ευαγγελισμό" εγκαινιάστηκε μια μονάδα εντατικής θεραπείας πρόσφατα, παρουσία του υπουργού Υγείας. Ο υπουργός ξέρει ότι αυτή την στιγμή υπάρχουν 2 έως 4 κρεβάτια στη ΜΕΘ που είναι σταθερά κλειστά, λόγω έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού. Εγκαινιάζεις μια νέα μονάδα και την έχεις κλειστή ταυτόχρονα».

Σε άλλο σημείο είπε: «Υπάρχει αύξηση του ρατσισμού στα νοσοκομεία . Όταν παλιά υπήρχε η πίτα ολόκληρη και ήμαστε όλοι χορτάτοι δεν υπήρχαν έντονες διαμαρτυρίες .Τώρα που έρχεται δίπλα σου ο ανασφάλιστος και διεκδικεί μία θέση στη σειρά για να εξεταστεί, ο άλλος ο οποίος έχει πληρώσει τόσα χρόνια τις εισφορές τον βλέπει επιθετικά. Βλέπει ότι δεν θα πρέπει να είναι στο νοσοκομείο αυτός ο άνθρωπος και έχουμε γίνει μάρτυρες συχνά τέτοιων φαινομένων,με ανθρώπους που οι συνοδοί τους είναι έξω από τα επείγοντα και μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιός έχει καταβάλλει εισφορές και ένσημα και δικαιούται να έχει περίθαλψη .
Παράλληλα το κράτος μας αναγκάζει ακόμα και εμάς τους γιατρούς να γινόμαστε ρατσιστές. Πριν από δύο χρόνια είχαμε έναν ασθενή με κατάγματα και χρειαζόταν να χειρουργηθεί. Η απάντηση ήταν όχι γιατί δεν έχει ασφάλεια. Αυτό δεν το είχα βιώσει μέχρι τότε. Δεν μας είχε πει ποτέ κανείς όχι γιατί είναι ακριβά τα υλικά και το νοσοκομείο δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα. Αν απειλείται η ζωή του ασθενούς και είναι υπέρ-επείγον θα μπει με έξοδα του νοσοκομείου. Αν μπορεί να περιμένει έστω και για μία δύο μέρες δεν θα καλυφθεί. Και πρέπει ο ίδιος ο ασθενής να καταβάλει μία προκαταβολή ώστε να κινηθεί η επέμβαση. Ο συγκεκριμένος ασθενής είχε μείνει επί 15 μέρες χωρίς να έχει χειρουργηθεί στα κατάγματά του γιατί δεν έχει κάποιος να πληρώσει γι' αυτόν μία εγγύηση».

* Ειδικευόμενος χειρουργός στο "Γενικό Κρατικό Νίκαιας"

«Βασικό πρόβλημα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας αποτελεί ο κακός κεντρικός σχεδιασμός, με αποτέλεσμα μία υπερπληθώρα γιατρών, μία κατάσταση που ωστόσο είναι πλασματική, καθώς σε ένα μεγάλο ποσοστό τους, λείπουν στο εξωτερικό και αν αρχίσουν να επιστρέφουν, θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Επίσης μεγάλος είναι και ο αριθμός των γιατρών που αναμένουν το διορισμό τους . Η αναμονή για ορισμένες ειδικότητες ακόμα και τώρα μπορεί να φθάσει στα δέκα χρόνια, για παράδειγμα, σε εκείνη των οφθαλμιάτρων.
Πρόβλημα επίσης αποτελεί και η ανυπαρξία γεωγραφικού σχεδιασμού, δηλαδή σε μία απόσταση 5 χλμ από την Αθήνα να υπάρχουν 20 νοσοκομεία και σε μία τεράστια περιοχή, όπως τα Μεσόγεια, να μην υπάρχει ούτε ένα νοσοκομείο. Αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, ο κόσμος θα εξυπηρετούνταν καλύτερα και στις εφημερίες, θα υπήρχε λιγότερη γκρίνια και κυρίως λιγότερο κόστος. Αυτό θα μπορούσε να μεταφράζεται και σε καλύτερους μισθούς για τους γιατρούς , σε καλύτερη ποιότητα νοσηλείας των ασθενών και σε καλύτερα υλικά».

Ερώτηση: Στο "Γενικό Κρατικό Νικαίας" αντιμετωπίζετε πολλά περιστατικά;

Απάντηση: «Είναι ένα νοσοκομείο που υποδέχεται πολλά τροχαία, καθώς και θύματα πυροβολισμών, ξυλοδαρμών, μαχαιρώματα, βιασμούς κ.λπ.». Επομένως ως ειδικευόμενοι αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες και στη διαχείριση αυτών των περιστατικών και στα χειρουργεία».

Ερώτηση: Πόσα περιστατικά βλέπετε σε μία μέρα γενικής εφημερίας;

Απάντηση: «Ως νευροχειρουργική ειδικότητα, περίπου 100. Στη γενική χειρουργική τα περιστατικά ενδέχεται να είναι ακόμη και τριπλάσια».

Δημοσιογράφος: Ένας ειδικευόμενος πόσα περιστατικά βλέπει;

Απάντηση: «Είμαστε δύο, οπότε αν τα μοιραστούμε, γύρω στα 50. Κύριο ρόλο όμως παίζει -όπως αντιλαμβάνεστε-, η φυσική ανθρώπινη αντοχή και γι' αυτό σκεφθείτε ότι ο ασθενής που θα έρθει την ώρα λήξης της εφημερίας, θα αντιμετωπίσει ένα κουρασμένο προσωπικό. Και όταν πρόκειται για επείγον περιστατικό , τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα. Το "Γενικό Κρατικό Νίκαιας" είναι ένα νοσοκομείο το οποίο πέραν της οικονομικής κρίσης, έχει να αντιμετωπίσει και μία κακή ποιότητα παιδείας του κόσμου και αυτό δεν είναι ρατσιστικό. Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν σέβονται βασικούς κανόνες, όπως, για παράδειγμα, την απαγόρευση καπνίσματος εντός του νοσοκομείου, τους κανόνες υγιεινής, διότι φέρνουν φαγητά μέσα στους θαλάμους, λουλούδια, γίνονται επισκεπτήρια 10 ατόμων σε ασθενείς οι οποίοι θα έπρεπε να είναι απομονωμένοι, εκφράζονται με αγένεια, κ.λπ.. Πελατειακές σχέσεις υπάρχουν, αν και στο συγκεκριμένο νοσοκομείο είναι λιγότερες απ' ότι αλλού. Ωστόσο έχει αυξηθεί και ο κόσμος που έρχεται από τα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα, λόγω κρίσης. Πάντως ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού δουλεύει εθελοντικά, εκτός ωραρίου και με κίνδυνο ακόμα και μολύνσεων, ενώ οι αποδοχές είναι πολύ μειωμένες, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια».

Ερώτηση: Πόσα χειρουργεία κάνετε μέσα στην εβδομάδα και μετά από μία γενική εφημερία;

Απάντηση: «Κατά μέσον όρο μπαίνουν 5 τακτικά χειρουργεία και στη γενική εφημερία έως και 2. Επίσης, στη γενική εφημερία ενδέχεται να προκύψει και έκτακτο περιστατικό, με αποτέλεσμα να μην έχεις τη δυνατότητα ξεκούρασης όλη την ημέρα και ξημερώνοντας την επομένη να πρέπει να συνεχίσεις το τακτικό σου πρόγραμμα, ως έχει. Γενικά, ο νόμος μας παρέχει την δυνατότητα του ρεπό, αλλά πρακτικά δεν εφαρμόζεται ποτέ στις χειρουργικές κλινικές, διότι χάνεις τη συνέχεια, τη σειρά σου και η ειδικότητα είναι και λίγο ανταγωνιστική, δυστυχώς».

* Ειδικευόμενη χειρουργός

«Δεχόμαστε ευρεία γκάμα περιστατικών και από θέμα βαρύτητας και από θέμα κακώσεων. Ξεκινάμε από τις 8 το πρωί, κανονικά τα επείγοντα κλείνουν στις 8 της επομένης, αλλά για μας αυτό σημαίνει πρακτικά ότι μπορεί να φύγεις από το τμήμα των επειγόντων και στις 11 το πρωί, στις 11.30 και στις 12, κάτι που σημαίνει ότι τελειώνοντας από τα επείγοντα, θα πρέπει να ανέβεις στην κλινική σου και να αναλάβεις τις εκεί υποχρεώσεις σου. Αν μάλιστα υπάρχουν χειρουργεία, δεν αποκλείεται να φύγεις και το απόγευμα ή το βράδυ».

Ερώτηση: Πόσα περιστατικά βλέπετε σε μία γενική εφημερία;

Απάντηση: «Στη παιδοχειρουργική κλινική θα δω γύρω στα 35, το πολύ 40 περιστατικά συν τα παιδάκια που έχω στη κλινική ή που μπορεί να έρθουν στο τακτικό εξωτερικό ιατρείο. Υπάρχει ένας χρόνος αναμονής, ο οποίος συνιστά ταλαιπωρία για όλους τους ασθενείς, αλλά δυστυχώς έτσι λειτουργεί το σύστημα. Πολλές φορές αυτός ο χρόνος αναμονής οφείλεται και στο ότι έρχονται ασθενείς με προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπιστούν κάλλιστα από τακτικά εξωτερικά ιατρεία, αλλά παρ' όλα αυτά, επιλέγουν να έρθουν ως επείγοντα την ημέρα εφημερίας του νοσοκομείου. Ένα βγαλμένο νύχι δεν είναι επείγον περιστατικό, αλλά εάν έρθει, θα καθυστερήσει τον άνθρωπο ο οποίος ενδεχομένως έχει διάτρηση στομάχου, γιατί απλά θα πάρει χαρτάκι προτεραιότητας και θα περιμένει τη σειρά του».

Ερώτηση: Πληρωνόσαστε τις εφημερίες;

Απάντηση: «Μέχρι πρόσφατα ήμασταν γύρω στους 6 μήνες απλήρωτοι. Αυτή τη στιγμή έχουμε πληρωθεί τους 4 από τους 6, με τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο του προηγούμενου έτους να εκκρεμούν ακόμα και να μην ξέρουμε αν τελικά θα πάρουμε τα λεφτά».

Ερώτηση: Έχετε ελλείψεις σε εξοπλισμό, σε υλικά που να δυσκολεύουν την δουλειά σας;

Απάντηση: «Ελλείψεις υπάρχουν κυρίως σε βασικά υλικά χειρουργείου, όπως γάντια στο μέγεθός σου, κάτι εξαιρετικά σημαντικό, ελλείψεις σε υλικά, είτε αυτά λέγονται αντιβιοτικά, είτε βαμβάκι, είτε συγκεκριμένα εργαλεία, είτε οτιδήποτε άλλο. Προσπαθώντας να δουλέψουμε με υλικά τα οποία δεν είναι αυτά που θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε στις ιδανικές συνθήκες, βάζουμε και τον εαυτό μας σε κίνδυνο γιατί ως χειρουργός, ως γιατρός δουλεύεις με το όνομά σου. Το άλλο είναι η έλλειψη προσωπικού. Στις χειρουργικές κλινικές το βράδυ εφημερεύει μία μόνο νοσηλεύτρια για 30 και πλέον ασθενείς, από τους οποίους οι 18 είναι ήδη χειρουργημένοι και απαιτούν ειδική φροντίδα και επιφυλακή. Ακόμη υπάρχουν οι διασωληνωμένοι καθώς και αρκετοί άλλοι, οι οποίοι είτε πρέπει να ετοιμαστούν για χειρουργείο, είτε αντιμετωπίζου άλλα προβλήματα και έχουν ανάγκη αυξημένης φροντίδας. Και για όλα αυτά υπάρχει μόνον ένας άνθρωπος ».

* Ειδικευόμενος στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας

«Είμαι ειδικευόμενος γενικής ιατρικής στο "Κρατικό Νίκαιας". Μπήκα το 2012 και θα τελειώσω το 2016 μετά από πενταετή αναμονή, ανεργία και ψάξιμο για δουλειά. Πάντως είτε στις φυλακές Κορυδαλλού όπου εργάστηκα, είτε σε διάφορες κλινικές, χωρίς την βοήθεια της οικογένειας και των γονέων μου, δεν θα γινόταν τίποτα».

Ερώτηση: Τι προβλήματα αντιμετωπίζει ένας ειδικευόμενος ;

Απάντηση: «Πολλές απαιτήσεις του κόσμου, ελλείψεις κυρίως προσωπικού, ελλείψεις σε φάρμακα, πολύ μεγάλη ευθύνη ως προς την εξυπηρέτηση των περιστατικών, που θέλουν διάγνωση και θεραπεία ταυτόχρονα».

Ερώτηση: Πόσους ασθενείς βλέπετε σε μία γενική εφημερία;

Απάντηση: «Μπορεί να περάσουν από το παθολογικό μέχρι και 300 άτομα, μπορεί και παραπάνω. Αλλά ένας ειδικευόμενος μπορεί να δει μέχρι και 20 - 30 περιστατικά».

Ερώτηση: Αυτό τι σημαίνει για τον γιατρό και τον ασθενή;

Απάντηση: «Για τον γιατρό είναι κούραση και για τον ασθενή ταλαιπωρία. Βάζουμε μέσα και τον παράγοντα άγχους που και οι δύο έχουν».

Ερώτηση: Σημαίνει ότι υπάρχει ενδεχόμενο ιατρικού λάθους, λόγο της κούρασης;

Απάντηση: «Ναι. Μέχρι στιγμής δεν έχει πέσει κάτι στην αντίληψή μου, αλλά σίγουρα υπάρχει. Εδώ γίνονται λάθη από ιδιώτες γιατρούς και ειδικευμένους, πόσο μάλλον από ειδικευόμενους που βρίσκονται στην αρχή της καριέρας τους. Έχουν συμβεί περιστατικά βίας, έχουν ξυλοκοπηθεί γιατροί. Ο κόσμος το είχε για πλάκα. Εγώ είχα ακούσει ότι κάποιοι δεν είχαν τι να κάνουν και έλεγαν "πάμε μέχρι το "Κρατικό" που εφημερεύει, να δείρουμε κανένα γιατρό..."».

Ερώτηση: Πόσος είναι ο χρόνος αναμονής ενός ασθενούς;

Απάντηση: «Μπορεί να περιμένει μέχρι και 3 ώρες και εφόσον τον αναλάβει κάποιος μπορεί και τουλάχιστον άλλες 3 με 4. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν μέχρι και 10 ώρες συνολικά από την ώρα προσέλευσης μέχρι την ώρα αποχώρησης».

Ερώτηση: Αυτό γιατί συμβαίνει;

Απάντηση: «Γιατί δεν βγαίνουν γρήγορα τα εργαστηριακά αποτελέσματα και δεν εξετάζονται γρήγορα τα περιστατικά. Πρέπει να βλέπουμε μόνο τα επείγοντα και όχι ασθενείς που έρχονται για εξετάσεις ρουτίνας, επειδή λόγω της οικονομικής κρίσης δεν μπορούν να πάνε στους ιδιώτες. Πολύ χαμηλό είναι και το νοητικό επίπεδο με όλους τους παράγοντες μέσα».

Ερώτηση: Από άποψη χρημάτων;

Απάντηση: «Μόλις σήμερα πήραμε τα λεφτά του Δεκεμβρίου του 2012 και του Μαρτίου του 2013, το αξιοσέβαστο ποσό των 830€ εγώ προσωπικά. Αυτό μάλιστα είναι ανάλογο με τις βάρδιες και μάλλον ο Νοέμβρης έχει χαθεί, γιατί άλλαξε το οικονομικό έτος. Ειπώθηκε ότι έγινε λάθος...».

Ερώτηση: Και πόσες ώρες δουλεύεις εδώ;

Απάντηση: «Βγαίνει περίπου γύρω στο 1,5€ την ώρα, ενώ μία οικιακή βοηθός μπορεί να πάρει και 5€ την ώρα».

* Πασχάλης Γκίκας, ειδικευόμενος ψυχίατρος στο "Δαφνί"

«Ένας νέος γιατρός αυτό που βιώνει είναι πόλεμος. Πόλεμος από τους συναδέλφους του, από τους παλαιότερους γιατρούς, από τις αποφάσεις που παίρνει η κυβέρνηση και δυστυχώς πολλές φορές έχει να παλέψει και με τη συνείδησή του για το αν πρέπει να κάνει κάτι ως γιατρός ή όχι γιατί του το επιτάσσουν οι διαταγές άνωθεν, λόγω οικονομικών κυρίως προβλημάτων. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι εμείς κάνουμε εφημερίες τις οποίες δεν πληρωνόμαστε ή ακόμα και αν τις πληρωνόμαστε, αυτό γίνεται με πάρα πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Έτσι για ένα νέο γιατρό είναι αδύνατο να έχει "καβάτζα", όπως λέμε, για να ανταπεξέλθει. Όταν εμένα μου λένε ότι θα πληρωθώ με καθυστέρηση 6 μηνών, η τράπεζα δυστυχώς δεν το καταλαβαίνει.
Τον τελευταίο καιρό όπως και στα περισσότερα νοσοκομεία, έτσι και στο "Δαφνί", έχει αυξηθεί η προσέλευση ασθενών, παρά τη μείωση του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού. Όσοι φεύγουν δεν αντικαθίστανται. Το "Δαφνί" έχει ξενώνες στους οποίους υπάρχει ένας μόνο νοσηλευτής το βράδυ σε βάρδια. Μάλιστα, είχαμε ένα περιστατικό πριν μερικούς μήνες, όπου ο νοσηλευτής υπέστη ανακοπή, τον βρήκαν το πρωί και όλη τη νύχτα οι νοσηλευόμενοι στον ξενώνα ήταν μόνοι τους. Έχουμε κλινικές με δύναμη 27 κλινών, με 45 ασθενείς σε ράντζα, ψυχιατρικούς ασθενείς, οι οποίοι χρειάζονται ειδικές συνθήκες...
Σε άλλες δομές του νοσοκομείου, όπως τα εξωτερικά ιατρεία και τα κέντρα ψυχικής υγείας, βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι έρχονται λόγω κρίσης και ζητούν ένα φάρμακο για τη φτώχεια, άνθρωποι οι οποίοι ήταν νοικοκυραίοι και έχουν βρεθεί σε απελπιστική κατάσταση και βλέπουν ως λύση την αυτοκτονία.
Όσον αφορά στις διεκδικήσεις, κυρίως με τις επισχέσεις εργασίας, υπάρχει πολύ μεγάλος πόλεμος με τους ειδικούς. Αυτή τη στιγμή ο διευθυντής ιατρικής υπηρεσίας αποφάσισε -ο οποίος σημειωτέον είναι παθολόγος-, ότι θα εφημερεύουν 10 αντί για 18 άτομα στη γενική εφημερία και 6 αντί 9, για να βγαίνει οικονομικά το πρόγραμμα, κάτι μη αποδεκτό από το επιστημονικό συμβούλιο. Άλλο πρόβλημα που έχει προκύψει είναι το θέμα των διακομιδών που πάλι εκείνος αποφάσισε ότι, επειδή οι ειδικευόμενοι γιατροί είναι πολλοί κατά τη γνώμη του, θα πρέπει τις διακομιδές των ασθενών να τις κάνουν οι ειδικευόμενοι ψυχίατροι».

* Νίκος Μπέλλος, παθολόγος στο "Τζάνειο" νοσοκομείο

«Έχω τελειώσει την ειδικότητα της παθολογίας στο "Τζάνειο". Με την πενταετή μου εμπειρία έχω να πω, ότι το ΕΣΥ όσο πάει και καταρρέει.
Υπήρχαν πάντα σημαντικά προβλήματα στελέχωσης, έλλειψης υλικών, λανθασμένης νοοτροπίας σε πολλά επίπεδα, αλλά τα τελευταία χρόνια, λόγω της κρίσης που βιώνει η χώρα, αυτά βγήκαν, στο μέγιστο βαθμό, στην επιφάνεια. Μεγάλες ευθύνες πέραν της πολιτείας φέρουν και οι ίδιοι οι γιατροί, κυρίως οι μόνιμοι, οι οποίοι κάποτε στελέχωσαν το ΕΣΥ. Στην αρχή προσπάθησαν να δημιουργηθεί δημόσια υγεία, είχαν ένα όραμα, το οποίο βέβαια χάθηκε στη πορεία και η εμπειρία δείχνει ότι βολεύτηκαν, χωρίς να έχουν πλέον τη παραμικρή διάθεση να αλλάξουν οτιδήποτε.
Η εφημερία μας στον παθολογικό τομέα περιείχε γύρω στους 1000 ασθενείς. Ευτυχώς με κάποιες ενέργειες που κάναμε οι παθολόγοι και απειλές προς το υπουργείο ότι φέρουν ευθύνη για ό,τι συμβεί, λόγω της υπερπληθώρας των ασθενών, συγκροτήθηκε ένα πρωτοβάθμιο ιατρείο και υπάρχουν γενικοί γιατροί, οι οποίοι βλέπουν μόνο τα απλά περιστατικά στην εφημερία. Ευτυχώς έτσι αποσυμφορήθηκε κάπως η κατάσταση
Ένα απίστευτο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εκτός των άλλων είναι ότι υπάρχει μία τουαλέτα για 35 ασθενείς».

Δημοσιογράφος: Δεν έχουν οι θάλαμοι τουαλέτα;

Ν. Μπέλλος: «Όχι. Οι θάλαμοι έχουν 8 κλίνες, οι συνθήκες είναι ελεεινές και ντρέπομαι γι' αυτό. Λυπάμαι που δεν το έχω καταγγείλει. Κατά τ' άλλα έκαναν εγκαίνια, φτιάχτηκε νέα πτέρυγα, όπου στεγάζονται το γυναικολογικό και το παιδιατρικό τμήμα και δεν έχουμε τουαλέτα για τους ανθρώπους. Καταλαβαίνετε ότι έτσι συμβαίνουν σφάλματα και προκαλούνται λοιμώξεις και οι ασφαλισμένοι, μετά από χρόνια εισφορών, είναι αναγκασμένοι να νοσηλεύονται σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που αποτελεί πραγματικά ντροπή για την κοινωνία μας».

* Φοίβος Κακαβίτσας, γενικός ιατρός στο κέντρο υγείας "Άγιος Αθανάσιος - Αγρός" στην Κέρκυρα

«Έχω γυρίσει σχεδόν τη μισή Ελλάδα ως νέος γιατρός, μέχρις ότου διοριστώ ως Επιμελητής Β'. Τα προβλήματα δεν αλλάζουν από περιοχή σε περιοχή, ίσως σε κάποιες περιοχές της Κρήτης και της Κέρκυρας, η κατάσταση είναι πιο δύσκολη γιατί ακριβώς είναι πιο υποβαθμισμένα τα νοσοκομεία. Από εκεί και πέρα οι νέοι γιατροί βγάζουν τη λάντζα και έχουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, λόγω των μεγάλων ελλείψεων σε ιατρικό προσωπικό και υλικά. Στη Κέρκυρα, για παράδειγμα, υπάρχουν ελλείψεις σε βασικές ειδικότητες. Στις εφημερίες δεν υπάρχει νευρολόγος στις μισές σχεδόν από αυτές και δεν μιλάμε για ειδικότητες όπως του οφθαλμιάτρου ή του δερματολόγου. Δεν υπάρχει νευρολόγος σε όλο το νησί. Αυτή την κατάσταση δεν την αντιμετωπίζει μόνον η Κέρκυρα, αλλά και πολλά άλλα περιφερειακά νοσοκομεία.
Δηλαδή έρχεται κάποιος με επιληπτική κρίση, που χρειάζεται να μπει στη μονάδα εντατικής θεραπείας και αυτό δεν γίνεται. Πρέπει οι συγγενείς -αν έρθει ο άνθρωπος με συγγενείς-, να βρουν ιδιώτη νευρολόγο τον οποίο θα πληρώσουν από μόνοι τους και αυτό για να νοσηλευτούν στο εθνικό σύστημα υγείας. Πρόκειται για τραγικά πράγματα, πόσο μάλλον όταν ο ίδιος ο διοικητής αναρτά ανακοινώσεις στις οποίες, σημειωτέον, δίνει και τηλέφωνα ιδιωτών γιατρών».

Δημοσιογράφος: Ιδιωτών και όχι κάποιων συμβεβλημένων με τον ΕΟΠΥΥ;

Φ. Κακαβίτσας: «Δεν υπάρχει συμβεβλημένος γιατρός, γιατί είναι λογικό ότι κανείς ιδιώτης γιατρός δεν θα δεχτεί να πάρει 6€ για μία επίσκεψη και αυτά μετά από 7 και 8 μήνες».

Δημοσιογράφος: Με το νοσοκομείο τι γίνεται;

Φ. Κακαβίτσας: «Σε μία εφημερία είδα ότι απέσπασαν με το ζόρι έναν καρδιολόγο από τα Ιωάννινα. Δηλαδή, να έχεις οικογένεια, να έχεις διοριστεί, να έχεις κάνει το γύρο της Ελλάδας για να μπορέσεις να διοριστείς και να γίνεις επιμελητής και μετά να σου λένε ότι η Κέρκυρα έχει έλλειψη και θα πρέπει να τρέξεις από τα Ιωάννινα στη Κέρκυρα για 4 μέρες και 4 απανωτές εφημερίες. Αυτά είναι τα προβλήματα και δεν γιατρεύονται με αποσπάσεις.
Σε λίγες μέρες δεν θα υπάρχει χειρουργός, διότι προκήρυξαν δύο θέσεις επικουρικών, αλλά με επικουρικούς γιατρούς δεν λύνεται το πρόβλημα, καθώς ο επικουρικός θα έρθει, θα κάτσει ένα χρόνο μέχρις ότου εκπαιδευτεί και τότε θα φύγει. Αυτές είναι λύσεις προχειρότητας.
Έχω διοριστεί σε κέντρο υγείας και λόγω ελλείψεων του νοσοκομείου σε ιατρικό προσωπικό, μας αποσπούν με το ζόρι στο νοσοκομείο, παρότι ως γενικοί γιατροί δεν έχουμε σχέση με τα επείγοντα. Όταν δεν έχεις την ειδικότητα που πρέπει, στο χώρο που πρέπει, μετά "μπαλώνεις" κενά και το "μπάλωμα" δεν είναι καλός σύμβουλος, ειδικά για την υγεία. Δεν έχουμε νοσηλεύτρια και μας λένε "θα μείνετε μόνος". Άρα αν είσαι μόνος και έρθει ένα τροχαίο με δύο τραυματίες κάποιος θα πεθάνει και κάποιος θα ζήσει γιατί και με τους δύο δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς ταυτόχρονα. Άμα έρθει ένα έμφραγμα, απλά δεν θα μπορέσεις να το χειριστείς και αυτά είναι πράγματα που κοστίζουν ζωές».

Δημοσιογράφος: Το μέλλον σας πως το βλέπετε;

Φ. Κακαβίτσας: «Εγώ τελείωσα την ειδικότητα εδώ και ένα χρόνο, έλεγα με την γυναίκα μου να φύγουμε εξωτερικό. Επειδή όμως έχουμε ένα μικρό παιδί είπαμε τελικά να μείνουμε. Το ξανασκεφτόμαστε πολλές φορές, όμως με τα 1000€ που παίρνω το μήνα και σε αυτά πρέπει να στηριχτεί ολόκληρη οικογένεια...».

* Γιώργος Μαρίνος, γενικός ιατρός στο "Λαϊκό" νοσοκομείο και μέλος του Δ.Σ της ΕΙΝΑΠ

«Αυτή η δύσκολη καθημερινότητα μας δημιουργεί προβλήματα, γιατί παραβιάζεται το ωράριο και επηρεάζονται οι καθημερινές ιατρικές πράξεις, με αποτέλεσμα να ρισκάρουμε την καριέρα μας και την ευθύνη έναντι των ασθενών. Όταν σε μία κανονική εφημερία μπορούμε να δούμε 100 άτομα και βλέπουμε 150, τα υπόλοιπα 50 τα βλέπουμε με προσωπικό ρίσκο, το οποίο αναλαμβάνουμε εμείς και όχι η διοίκηση ή το υπουργείο Υγείας.
Όταν εργάζεται κάτω από δύσκολες συνθήκες και υπό πίεση, το ιατρικό λάθος μοιραία θα έρθει. Αυτή τη στιγμή οι συνάδελφοι, αν δεν πληρωθούν 29 του μηνός για τις εφημερίες του Δεκεμβρίου, έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Αναφορικά τώρα με τα παράπονα των ασθενών, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι οι ίδιοι οι γιατροί χάνουν καθημερινά την αξιοπρέπειά τους κάτω από τις συνθήκες στις οποίες εργάζονται. Ο ασθενής παραπονείται ότι ήρθε σε μέρα εφημερίας και δεν εξετάστηκε καλά, ταλαιπωρήθηκε κ.λπ.. Για έναν γιατρό όμως αυτό αποτελεί καθημερινότητα.

Το βάρος της γενικής εφημερίας το σηκώνουν οι ειδικευόμενοι. Τη δύσκολη καθημερινότητα στο νοσοκομείο τη βιώνει με ακραίο τρόπο ο νέος γιατρός, γιατί πλέον βρίσκεται σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι με τις οικονομικές του απολαβές πολύ χαμηλές και το επαγγελματικό του μέλλον αβέβαιο.
Οι γιατροί πλέον δεν εκπαιδεύονται σωστά. Αυτή τη στιγμή στο ΕΣΥ αρχίζουν και λείπουν κρίκοι από την αλυσίδα. Η αλυσίδα ξεκινάει από τον ειδικευόμενο, τον Επιμελητή Β', Επιμελητή Α', τον αναπληρωτή διευθυντή και τον διευθυντή. Όταν αρχίσουν και λείπουν κρίκοι και δεν υπάρχει σωστή εκπαίδευση, δημιουργείται ένα κενό που δεν ξέρω πως μπορούμε να το καλύψουμε».

* Βίκυ Καψή, ειδικευόμενη ΩΡΛ στο νοσοκομείο "Σωτηρία"

«Είμαι στο "Σωτηρία" με ειδικότητα ΩΡΛ. Το νοσοκομείο μας εφημερεύει σε καθημερινή βάση για όλα τα πνευμονολογικά περιστατικά και κάθε 4 μέρες που κάνει γενική εφημερία, για όλα τα περιστατικά. Σε όλα τα τμήματα του νοσοκομείου, εκτός από το ΩΡΛ, όπου ο διευθυντής το έχει δεχτεί, οι γιατροί δεν παίρνουν ρεπό. Κάνουν εφημερία και την επόμενη μέρα διεκπεραιώνουν κανονικά όλα τους τα καθήκοντα μέχρι το μεσημέρι. Εδώ δεν μιλάμε για ορθογραφικά λάθη. Αν κάνω ένα λάθος, θα πάρω κάποιον άνθρωπο στο λαιμό μου. Επίσης οι τραυματιοφορείς είναι λίγοι, με αποτέλεσμα να "λιμνάζουν" τα περιστατικά στα επείγοντα. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που πρέπει να μεταφερθεί στη καρδιολογική μονάδα, διότι έχει υποστεί έμφραγμα, περιμένει δύο ώρες στο φορείο στα επείγοντα. Στο παθολογικό, όπου έχουμε παθολόγους, καρδιολόγους από τη μια μεριά και από την άλλη τους πνευμονολόγους, τα πράγματα είναι απελπιστικά, διότι οι χώροι είναι μικροί. Αν τύχει να φέρει το ΕΚΑΒ πολλά φορεία και δεν υπάρχουν τραυματιοφορείς να τα μεταφέρουν, αυτά μπορεί να μπλοκάρουν όλο το ιατρείο και να μην μπορούν να βάλουν άλλον άρρωστο να εξετασθεί. Οι ανασφάλιστοι είναι πάρα πολλοί και δεν μιλάω μόνο για μετανάστες. Μιλάω για κόσμο που δεν έχει να πληρώσει πλέον τις ασφαλιστικές του εισφορές ή για ανέργους».

Δημοσιογράφος: Τι γίνεται σε αυτή τη περίπτωση;

Β. Καψή: «Σε αυτή τη περίπτωση το "ζυγίζεις" και σκέφτεσαι "πόσο πολύ να τη χρειάζεται αυτός ο άρρωστος την εισαγωγή;" Αν είχε ασφάλεια μπορεί και να τον δεχόμουν. Αν δεν έχει, σκέφτομαι, "θα πληρώσει τόσα, μήπως να δοκίμαζα να πάρει μια αγωγή και να μείνει στο σπίτι του; Τις θέλει όλες αυτές τις εξετάσεις;". Άσε που μπορεί να είναι και ακριβές. Έτσι του κάνω μόνο τις απαραίτητες εξετάσεις ή ακόμα και τίποτα. Για μένα, αυτό πλέον δεν είναι ιατρική, γιατί υποτίθεται ότι όλοι χρειαζόμαστε τα ίδια πράγματα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει κόσμος ο οποίος δεν θέλει να πάει σε ιδιώτη ΩΡΛ και έρχεται στην εφημερία, ώστε να μη χάσει το μεροκάματο του. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να έρθει νύχτα για να του καθαρίσω απλά τα αυτιά. Δεν έχουμε φορείο για να τους ξαπλώσουμε, δεν έχουμε ασθενοφόρα, γιατί η μετακίνηση από κτίριο σε κτίριο πρέπει να γίνει με ασθενοφόρο. Αν ο άρρωστος είναι σε καρέκλα και πρόκειται να πάει από τον παθολόγο στον χειρουργό για εκτίμηση, κάτι γίνεται. Τον σέρνουν λίγο οι συγγενείς. Επίσης, τα σεντόνια αποτελούν τεράστιο πρόβλημα. Για να καταλάβετε, το Σαββατοκύριακο και κυρίως την Παρασκευή, ξεμένουμε σχεδόν πάντα. Έχει τύχει πολλές φορές να χρειαστεί να δώσουμε τα δικά μας, γιατί δεν έχουν τι να στρώσουν ή τους δίνουν μόνο το κατωσέντονο χωρίς πανωσέντονο και πολλές φορές δεν υπάρχει καν μαξιλαροθήκη. Η κρίση πλέον έχει επηρεάσει τα πάντα. Παλιότερα, σε χειρουργικές κλινικές, όταν ένας ασθενής επρόκειτο να μπει στο χειρουργείο, μέσα στον έλεγχο που του κάναμε, συμπεριλαμβάνονταν και εξετάσεις για AIDS και ηπατίτιδα. Αυτά πλέον δεν γίνονται, όχι γιατί δεν συναινεί ο άρρωστος, αλλά επειδή είναι ακριβές οι εξετάσεις και πλέον τις κάνουμε, μόνο αν υπάρχει κάποιο ατύχημα στο χειρουργείο. Έχουμε αναγκαστεί να πούμε σε ασθενή να φέρει υλικά. Δεν είχαμε αιμοστατικές αλοιφές, οξυζενέ και τους στέλναμε απέναντι στο φαρμακείο να αγοράσουν. Ο άλλος έρχεται και νομίζει ότι εγώ έχω τα φάρμακα του. Κάποιος χρειάζεται να κάνει μια βιοψία, για να μάθει αν έχει καρκίνο και μπορεί να χρειαστεί να περιμένει και ένα με ενάμισι μήνα για τα αποτελέσματα, αφού τώρα μόλις μας έφεραν επικουρικό προσωπικό. Δεν έχει γραμματέα το παθολογοανατομικό για να καταγραφεί. Θεωρώ άδικο, όταν ο άλλος είναι με το φόβο ότι πάσχει από μια τέτοια αρρώστια, να περιμένει ενάμισι μήνα για το αποτέλεσμα, τρεις μήνες για να κάνει την ακτινοβολία του, όταν κάθε μέρα για αυτόν κάνει τη διαφορά. Θυσιάζεται κόσμος έτσι και είναι πολύ κρίμα».

* Σπύρος Δρίτσας, ειδικευόμενος γενικός χειρουργός στον "Ευαγγελισμό"

«Είμαι ειδικευόμενος φέτος για τρίτο χρόνο στον "Ευαγγελισμό" και κάνω γενική χειρουργική. Είναι γνωστό ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας, από τότε που συγκροτήθηκε, στηρίζεται στις πλάτες των ειδικευόμενων. Ο αριθμός τους και ο όγκος δουλειάς που παρέχουν στο ΕΣΥ είναι τέτοιος που είναι βέβαιο ότι χωρίς τους νέους γιατρούς, το σύστημα θα κατέρρεε σε μια μέρα».

Δημοσιογράφος: Είστε οι πρώτοι που βλέπουν οι ασθενείς;

Σπ. Δρίτσας: «Έτσι ακριβώς. Πολλές φορές και οι τελευταίοι. Το σύνολο των εργασιών στο νοσοκομείο, το διεκπεραιώνει ο ειδικευόμενος. Αυτό είναι κάτι που ίσχυε από την ίδρυση του ΕΣΥ μέχρι και σήμερα. Σήμερα όμως υπάρχουν και διάφορες σημαντικές ποιοτικές αλλαγές. Τα τελευταία τουλάχιστον 3 - 4 χρόνια, η κρίση έγινε πιο έντονη, συνολικά για την ελληνική κοινωνία και σε κάθε περίπτωση άγγιξε και το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η δουλειά στα επείγοντα, αλλά και στα τακτικά περιστατικά που αντιμετωπίζει το ΕΣΥ -και ειδικά στα μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των μεγάλων πόλεων-, έχει σχεδόν διπλασιαστεί. Έχει αυξηθεί πάρα πολύ και η προσέλευση και η βαρύτητα, ειδικά των επειγόντων περιστατικών».

Δημοσιογράφος: Σε μια εφημερία, ως χειρουργός, πόσους ασθενείς βλέπετε;

Σπ. Δρίτσας: «Στον "Ευαγγελισμό" βλέπουμε συνολικά στη βάρδια 200 άτομα, κατά μέσο όρο. Η ένταση και ο ρυθμός της εργασίας είναι τέτοια, που αντιμετωπίζουμε απάνθρωπες συνθήκες».

Δημοσιογράφος: Λάθη γίνονται;

Σπ. Δρίτσας: «Βέβαια γίνονται. Παρ' όλα αυτά, γίνεται υπερπροσπάθεια από όλους τους γιατρούς, έτσι ώστε όλα αυτά να ελαχιστοποιούνται και μάλιστα με φοβερό προσωπικό κόστος, τις περισσότερες φορές. Ο μέσος όρος προσέλευσης, ειδικά στον "Ευαγγελισμό, ξεπερνά τα 1500 άτομα σε κάθε γενική εφημερία. Υπάρχουν γενικές εφημερίες με 2000 άτομα. Μία απλή επίσκεψη στα επείγοντα του "Ευαγγελισμού" μπορεί να πείσει τον οποιοδήποτε ότι αυτό που συμβαίνει στο Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι απάνθρωπο για τους ασθενείς. Όταν όμως δεν έχουν ιδρυθεί από το 1983 τα Κέντρα Υγείας αστικού τύπου που έπρεπε, όταν έχουν κλείσει τα Κέντρα Υγείας αγροτικού και περιφερειακού τύπου τα οποία είχαν ανοίξει, όταν τα περιφερειακά νοσοκομεία είναι ανεπαρκή σε υλικά και προσωπικό, τότε το σύνολο των περιστατικών έρχονται σε νοσοκομείο κεντρικής πόλης. Δηλαδή μπορεί να κάνεις 10 εφημερίες το μήνα επί ένα χρόνο, να έχεις χάσει την οικογένεια, τους φίλους, τους πάντες και εντέλει να είσαι απλήρωτος ένα χρόνο και να σου λένε ότι "ποτέ δεν εφημέρευσες και τα λεφτά αυτά δεν θα τα πάρεις". Αυτή τη στιγμή στο Εθνικό Σύστημα Υγείας έχουν μείνει μόνο διευθυντές και ειδικευόμενοι. Έτσι λοιπόν, όταν μέσα σε ένα ολόκληρο σύστημα -όπως είναι ο "Ευαγγελισμός", που υπάρχουν 400 ειδικευόμενοι και 200 - 300 επιμελητές-, το να μην υπάρχουν ενδιάμεσοι επιμελητές, δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στην αντιμετώπιση των περιστατικών και στην εκπαίδευση των γιατρών. Τα ερωτήματα που θέλω να θέσω είναι πολλά. Τα επόμενα 2 - 3 χρόνια, που οι σημερινοί διευθυντές θα έχουν βγει σε σύνταξη, πώς το υπουργείο Υγείας σκοπεύει να καλύψει το συγκεκριμένο πρόβλημα; Θα πάρει μόνο συμβασιούχους γιατρούς; Μπορεί ένα νοσοκομείο, σαν τον "Ευαγγελισμό", να λειτουργήσει με σ