ΔΥΣΗ- ΑΝΑΤΟΛΗ: σημειώσατε?

Του Βαγγέλη Καργούδη

Μπορεί άραγε να αποφύγει κανείς, αναζητώντας ενεργούς ιδεολογικούς θύλακες ανατολικής καθυστέρησης, μια εκτεταμένη ματιά σε εκείνους τους περίεργους (για τους περισσότερους από μας, τους κοινούς θνητούς)
συνεχιστές των κυρηγμάτων του Ίωνα Δραγούμη;

Με ιδρυτική φυσιογνωμία τον Κων/νο Καραμανλή (ένας είναι στην πραγματικότητα Ο Καραμανλής, όπως ένα, επίσης, είναι και ΤΟ -κομμουνιστικό- Κόμμα) τον πολιτικό ηγέτη που αξιώθηκε να πει το δικό του «Νυν απολλύεις τον δούλον σου...» το 1979 στο Ζάππειο, υπογράφοντας τη συνθήκη ένταξης της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ,

και επιγόνους, μέχρι την εκπνοή του 20ού αιώνα, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κων/νο Μητσοτάκη και τον -επίσης- Κων/νο Σημίτη, το πολιτικό σύστημα που εγκαταστάθηκε τόσο λυτρωτικά στις 24 Ιουλίου του 1974 υπό τις γνωστές δραματικές συνθήκες, έμελλε εν τέλει να είναι αυτό που θα έλυνε οριστικά(;) τη δομική ελληνική διχοστασία, ανάμεσα σε Δύση & Ανατολή, εγκαθιστώντας μια για πάντα(;) τη χώρα μας, γεωπολιτικά αλλά και αξιακά-ιδεολογικά, στο κέντρο του σκληρού
ευρωπαϊκού πυρήνα...

Σήμερα, ο ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα, χάρη σε μια από τις συνήθεις ιστορικές ειρωνείες, δείχνει να καταρρέεει, υπό το βάρος ακριβώς αυτού του ίδιου του κεντρικού του εγχειρήματος, του ευρωπαϊκού.
Αυτού που την αμέσως προηγούμενη ιστορική στιγμή, έδειχνε να πετυχαίνει, και να αποτελεί την ιστορική του δικαίωση....

Σπάνια, ωστόσο, μια τόσο εμφανής, τόσο αυταπόδεικτη μείζων γεωστρατηγική επιτυχία, όπως η ένταξη της χώρας στην ΕΕ & εν συνεχεία την πρώτη ταχύτητα, στον κεντρικό πυρήνα της ΟΝΕ, η εγκατάστασή της δηλαδή σε μια θέση αναμφίβολα προνομιακή στο κέντρο  της κοινής περιπέτειας των ευρωπαϊκών λαών για την επιδίωξη του ιστορικού
ενοποιητικού τους οράματος, μια επιτυχία της οποίας τα ευτυχή αποτελέσματα είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να εισφέρει ακόμα και μια νικηφόρα στρατιωτική αναμέτρηση, αντιμετωπίστηκε με τόση -κατά ανιούσα κλίμακα- περίσκεψη(;), τόση εν συνεχεία κακή πίστη & καχυποψία, και εν τέλει με μια τόσο καταλυτική απόρριψη, συνοδευμένη με μια παράλογη δαιμονοποίηση.

Δεν ξέρεις τι και ποιούς να διαλέξεις και ποιούς να παραλείψεις, ψάχνοντας τους καθαρούς, τους κύριους εκφραστές αυτής της ιστορικά διαχρονικής ελληνικής αντι-Δυτικής υστερίας...

Αυτής που αναζητάει τους γεννήτορές της στο θλιβερό βυζαντινό δόγμα του «καλύτερα με φέσι τουρκικό παρά με τιάρα Παπική», και, ιατρέχοντας το ιστορικό νήμα του χρόνου, κλείνει σήμερα το μάτι στους πολιτικά περιθωριακούς, που όμως φιλοδοξούν να αποτελέσουν το mainstream της επόμενης μέρας, και βραχνιάζουν με τα δυο χέρια ψηλά ρεκάζοντας «να καεί-να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», ενώ κατά μόνας ανακουφίζονται με τη γλυκειά φαντασίωσή τους για τη «Δραχμούλα μας» (τους).

Μπορείς άραγε να αποφύγεις μια αναφορά στα ενοχικά Φαναριώτικα φαντάσματα της άρνησης της Εθνεγερσίας, στο όνομα της κοινής, -λέει- εν αγαστή δηλαδή Συμμαχία  με την Μεγάλη Σουλτανική Πύλη(!), διαχείρισης τη