Αυτοκτονούν από στυλ οι Δημοκράτες;

Του Βαγγέλη Καργούδη

Δυόμισι χρόνια κύλησαν, τριάντα τρεις μήνες παρά κάτι μέρες για την ακρίβεια, από τη μέρα που το ΠΑΣΟΚ δια του Γ.Α. Παπανδρέου, αναλάμβανε με το μυθικό για τα σημερινά μέτρα 43,92% (έναντι 33,48% της ΝΔ του εσχάτως αναστάντος -Θαύμα! Θαύμα!- Κώστα Καραμανλή) τη διακυβέρνηση της χώρας.

Τί μήνες όμως έ;

Τριάντα τρεις μήνες που έμοιαζαν χιλιάδες, & που κύλησαν με ρυθμούς κοινωνικά επώδυνους έως τραγικούς,

και από άποψη πολιτική, εφιαλτικά κατεδαφιστικούς.
Και μαζί με τις θλιβερές ιστορικές απώλειες παντός είδους που σημάδεψαν αυτά τα τρία παρά κάτι χρόνια, σωρεύονται στις μνήμες και κάμποσα συμπεράσματα (σαν παρηγοριά, ίσως;) απ' αυτά που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση.

Ένα από τα πιο οφθαλμοφανή (και χρηστικά, πολύτιμο):
*Κανένα είδος & κανένα μέγεθος πολιτικού κεφαλαίου, -όπως κι αν έχει αποθησαυριστεί-, ούτε να εγγυάται μπορεί, ούτε και να εξασφαλίζει ακώλυτους, -ή το ελάχιστο, σχετικά ασφαλείς- όρους διακυβέρνησης στον φορέα που αναλαμβάνει το σχετικό εγχείρημα.
Το μόνο που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν ελάχιστος όρος εγγύησης για μια σχετικά ομαλή διακυβέρνηση, θα ήταν ένα ελάχιστο εθνικό μορατόριουμ πολιτικού ανταγωνισμού!

Κάτι σαν συμφωνία κυρίων δηλαδή, που, απλά, δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να παίξει το ρόλο (χωρίς χαρακτηρισμούς) εκείνου που
α) Λέει ΟΧΙ στα πάντα, πρώτ' απ  όλα.
β) Στη συνέχεια, ενεργεί έτσι & τόσο ώστε οι πάντες να κατανοήσουν ότι αυτό το ΟΧΙ σε όλα, έχει το απλούστατο νόημα της απόλυτης «απαγόρευσης» όλων των δράσεων ή των στάσεων που τείνουν στην υλοποίηση του προγραμματικού λόγου αυτού που αναλαμβάνει την διακυβέρνηση, και
γ) τέλος, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να περιμένει υπομονετικά να κληθεί να κυβερνήσει «αμέσως μετά» το αναπόφευκτο ναυάγιο εκείνου που είχε την απρονοησία, που έκανε την αποκοτιά να προηγηθεί. Αφού, εννοείται προηγουμένως έχει μεριμνήσει να δρέψει χωρίς τον ελάχιστο κόπο, τα «τυφλά» εκλογικά υπερ-οφέλη που περιμένουν τον καθένα που εμπιστεύεται αυτήν τη «σοφή» συνταγή...

Το μορατόριουμ αυτό, φυσικά, είναι κάτι που δεν μπορεί να προκύψει ούτε θεσμικά ούτε δια νόμων.
Παρά μόνο με την συναίνεση των πολιτικών εκείνων δυνάμεων που συγκλίνουν στη ελάχιστη κοινή διαπίστωση, ότι  οι ανάγκες της χώρας τη δεδομένη ιστορική στιγμή, είναι τόσες & τέτοιες, που συνιστούν από μόνες τους ένα ορισμένο «καθεστώς έκτακτης ανάγκης».

Εδώ είναι ανάγκη να πούμε ότι τα πολιτικά κόμματα που με τον τρόπο αυτό αντιλαμβάνονται τα πράγματα, δεν έχουν τον παραμικρό λόγο την άποψή τους αυτή να την αποκρύπτουν αιδημόνως και να την περιφέρουν ιεροκρυφίως μόνο σε περιβάλλοντα κάπως οικεία ή φιλικά, σαν να πρόκειται για «εκτός νόμου» δραστηριότητα.
Κι αν το αναφέρουμε αυτό, είναι γιατί παρακολουθήσαμε με πραγματική απορία (για να αναφέρουμε το ηπιότερο από τα αισθήματα που μας δημιουργήθηκαν) τον «αγανακτισμένο» τρόπο με τον οποίο αντέδρασε μεγάλο μέρος των δημοσίως ομιλούντων, όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη