Τουίστ: όταν η Γη άρχισε να συστρέφεται

To 1959,  ο αμερικανός Χανκ Μπάλαρντ έγραψε το τραγούδι «The Twist» και το «κυκλοφόρησε» στην πίσω πλευρά του single «Teardrops on Your Letter».

Το «Twist» δεν έγινε ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία, μέχρι που, έναν χρόνο μετά ο Τσάμπι Τσέκερ κυκλοφόρησε τη δική του εκδοχή, του τραγουδιού, κάνοντάς το μεγάλη επιτυχία.

Ο Τσέκερ τραγούδησε και χόρεψε το «Twist» στην τηλεοπτική εκπομπή του Κλέι Κόουλ, «Clay Cole Show» γεγονός που έκανε το «Twist» ακόμα πιο γνωστό.

Ο Κλέι Κόουλ παρουσίασε το τουίστ ως τον πιο «καυτό

Λίγο το «ξεβίδωμα» των γοφών λίγο οι στίχοι του τραγούδιού… «Ο μπαμπάς μου κοιμάται, η μαμά μου δεν είναι εδώ, θα συστρεφόμαστε μέχρι να γκρεμίσουμε το σπίτι», η νεολαία της δεκαετίας του ’60 δεν ήθελε πολύ για να «διαφθαρεί» κι έτσι το συγκεκριμένο τραγούδι καθιέρωσε τον χορό τουίστ που τα επόμενα χρόνια κυρίευσε τον πλανήτη, φτάνοντας φυσικά και στην Ελλάδα και στα «αυτιά» του «Ακροατή» και της ιστορικής στήλης του «ΒΗΜΑΤΟΣ», «ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 10 Οκτωβρίου 1961, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ο «Ακροατής», ψευδώνυμο του Αθανάσιου Κανελλόπουλου, μετέπειτα καθηγητή πανεπιστημίου και υπουργού γράφει για το τουίστ, στο «ΒΗΜΑ» της 10ης Οκτωβρίου του 1961:

«Η στάσις γενικά θυμίζει δρομέα εκατό μέτρων που θέλει να τρέξη, μα που κάποιος τον συγκρατεί από τον αστράγαλο ενώ αυτός πασχίζει ν’ απαλλαγή».

Πηγή: groovyhistory.com

Ο «Ακροατής»δεν αφήνει το αναγνωστικό κοινό του «ΒΗΜΑΤΟΣ» παραπονούμενο και προχωρά σε αναλυτική επεξήγηση των χορευτικών κινήσεων που απαιτούνται.

«Το ένα πόδι μπροστά στ’ άλλο, τα χέρια κρέμονται παράλυτα, ακολουθεί ρυθμική και πλάιγια αιώρησις των γοφών. Κάτι βασικό: οι ώμοι είναι πάντοτε στραμμένοι προς την αντίθετη κατεύθυνσι των γοφών, πράγμα που προκαλεί την συστροφική κίνησι του κορμιολύ. Είναι ο καινούριος χορός που λέγεται ‘τουίστ’ και που στα αγγλικά σημαίνει συστρέφω».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 10 Οκτωβρίου 1961, 

Αν γινόταν δημοσκόπηση σε κάποιο νυχτερινό κέντρο ή σε κάποιο σπιτικό πάρτι με πικάπ, βερμούτ και τζιν, της δεκαετίας του ’60, για τα μεγαλύτερα ατού του τουίστ, πιθανότατα οι δημοφιλέστερες απαντήσεις θα περιείχαν λέξεις όπως «ξέφρενο», «ξεσηκωτικό»,  «ρυθμικό». Η προσέγγιση όμως του «Ακροατή» είναι διαφορετική.

«Το μεγάλο καλό του τουίστ είναι που χορεύεται επί τόπου, οπότε η πίστα χορού θυμίζει το λεωφορείο τις ώρες που όλοι στήριζονται στις μύτες των ποδιών, κι αυτό βέβαια δεν είναι μικρό πλεονέκτημα.

»Η εντόπισις αυτή σου επιτρέπει επίσης να μην απομακρύνεσαι από το τραπέζι σου. Έτσι κάθε τόσο έχεις την ευκολία ν’ απλώνης το χέρι και ν’ ανακτάς δυνάμεις με μια γουλιά ουίσκυ ή κρασί. Πριν από έξη μήνες κανένας δεν είχε ακούσει γι’ αυτό το νέο ρυθμό που γεννήθηκε στο Παλλάντιουμ της Νέας Υόρκης και εισήχθη στη Γαλλία από τους χορευτές του ‘Ουέστ Σάιντ Στόρυ’.

»Οι Γάλλοι ίσως και λόγω των πατροπαράδοτων αντανακλαστικών τους, φάνηκαν διστακτικοί απέναντι στον ξενόφερτο καλλιτεχνικό προϊόν.

«Η αλήθεια είναι ότι στις πρώτες αρχές οι Γάλλοι αναφώνησαν με σκεπτικισμό: ‘Και το βρίσκετε αισθητικό αυτό το πράγμα;’ Σε λίγη ώρα όμως , έβλεπες τους ίδιους αυτούς διαμαρτυρομένους να ‘συστρέφωνται’ σαν τρελλοί.

»Σημειώστε ότι με δυό ωρών «τουίστ», χάνεις 300 γραμμάρια από το βάρος σου. Το περιμένουμε ανυπομόνως και στην Αθήνα, εκτός αν παραβιάζω…ανοικτές πύλες…»

Κι αν οι πύλες των Αθηνών και της Ελλάδας, τότε, δεν είχαν ακόμα ανοίξει, άνοιξαν σίγουρα λίγο αργότερα με τα τουίστ της Ζωής Λάσκαρη και του Ντίνου Ηλιόπουλου το 1962…

…και φυσικά της Αλίκης Βουγιουκλάκη, το 1963.

Έκτοτε, ο κόσμος δεν σταμάτησε να συστρέφεται…