Ο «πόλεμος» της Κυριακής

Το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάσισε ότι τα εμπορικά καταστήματα στο εκπτωτικό χωριό των Σπάτων δεν θα λειτουργούν τις Κυριακές, και άρχισε πάλι η κουβέντα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να καταλήξει σε ορισμένες περιπτώσεις να γίνει καβγάς.

Υπάρχουν εκείνοι που ισχυρίζονται πως είναι άδικο για τον Έλληνα υπάλληλο που ενίοτε εργάζεται περισσότερο από τον Ευρωπαίο και σχεδόν πάντα αμείβεται πολύ λιγότερο να εργάζεται και τις Κυριακές. Υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν πως τα ανοιχτά και τις Κυριακές καταστήματα θα βόλευαν πολύ τους εργαζόμενους πολίτες.

Προς τι η φαγωμάρα; Και

οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ποιοι θα κληθούν να δουλέψουν στις αργίες, αλλά αν θα αμειφθούν όπως πρέπει με έναν αξιοπρεπή μισθό, αν θα πληρωθούν τις υπερωρίες τους, και αν θα πάρουν κανονικά το ρεπό τους κάποια άλλη μέρα.

Τότε, η δουλειά την Κυριακή δεν θα θεωρούνταν αγγαρεία ή ακόμα χειρότερα εργασιακός μεσαίωνας για τον εργαζόμενο αλλά θα αποτελούσε κομμάτι της κανονικής του εργασιακής απασχόλησης, πάντα με το αζημίωτο.

Έτσι θα έπρεπε να είναι. Δυστυχώς όμως ζούμε σε μια χώρα όπου πολλά νέα παιδιά αυτή τη στιγμή εργάζονται (και ξεπατώνονται) για 300 ευρώ το μήνα, με την απειλή πως αν διαμαρτυρηθούν θα μείνουν χωρίς δουλειά.

Όσο και αν ανήκω σε εκείνους που πολύ θα τους άρεσε να είναι τα μαγαζιά ανοιχτά κάθε μέρα (γιατί μόνο έτσι ζωντανεύει κάπως το ημιθανές κέντρο της Αθήνας), νομίζω πως πριν να βάλουμε αυτά τα παιδιά να εργάζονται και τις Κυριακές θα πρέπει πρώτα να αποκαταστήσουμε τις αδικίες που γίνονται εις βάρος τους. Και που μετατρέπουν τη δουλειά σε δουλεία. Το στοιχειώδες λέω…