«Κατά μάνα, κατά κύρη…» και στο θέμα των σκουπιδιών

Σε πρόσφατη επίσκεψή μου στη Δράμα βρέθηκα στις πηγές της Αγίας Βαρβάρας, ενός από τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης. Μου έκανε εντύπωση πως ενώ όλα τα σχόλια που είχα διαβάσει στο Διαδίκτυο επαινούσαν τη διαμόρφωση του χώρου και έκαναν λόγο για ένα παραδεισένιο πάρκο, κανένας δεν είχε προσέξει τα σκουπίδια που βρίσκονται πεταμένα παντού, μέσα και έξω από το νερό.

Ή κανένας δεν ενοχλούνταν. Είναι αναμενόμενο, όταν ζεις μέσα στα σκουπίδια παύεις κάποια στιγμή να εκπλήσσεσαι. Ομως, με έκπληξη (!) πνίγεσαι με την πρώτη δυνατή

βροχή όπως είχε γίνει μερικές δεκαετίες πριν και στο δικό μου χωριό: Τα γεμάτα σκουπίδια ρέματα είχαν ξεχειλίσει, το νερό εισέβαλε στα σπίτια, οι άνθρωποι κινδύνευσαν.

Διαβάζω τώρα, με αφορμή τον φετινό δύσκολο χειμώνα με τις πολλές βροχές, δεκάδες δημοσιεύματα για τον κίνδυνο πλημμύρας από την ανεξέλεγκτη ρίψη σκουπιδιών στα ρέματα της Θέρμης, για εικόνες ντροπής στα γεμάτα σκουπίδια ρέματα της Ιεράπετρας, για «ένα ρέμα έτοιμο να “εκραγεί’’ από τα σκουπίδια» στο Ηράκλειο, για το πέτρινο γεφύρι του Ακραίου στη Θράκη που έχει μετατραπεί σε σκουπιδότοπο, με τα απορρίμματα να παρασύρονται και να καταλήγουν στη λίμνη Βιστωνίδα ή στο Θρακικό Πέλαγος. Δεν χρειάζεται να έχεις μεγάλη παρατηρητικότητα για να επιβεβαιώνεις σε κάθε βήμα σου πως διαβιώνουμε σε μια χωματερή. Αυτό είναι γνωστό. Οπως είναι γνωστό πως συζητάμε το πρόβλημα εδώ και δεκαετίες χωρίς να το αντιμετωπίζουμε δραστικά.

Περνώντας τις προάλλες από την οδό Σταδίου είδα δεκάδες μαθητές (τα σχολεία επισκέπτονται συχνά την Παλαιά Βουλή), να φωτογραφίζονται μαζί με τους δασκάλους τους, γελαστοί κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Περίμενα, μαζί με άλλους περαστικούς για να μην τους χαλάσουμε την πόζα. Οταν συνέχισα το δρόμο μου περνώντας ανάμεσά τους, πρόσεξα πως στη βάση του αγάλματος είχαν αφήσει τρία – τέσσερα άδεια μπουκαλάκια νερού και δύο τσαλακωμένα κονσερβάκια από αναψυκτικά. Κοντοστάθηκα για να δω αν θα τα μάζευαν.

Δεν τα μάζεψαν. Εφυγαν φλυαρώντας ανέμελα, ακολουθούμενοι από τους δασκάλους τους, αφήνοντάς τα εκεί. Πόσο απογοητευτικό είναι να βλέπεις τα παιδιά να αναπαράγουν τις κακές συμπεριφορές των γονιών τους, να γίνονται ίδια και χειρότερα! Να επιβεβαιώνουν πως τίποτε δεν θα διορθωθεί, τίποτε δεν θα αλλάξει γιατί έτσι μάθαμε και έτσι θα συνεχίσουμε για πάντα.